Weet niet meer zo goed wat ik met mijn schuwe konijntje aanmoet. :(

[Mandy91]

Een halfjaar terug heb ik mijn eerste konijntje gered van een mevrouw die er slecht voor zorgde. Ze was ondervoed en had een klein kooitje. Dit voedstertje, Lola heb ik helemaal zien opbloeien en is enorm aan mij en m'n vriend gehecht en wordt graag geaaid en geknuffeld. Nu voelde ik me toch steeds schuldig wanneer ik haar alleen thuis liet, dus besloot ik er een mannetje bij te nemen. Lola had ik meteen al laten sterreliseren. Louis wilde ik ook meteen laten helpen, maar had in de eerste week gelijk oogonsteking, waar die voor werd behandeld. In de tweede week bleek hij wormen te hebben, die hij ook had overgebracht naar Lola. Ook allebei voor laten behandelen. Vervolgens heb ik hem laten castreren en de konijnen konden het meteen al vinden.

Louis is echter na 2 maanden intensief contact met mij nog steeds even schuw als toen hij binnen kwam. Hij wilt niet geaaid worden en zodra ik te dichtbij kom verstopt hij zich meteen of rent hij weg. Ik twijfel of hij bang is, want als ik op de grond lig loopt hij wel gewoon over m'n benen heen, maar als ik hem wil aaien is hij snel weg. Ik heb alles geprobeerd, naast hem liggen, met hem praten, hem verwennen met lekkers en hem tegelijkertijd aaien, maar hij lijkt niet op ons gesteld te zijn. Als hij samen met Lola door het huis loopt blijft hij liever ook bij ons uit de buurt.

Heeft iemand nog tips over hoe ik dit het beste kan aanpassen? Dit is voor ons niet leuk, maar voor Louis net zo min. Ik heb zelfs zitten twijfelen of hij niet beter af is bij mensen die alleen graag naar hun konijnen kijken ipv er een relatie mee willen. Ik hoor heel graag wat jullie gedachten hierover zijn.

Liefs, Mandy

[nalapuk]

Het lijkt me een lastige situatie. Je had andere verwachtingen van het tweede konijn dan hoe nu de werkelijkheid is. Besef je wel dat je met dit tweede konijn je beide konijnen een ongelofelijk groot plezier hebt gedaan, namelijk een maatje! Als je puur naar het belang van je konijnen kijkt is het niet in hun belang om je ram naar een ander huis te doen. Ze moeten uit elkaar worden gehaald en herkoppeld worden en het is maar de vraag of hij ergens anders net zo goed zou zitten als bij jou! Je zou het dus puur voor jezelf doen. Kan hoor, ik wil je hierin niet veroordelen, maar je moet je dat wel beseffen dat het echt alleen om jouw wensen gaat in dit geval.

Waarom is het zo belangrijk voor je dat je met beide konijnen kunt knuffelen en dergelijke? Je kunt dat al met je voedster en dat is fijn toch! Je ram is er ook nog maar twee maanden begrijp ik, misschien heeft hij gewoon wat meer tijd nodig. De manieren waarop je contact met hem zoekt zijn in ieder geval prima, niet te opdringerig ofzo. Sommige konijnen zijn echter echt geen knuffelkonijnen. Toch denk ik dat met meer tijd en geduld je nog wel een stapje verder zou kunnen komen met hem. De vraag is of je dit wil, het kost veel investering met maar een klein resultaat. Is het knuffelen met je voedster echt niet genoeg voor je? Geniet je er niet van als je naar je ram kunt kijken? Wil je altijd echt per sé meer?

Nogmaals ik stel je deze vragen niet uit veroordeling maar gewoon om wat duidelijker te krijgen waar precies voor jou het probleem zit. Het is natuurlijk wel belangrijk dat jij plezier aan je konijnen beleeft!

[Mandy91]

Hi nalapuk, bedankt voor je reactie! Ik heb er ook bij genomen puur voor het belang van Lola Ik heb met Louis ups en echt enorme downs. Deze post is geschreven tijdens zo een down moment, na een dag vol tevergeefse pogingen.

