Eefje

Ik denk niet dat het per se aan brokken ligt, meer dat Ollie er inderdaad gevoelig voor is. Yula krijgt ook brokken, dagelijks een stuk runder of lamskophuid of een runderoor en die heeft nergens last van. Spike ook hele leven geen last van gehad, tot ze een jaar of 16 was en niet meer zo te porren voor kluiven. Voedingsdeskundige zou je wellicht ook online kunnen raadplegen.

Ik zou ze denk ik nog even op neutraal terrein zetten een paar weken. In de tussentijd de ren goed schoonmaken en de inrichting wat veranderen. Kennelijk zijn ze nog niet stabiel genoeg en ziet ze hem als een indringer op haar terrein.

Speelsheid sluit ec niet uit hoor, pas als ze flink ver heen zijn daarmee. Een voormalig lid heeft een konijn gehad dat maanden met een gebroken rug rond heeft gelopen, was bijna niks aan te merken. Hele minimale dingetjes die kwamen en gingen. Dus laat je daardoor aub niet voor de gek houden.

Vaak kun je bij dierenartsen wel afspraken maken over betaling in termijnen bijvoorbeeld. Ik zou zeker voor castratie van de voedster gaan. Het kost geld, maar wat als ze wel drachtig is en het gaat helemaal fout, er blijven jongen vastzitten, noem het maar. Dan moet je ook naar de dierenarts. En als er wel gezonde jongen geboren worden zullen ook die langs de dierenarts moeten. je hebt niet veel keus in deze vrees ik..

Ik zou het af laten hangen van het konijn. Het konijntje waar ik regelmatig bij gespoeld heb vond het wel vervelend, maar ging niet totaal over de flos. Zij was ook heel tam en vond het niet erg om gehanteerd te worden. Even snel, zoals Joke zegt met enige kracht flats door die neus, keer niezen, snoepje erin en klaar. Bij mijn huidige konijnen geen haar op mijn hoofd die ze dat aan zou doen. Die zijn dagenlang totaal van slag als ze alleen maar denken dat je ze oppakt.

Haha kan hij wel hebben hoor 😁. We vinden het altijd wel fijn, een paar dagen zonder elkaar zo af en toe 🙂.

Ah lief! Ik ben ook heel erg verliefd op haar 🥰 Was laatst een weekendje weg met een vriendin en had mijn vriend niet gemist, maar Yula wel 🤭

Ik heb al een tijdje geen update meer geschreven, dat komt denk ik omdat het gewoon heel goed gaat hier! Alles is normaler geworden, er zijn geen gigantische stappen of verschillen meer te melden. Meer dat je ineens opmerkt van: goh, dit had ze drie maanden geleden nog niet gekund! Dat één van ons tijdens de wandeling buiten haar zicht kan lopen en Yula gewoon rustig wacht. Dat ze kleine honden kan passeren (overkant van de straat, dat wel) zonder er echt mee bezig te zijn. Naar grote honden kijkt ze nog wat meer, maar schakelt ook snel terug en uitvallen komt vrijwel nooit meer voor, enkel als de andere hond heftig gedrag vertoont. Ook dat is veel beter geworden sinds de training, waarin een volslagen oncontroleerbare bruine labrador zat en Yula toch haar opdrachtjes kon doen. Als mensen ons in het donker tegemoet komen op dezelfde stoep dat ze er nauwelijks naar omkijkt, terwijl dat een paar maanden geleden reden was tot enorm blaffen van grote afstand al, dat soort dingen. Het is nog niet perfect, heel af en toe schiet ze nog uit haar slofje, maar niet meer zo heftig en het dooft steeds meer uit. Ze wordt steeds rustiger in haar koppie, krijgt steeds meer vertrouwen in haarzelf en in ons en kan steeds meer aan. We gaan rustig verder zoals we deden, dat is blijkbaar de juiste manier. Bloed, zweet en tranen, er zit zo veel werk in deze hond, maar wat is het heerlijk om dat allemaal terug te zien ❤️. Na de zomer ga ik een andere training doen, ook met twee andere hondjes, dat wil ik regelmatig blijven herhalen voor haar habituatie. Verder wil ik haar samen met haar nieuwe en zeeeeeer relaxte grote vriendin Loba meer nieuwe omgevingen laten verkennen. Loba laat haar zien dat dingen helemaal niet spannend zijn, en ik kan het goed vinden met haar baasje, dus dat is helemaal super! Ik ben zo trots op ons, ik had vorig jaar echt niet durven dromen dat het nu zo goed zou gaan. Ik heb er echt wel een hard hoofd in gehad dat we alle uitdagingen in goede banen zouden kunnen leiden, maar het lukt! Met dank aan Yula en haar geweldige karakter natuurlijk. Mensgericht, slim, leergierig, onzeker maar wel nieuwsgierig, waardoor ze uitdagingen wel aangaat. Tophondje ❤️

Ik vind het wel meevallen met de pech. Mijn huidige konijnen hebben alleen soms in de rui buikpijn, verder nog niks, wel even afkloppen. Die andere konijnen hadden weleens wat, maar dat is verspreid over vele jaren. Eentje is met 5,5 jaar ingeslapen , die had daarvoor nooit wat en toen wel iets wat niet te verhelpen was. 2 verloren aan snot, ze hebben daar nog een paar jaar prima mee geleefd tot het niet meer ging. Die zijn allebei ongeveer 9 geworden , dat is een prima leeftijd. Het hoort wel bij konijnen houden. Meestal moet je ze laten gaan omdat ze wat mankeren en niet meer te redden zijn ik zie het eerder als geluk als ze nooit wat hebben. Ze zijn kwetsbaar. Ik kijk er inmiddels ook wel anders naar. Ik geef ze een goed en fijn leven en de medische zorg die ze nodig hebben en reëel is. En als het tijd is laat ik ze inslapen. Ik ben er meer nuchter en realistisch in geworden. Wat niet wegneemt dat mijn hart telkens breekt als ik ze niet kan redden. Maar dat vind ik eigenlijk ook wel mooi, dat ik zo'n emoties kan voelen om zo'n beestje. En niet kunnen redden is natuurlijk niet waar. Ik heb ze allemaal een mooi en fijn leven gegeven, dat is het beste en enige dat je voor ze kunt doen.

