En dat je dan bij jezelf denkt in je poel van ellende "ik neem noooooooit meer een dier, het verlies is te groot". Na het voor het eerst bewust meekrijgen van het overlijden van de hond in mijn jeugd, bleef ik prompt dat schooljaar zitten, terwijl ik helemaal geen moeite met de stof had. Voor het eerst mijn ouders zien huilen, mijn broers en zussen die het allemaal wat luchtiger leken op te nemen. De verhalen over en beeldmateriaal van Qila maakten voor ons ook heel helder dat ze een hechte band met je had en haar staart en kop spraken boekdelen over het plezier dat ze had bij en met jullie. Namu en Finn zijn net zo goed geweldige honden, maar Qila blijft je super kampioentje, denk ik. Sterkte vandaag.