Ik snap dat voor veel mensen een konijn leuk kan zijn puur om naar te kijken, maar zelf vind ik het fijner om toch een intensievere band te hebben met mijn konijntje(s). Daarbij komt ook dat ik denk dat het voor hem ook niet leuk is. Ik zit/lig vaak op de grond bij Lola, en hij zondert zich af zo ver mogelijk bij mij vandaan verstopt onder de bank.

Kortom, ik weet niet wat het beste is. Om het inderdaad nog tijd te geven en te kijken of wellicht zijn gedrag nog veranderd als na een paar weken de hormoontjes helemaal uit zijn lijfje zijn verdwenen of dat hij wat ouder is. Heb ook op meerder websites gelezen dat gedrag ook nog veranderd na de pubertijd?

[nalapuk]

Ik vind 2 maanden in ieder geval nog niet veel tijd. Het gedrag kan inderdaad nog veranderen, hij is jong, net gecastreerd. Maar het blijft lastig, gaat hij volledig voldoen aan jouw beeld van hoe jij wilt dat je konijn moet zijn... dat denk ik niet. Hij is waarschijnlijk gewoon wat schuwer.

Waarom is het voor jou niet genoeg dat je Lola hebt om mee te knuffelen, dat is mij nog steeds niet helemaal duidelijk?

Wat betreft dat het voor hem niet leuk is dat zal denk ik wel meevallen, hij kiest er zelf voor om niet bij jou in de buurt te zitten. Konijnen kennen niet een gevoel van "ik wil eigenlijk wel graag knuffelen maar ik durf niet en nu zit ik hier zo eenzaam onder de kast"- bij wijze van spreke. Als hij er voor kiest daar te zitten, voelt hij zich daar fijner, dus is het voor hem geen probleem dat hij niet met jou knuffelt. Als hij dat wel zou willen zou hij dat wel doen. Hij is waarschijnlijk gewoon blij met lekker eten, zijn leuke vriendinnetje en lekker de ruimte en dat is het voor hem. Daar zou ik me dus geen zorgen over maken.

Nogmaals, als je de beslissing zou nemen om hem weg te doen is dat niet in het belang van je konijnen, maar van jezelf. En dat kan, daar kun je voor kiezen, maar je moet dat dan wel bewust doen en je beslissing niet proberen te verantwoorden met valse ideeën over dat hij het vast niet leuk vond bij jou omdat jij meer van hem wil ofzo.

[Majk]

Ik sluit me helemaal aan bij nalapuk. En ik denk dat het belangrijk is dat je hier heel goed over nadenkt. Ik weet zeker dat Lola verdrietig zal zijn wanneer je haar vriendje bij haar weghaalt. Denk nou niet dat ik zomaar wat roep, want ik begrijp precies wat je bedoelt.

Wij hebben hier ook zo'n knuffelvoedster die veel alleen zat. We hebben in augustus 2012 een vriendje voor haar gehaald bij de opvang.

Ze kunnen het erg goed met elkaar vinden en zijn echt onafscheidelijk.

Hij was in het begin echt heel erg bang voor ons. Waar wij waren, kwam hij niet in de buurt. Het is nu na meer dan een half jaar wel iets minder, maar ik kan hem nog steeds niet aaien. Hij loopt niet meer altijd weg als wij in de buurt zijn en hij neemt ook wel eten aan uit mijn hand, dus hij lijkt ons wat meer te vertrouwen. Zodra er visite over de vloer komt, kruipt hij achter het gordijn of onder het tvkastje, terwijl onze voedster komt snuffelen en vragen om aaitjes. Na ongeveer een uurtje durft onze ram zich pas weer te laten zien.

Wij hadden ook andere verwachtingen van een tweede konijntje. We zagen het al helemaal voor ons: met z'n tweeën op de bank en allebei een konijntje die ligt te chillen/slapen op je schoot. Helaas is dat niet de realiteit. We vinden dit erg jammer, zoals jij dat ook vindt, maar er is geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om hem weg te doen. Mijn voedster is zó gelukkig met hem!