Heel vervelend inderdaad, en herkenbaar. Het zijn wel dingetjes die er een beetje bijhoren. Gasbuikjes en haakjes zeggen vaak weinig over de algehele gezondheid. Mijn konijnen raken steevast een keer verstopt tijdens de rui, maar zijn gewoon gezond. Dit heb ik met 4 van de 5 konijnen gehad 🤷. Gasbuikjes en verstoppingen kon ik op gegeven moment prima zelf oplossen, dus de kosten vielen wel mee. Maar haakjes, e cuniculi (gelukkig heel mild), middenoorontsteking, blaasproblemen, snot, daarvoor moest ik wel naar de dierenarts, maar gelukkig kwam dat niet zo frequent dat de kosten en zorgen echt een probleem waren. Alleen bij 2 snotteraars in vergevorderd stadium was het lastig om de kwaliteit van leven goed in te schatten. De vragen die Evee stelt zijn belangrijk. En je financiële draagkracht natuurlijk. Je moet het wel kunnen betalen. Wat betreft schuw en chagrijnig zijn, ik heb hier twee eikels zitten die altijd schuw en chagrijnig zijn, maar deze hoef ik vrijwel nooit te pakken of behandelen, dus daarvan ben ik niet zo onder de indruk. Bij deze konijnen zou ik geen langdurige behandelingen doen, niet wekenlang dagelijks medicatie geven als het er onder dwang in moet bijvoorbeeld. Niet omdat ik dat niet wil doen, maar omdat ze daar dan wekenlang zo ernstig onder zouden lijden dat ik ze dat niet aan wil doen voor een onzekere uitkomst. Mijn vorige voedster was heel erg tam, die heb ik probleemloos heel lang en vaak kunnen behandelen tegen snot. Veel medicatie ging er vanzelf in en ze vond het niet erg om aangeraakt te worden. Mijn ram die ook chronisch snot had heb ik teveel behandeld, zonder resultaat. Achteraf heb ik daar spijt van, hij vond de behandelingen verschrikkelijk. Ik had het na de eerste twee behandelingen op zijn beloop moeten laten en tijdig voor inslapen moeten kiezen. Al doende leert men. Ik vind dat je dat mee moet nemen als je kwaliteit van leven beoordeelt en behandelingen overweegt. Maar akkefietjes als haakjes en gasbuikjes zijn daarin wel anders dan ziektes en onzekerheid of ze er bovenop komen na wekenlang behandelen. Dat duurt meestal maar om een paar dagen, dat doe ik met deze twee konijnen ook wel indien nodig. Je onzekerheid kunnen wij niet wegnemen, we kunnen je hooguit wat overwegingen en ervaringen meegeven. Heel fijn dat je een goede dierenarts hebt, dan kun je ook vertrouwen op zijn of haar mening en oordeel. Blijf goed in overleg!

Ik heb ook twee van die rotzakken. Het is hier ook met een koppeling na een paar weken fout gegaan en de voedster is teruggegaan naar de opvang. Nu gaat het met dit huidige koppel toch alweer ruim twee jaar goed. Nou ja, er is wel veel onenigheid rond eten, met af en toe een pluk haar die uitgetrokken wordt en ze jagen elkaar flink na, maar het is nog nooit tot vechten gekomen. En daarbuiten liggen ze veel samen. Je kunt er niet echt wat aan doen. Als het hierop mis gaat is de match niet goed. Enige wat ik doe is zorgen dat ik het eten heel snel neerzet en dat ik zelf snel de kamer weer uit ben, mijn aanwezigheid zorgt ook voor onrust, zeker als ze eten hebben.

Wat zonde 😢.. 7 is niet zo oud, heb je iets aan haar gezien de afgelopen dagen?

Wat verdrietig 😢. Hoe oud is Luna geworden?

Andere, betere gedragsdeskundige inschakelen, gespecialiseerd in (buitenlandse ) herplaatsers. Die schrikken doorgaans niet terug van een bijtincident op duidelijk aanwijsbare triggers. Het juiste inzicht en de juiste training kunnen veel doen. Echter zal het met een reactieve hond altijd opletten geblazen blijven, maar dat is niet erg als je de triggers kent en voorzorgsmaatregelen (muilkorven) neemt. Yula is ook super reactief, alleen bijt ze gelukkig niet, maar blafte als de beste, tegen alles wat bewoog. Enkele maanden zeer toegewijde en consequente training maakt al een wereld van verschil. Ze blaft bijna nooit meer nu, maar een enkele keer nog wel. Ik vind dit allemaal erg rigoureus en oneerlijk. Op basis van een beoordeling van 1 gedragsdeskundige.

Nou ja het voordeel is dat er niemand geld aan verdient, het nadeel is dat ze zo alsnog weer gemakkelijk van hun konijntjes afkomen, waardoor ze er niet echt negatieve gevolgen van ondervinden. De kosten die je betaalt voor een konijn bij de opvang zijn laag, als je zelf laat castreren, inenten etc dan ben je veel meer geld kwijt, en dan hebben we het nog niet over de mogelijke problemen die je moeder zich zo op de hals haalt. Laat je je moeder meelezen hier?