happy211

Ik kan ook echt aan alle konijnen wennen. Ik zou 2 konijnen van een kennis overnemen, maar was vooral voor een van de twee heel enthousiast. Helaas overleed zij, maar ik heb wel haar zus alleen overgenomen. Dat was Artemis, dus niet mijn eerste keuze maar wel heel snel echt mijn konijn. Toen mocht Artemis natuurlijk op date. Een hele duidelijke nummer 1 opgegeven en nog wat andere konijnen. Helaas, mijn smaak in rammen kwam niet overeen met die van haar, ze vond ze allemaal veel te eng (ik had vooral jonge en drukke rammen opgeschreven). Toen heeft de opvang een oenig sukkeltje erbij gezet, en dat ging erg goed. En dat was Apollo. Ik was blij dat Artemis een maatje had maar ik had in het begin echt niets met hem. Maar mijn hart is snel gesmolten voor hem. Vorig jaar overleed Artemis en moest Apollo gekoppeld worden. Ik ben voor de bangste, langstzittende, dikke voedster gegaan, terwijl er eigenlijk een ander konijn zat dat ik liever wilde. En nu heeft Pandora ook een speciaal plekje in mijn hart. Als ze eenmaal een tijdje hier zijn, dan ga ik echt wel van ze houden. Dus ik ben ook niet meer zo kieskeurig welke konijnen ik adopteer, als het maar matcht. (Alleen geen langharige konijnen, ik weet van mezelf dat ik het vreselijk ga vinden om ze regelmatig te moeten borstelen.)

Wat een fijn topic, zo'n verslag van een koppeling met senior konijn! Hopelijk trekken ze snel meer naar elkaar toe en kunnen ze lekker samen gaan chillen. Ik herken wel wat dingen van mijn ram die 9 is. Maar zijn vriendin is nog jong dus die dynamiek is heel anders.

2 openingen is ook prima, maar 1 kan bij een onrustig koppel riskant zijn. Dan kunnen ze elkaar klemzetten in het huisje door de uitgang te blokkeren. Of ze kunnen het huisje claimen en ingang verdedigen waardoor de ander er niet in kan. De schuilhuisjes met 3 openingen zijn waarschijnlijk catcubes. Het zijn wel fijne schuilhuisjes, zeker voor binnen. Maar ze worden helaas niet meer gemaakt. Ze waren bedoeld voor katten maar daar liep het product niet goed genoeg voor. Als ze eens wisten hoe populair ze waren voor konijnen 😛 Op marktplaats kun je ze soms nog vinden.

Pandora is echt van de lentezon aan het genieten. Gaat precies daar liggen waar de zin is, ligt ook veel meer ipv zitten wat ze meestal deed. Nog niet helemaal plat liggen, maar wel als een loaf. Misschien dat deze week wel de echte flops komen in het zonnetje.

Vanaf deze kant van het beeldscherm is het makkelijk gezegd natuurlijk, maar voor mij is deze keuze duidelijk. 1. Jullie hebben al besloten om hem niet verder te behandelen (wat volgens mij ook de goede keuze is). Vanaf dat moment was duidelijk dat het op een gegeven moment te veel voor hem zou worden. 2. Hij heeft nu meer klachten (verlamd, slechte kiezen). Hij heeft veel pijn. Hij is lusteloos. 3. De dierenarts geeft aan dat zij inslapen een logische volgende stap geven. Ik denk dat het goed is om hem te laten gaan. Wat verwacht je qua verbetering van de metacam dat je daarop wilt wachten? Natuurlijk hoef je niet vandaag te beslissen, laat het even allemaal rustig bezinken en lees ook zeker dat boekje goed door. Verwen hem nog even.

Wat fijn dat Luuk al zo snel op date kan! Ik zal duimen dat het een goede match is. Denk je dat jouw andere koppel goed omgaat met de verandering? Eerst naar buiten, dan naar de schuur, dan terug naar buiten? Is het een mogelijkheid om ze tot de ijsheiligen in de schuur te zetten zodat ze minder hoeven te wisselen?

