femmeke

Dag lieve Otje, Mijn lieve, mooie, knappe, geweldige vriendinnetje. Ruim 11 jaar mocht je worden, je kwam bij me als klein meisje, onwijs aanhankelijk, knuffelig en oprecht het liefste konijn ooit. Een waakkonijn, dat mij 2x voor inbrekers heeft gewaarschuwd. Een knuffelkonijn dat altijd bij me kwam liggen als ik verdrietig was, dat mee rouwde toen mijn papa overleed. Dat toen je nog alleen was, want zo ging t vroeger ook, elke ochtend in bed kwam knuffelen. Totdat ik je na heel veel verhalen van hier op t forum, aan je eerste maatje Tos ben gaan koppelen. Toen pas zag ik met eigen ogen dat een konijn echt niet alleen hoort te zijn. Helaas mocht Tosje maar een paar jaar bij ons zijn. Omdat je daarna als snel weg begon te kwijnen vond ik een nieuw maatje voor je in Tibbe, onze dikkie dik. Mensenschuw, maar oh wat waren jullie dol op elkaar, elkaars steun bij alle tripjes naar de dierenarts, tijdens vuurwerk met oud en nieuw en het kabaal tijdens carnaval. Vorig jaar begon de ouderdom de kop op te steken, je kon soms je evenwicht verliezen, maakte al een tijdje geen hoge binkies meer (wel schudde je van blijdschap met je hoofdje). Na meerdere onderzoeken kwamen we erachter dat je rug je langzaam in de steek begon te laten. We gingen over op dagelijkse pijnstilling en ik zag je weer opleven, hoe vervelend je de pijnstillers en het wekelijkse badje ook vond, je was me elke keer dankbaar voor alle zorgen. Toen ik vorig jaar in verwachting raakte toonde je dagelijks interesse in mn buik, je werd voorzichtig en naarmate de baby en mn buik groeide, moest je elke dag kusjes aan mn buik en de baby geven. Dat je dan ook juist de week waarin ik uitgerekend was van de een op de andere dag je achterpootjes nauwelijk nog kon gebruiken, kwam voor mij zo onverwacht, maar je wou nog niet opgeven. Hoogzwanger stond ik bij de dierenarts, die ook zag dat we er allebei nog niet klaar voor waren. Je kreeg een nog hogere dosis pijnstillers, alles werd uit de kast getrokken en je mocht mee naar huis. Thuis leefde je weer een paar dagen op, mn uitgerekende datum ging voorbij en jij was er nog. Wel gingen we nog een keer terug voor extra pijnstillers. 2 dagen later werd je grote kleine mensenbroer geboren. Wat ben ik dankbaar dat je dat nog hebt meegemaakt, dat je hem na zn geboorte met net zoveel liefde hebt overladen als voor zn geboorte. En alsof het toen ook goed was ben je langzaam beginnen los te laten. De afgelopen 1,5 week was een rollercoaster, nog nooit hebben dood en geboorte voor mij zo dicht bij elkaar gezeten. En wat is de keus ontzettend zwaar voor me geweest. Maar het was tijd om jou ook los te laten, de afgelopen dagen ging je steeds verder achteruit, je liep helemaal niet meer, had totaal geen controle over je achterhand meer, at alleen nog als het recht voor je neus werd neergelegd, kon je blinde darmkeutels niet meer eten en moest 2x per dag in bad om enigzins schoon te blijven. Dat was geen konijnwaardig leven meer lieve Otje. Dus vandaag heb ik je met heel veel pijn maar uit alle liefde laten gaan. Rust maar zacht lieve Otje, dat je maar fijn weer binkies kan maken op de regenboogbrug. Ik zal je nooit vergeten, bijzonder lief vriendinnetje, alleen maar liefde voor jou❤️