Bij mijn konijnen valt het mee maar onze kat is echt onhandig rond etenstijd. Dan loopt hij zo voor mijn voeten dat ik tegen hem aan loop. Of dan wil hij zijn hoofd al in de etensbak duwen terwijl ik nog bezig ben die op te pakken of weg te zetten, waardoor hij die *tok* tegen zijn hoofd krijgt.

Sterkte met het verlies van jouw voedster. En sterkte met de autistische burnout! Dat is heftig en ik snap dat je daardoor flink wat passen terug moet doen. Ik heb toen ik daarmee te maken had ook wel getwijfeld of ik mijn konijnen moest afstaan, of ik ze wel de zorg kon geven die ze verdienden. Maar het lukte me steeds toch om mezelf naar buiten te slepen om voor ze te zorgen, en ja, ze hebben in die tijd minder aandacht van mij gekregen, maar het is allemaal goed gekomen. Dus ik ben blij dat ik die stap gelukkig niet heb hoeven zetten. Gelukkig is het maar tijdelijk, al is het niet te voorspellen hoe lang het duurt. Ik ben zelf een fan van lijstjes met punten voor en tegen, dus zet die op een rij voor Onyx een nieuwe vriendin geven. Bedenk bijvoorbeeld voor jezelf, hoeveel verschil maakt het om voor 2 konijnen te zorgen ten opzichte van 1 konijn? Waar zie ik tegenop in het koppelproces? Etc. Zo lukt het misschien om het grote gevoel van verdriet, verlies en twijfel in behapbare stukken rationeel te benaderen. Als de keuze toch valt op het afstaan van Onyx, weet dan dat hij bij de konijnenopvang goed verzorgd zal worden, dat hij een nieuw thuis krijgt met een vriendinnetje. 5 jaar is ook een prima leeftijd om nog herplaatst te worden vanuit mijn ervaring als vrijwilliger. Er komen vaak mensen in dezelfde situatie als jij,waarvan 1 konijn is overleden en ze zoeken een nieuw maatje. Vaak hebben die de voorkeur voor een volwassen konijn I.p.v. een jong konijn en ik hoor ook regelmatig de vraag of er konijnen zitten van dezelfde leeftijd als hun eigen konijn. Succes met de beslissing en laat het vooral weten als je nog specifieke twijfels hebt waar wij misschien mee kunnen helpen.

In welke regio zoek je? Misschien kunnen wij nog helpen met opvangen die de voedsters castreren. Het klopt dat veel inderdaad de voorkeur geven aan koppelvakanties, maar wellicht kun je in een mail uitleggen waarom dat voor jou(w ram) niet haalbaar is en kan er een uitzondering gemaakt worden. Als je toch moet koppelen met een ongecastreerde voedster, dan kun je haar inderdaad later wel laten castreren. Wacht een paar maanden totdat het koppel stabiel is. Als je binnenkort gaat koppelen, dan zou je haar bijvoorbeeld in september kunnen later castreren als alles dan rustig is (dan zit je ook niet met te hete of koude temperaturen, en nog ruim voor het weer voorjaar wordt). Je kunt ze dan samen meenemen naar de dierenarts en dan hoef je niet opnieuw te koppelen. Soms is het helaas toch nodig om een koppel vanwege een medische behandeling uit elkaar te halen: als de ram de voedster te veel lastig valt (door veel te rijden bijvoorbeeld) waardoor ze niet goed kan herstellen van de operatie. Of als de voedster slecht eet en je precies wil weten hoeveel ze precies eet en keutelt zonder verwarring wat van het maatje is. Vaak kun je ze dan relatief makkelijk terug koppelen als de voedster zich beter voelt. Maar vaak is het maatje ook heel lief voor de voedster en hebben ze juist veel steun aan elkaar. Wat vaak meespeelt is of het konijn dat de behandeling krijgt eerst de dominante was. Dan wil het soms wel zo zijn dat de ander nu de kans grijpt om de rangorde te veranderen nu de dominante wat zwakker is.

Wat vervelend! Koppelen is altijd spannend en dit zijn vervelende dingen om mee te maken. Dat je nu helemaal geen positieve interactie meer ziet, dat is wel een slecht teken. Je zou juist willen dat de onrust steeds minder wordt en de positieve interacties steeds meer. Dat de rug van de voedster kaal begint te worden is ook niet fijn. Zo verder gaan lijkt me dus inderdaad geen optie. Is er de mogelijkheid om terug te gaan naar neutraal terrein, kijken of de rust dan terug komt? Zijn er andere dingen bijzonder in het nieuwe verblijf? Hebben ze daar bijvoorkeur door een grote ruimte de kans om elkaar te veel te ontlopen? Heeft een van de konijnen misschien een deel van het verblijf geclaimd? Of is er sprake van wisselend territorium, waarbij ze bijvoorbeeld soms in de hele tuin mogen rondlopen en soms alleen het verblijf ter beschikking hebben?

Bedoel je dat de hokken op de opvangen klein zijn, of de voorwaarden die ze aan de nieuwe eigenaren stellen voor het verblijf? Het klopt dat de opvangen zelf helaas weinig ruimte kunnen bieden, daarvoor zijn er te veel konijnen en dat zou voor de vrijwilligers ook niet bij te houden zijn met schoonmaken. Maar gelukkig is dat maar een tijdelijke tussenstop naar een nieuw thuis met maatje en meer ruimte. Maar als je liever zelf meer controle hebt over waar jouw konijn terecht komt, dan zou je bijvoorbeeld via de website verhuisdieren hem kunnen herplaatsen. Ik zou deze site verkiezen boven marktplaats, ik heb het idee dat mensen zich daar bewuster voorbereiden op een nieuw huisdier dan de mensen die via marktplaats zoeken. Dan zul je zelf wel meer tijd en ruimte vrij moeten maken voor de koppeling met het nieuwe maatje, wat via de opvang een stuk makkelijker gaat.

Hoe jong is de voedster? Konijnen kunnen pas vanaf 4 maanden/16 weken gekoppeld worden, dus als ze te jong is, kan dat verklaren waarom ze zo bang is. Ze snapt dan nog helemaal niet wat er gebeurd. Ik denk dat je het echt nog wel wat langer moet proberen. In 40 minuten kun je echt nog niets zeggen over of ze een match zijn of niet. Als de voedster echt te veel stress krijgt, dat ze echt niet durft te eten of inderdaad echt te snel gaat ademen, misschien kun je dan even een afscheiding maken met bijvoorbeeld wat karton zodat ze even kan bijkomen, voor bijvoorbeeld 20 minuten, en daarna de koppeling weer doorzetten. Begin 's ochtends vroeg, en kijk het de hele dag aan. Hopelijk wordt het dan na een paar uur rustig genoeg dat je ze ook 's nachts samen kunt laten. Koppelen doe je het beste in 1 sessie, zonder ze uit elkaar te halen tenzij ze echt vechten of ze zo gestresst zijn dat de gezondheid in gevaar komt.

Hoe lang hebben ze samen gezeten voor je ze uit elkaar hebt gehaald? En begrijp ik het goed dat ze bij de pogingen daarna niet meer dan 20 minuten samen zitten voor je ze weer uit elkaar haalt? Wat zijn de tekenen dat je ziet aan de voedster dat ze te gestresst wordt om de koppeling door te laten gaan?

Heb je een camera in het verblijf? Dan zou je ze misschien beter in de gaten kunnen houden, wat doen ze als je niet ingrijpt, hoe lang gaan ze door, etc. Het is natuurlijk ook lente nu, hopelijk komt de rust snel weer terug. Mica en Borit zijn nu al twee keer teruggeweest voor herkoppeling, toch? En beide keren in de opvang geen bijzonder gedrag laten zien?

Ik heb wat vragen om je beter te helpen: - was het konijn al gestopt met eten voor de narcose? - welke medicijnen heb je gekregen na de behandeling? - wat eten ze nog wel, nu ze de brokken laten staan? - is het maatje meegeweest? Waarom denk je dat hij ook minder eet?