Ik heb het gewoon geaccepteerd. Ik blijf natuurlijk proberen om hem nog minder bang te maken, maar ik weet dat het nooit een knuffelkonijn zal worden. Ik neem er genoegen mee dat mijn voedster soms bij mij op de bank komt om lekker te knuffelen. Ook lig ik regelmatig bij ze op de grond. Mijn ram blijft dan op een 'veilige' afstand, maar ondertussen rent hij niet meteen meer weg.

Ik denk dat je heel erg moet nadenken wat je Lola aandoet als je besluit dat Louis weg moet omdat hij niet met jou wil knuffelen. Je hebt hem per slot van rekening aangeschaft als gezelschap voor haar, en niet als knuffelbeestje voor jezelf.

Ik zou zeggen, probeer Louis in zijn waarde te laten en lekker zo te zijn zoals hij is. Hij is er tenslotte nog maar 2 maanden, dus hij heeft nog niet echt tijd gehad om te wennen en zich te ontwikkelen. Hij zal wel nooit zo worden als je voedster, maar elk konijn is anders, hij maakt je voedster gelukkig en daar gaat het toch om?

Ik hoop dat je nog even goed nadenkt voordat je een besluit neemt, en daarbij vooral ook aan het belang van de beestjes denkt.

Je moet niet denken dat Louis ongelukkig is omdat hij bang is voor jullie. Hij is gelukkig met zijn vriendin, en hij is vast heel blij dat jullie degene zijn die hem van voedsel voorzien

[LovelyNijn]

Ik snap je probleem, heb verder nog niet zoveel ervaring en kennis van konijntjes als de meeste hier dus echt tips heb ik niet.

Maar wil je wel zeggen dat het best even kan duren. Ik heb mijn konijntje nu een jaar en ik merk echt sinds een week of 2 pas de band die ontstaat. Nijn is een binnenkonijn en loopt vrijwel hele dag los, en pas sinds 2 weken springt ze op de bank en komt naast me liggen. In dat jaar ervoor heb ik ook momenten gehad waarop ik me afvroeg of ik Nijn wel een plezier heb gedaan door haar te "redden"

Ik heb niet veel bijzonders gedaan, veel geduld en proberen haar te begrijpen, dus niet optillen en gewoon maar laten doen als ze het niet wilde..Aaien lukt sindskort maar verder ben ik er ook echt nog niet hoor. Want eten uit mijn hand lukt ook maar zelden zonder dat ze mn handen eerst flink aanvalt..

Ik hoop dat je geduld beloond word! Maar als ik het zo lees mag het schuwe konijntje heel blij zijn dat hij bij jou zit..Denk dat veel mensen niet het geduld en de moeite zouden nemen om het beestje naar de zin te maken!

[Christaaa]

Ik vind het nog best kort om een conclusie te trekken. Het gedrag kan nog best bijtrekken. Hij heeft natuurlijk in het begin wel wat bij jullie meegemaakt. Voor de behandeling zal hij vaak opgepakt zijn. Vertrouwen heeft tijd nodig.

Ik zag dat je hem ook al te koop aangeboden hebt. Ik vind dat wel sneu voor je voedster waar je hem voor uitgezocht had. En dat hij dan niet helemaal aan jouw verwachtingen voldoet.... je hebt toch een ander konijn om mee te knuffelen? De meesten houden er nu eenmaal niet van om geaaid te worden. Die garantie krijg je alleen bij een konijntje van de Bart Smit.

[Loeloedji]

Och wat jammer dat je hem verkoopt...

Bij een ander zal hij ook schuw zijn en misschien weer door verkocht worden of ergens losgelaten worden...

Ik zelf zou een schuw konijn nog niet zo veel ruimte geven maar bv alleen de keuken ofzo en probeer niet hem te aaien maar geef hem zn eten uit je hand als hij in de kooi zit.

Geef hem tijd en laat het idee van knuffelkonijn even los.

Hopelijk heb je hem nog niet verkocht..

[Reza]

Heb mijn voedster nu iets meer dan twee maanden, heb haar bij de opvang gehaald als maatje voor de ram. Ze zijn stapelgek op elkaar, hij wil ook graag kroelen met mij, maar zij moet nik van mij hebben ( ja eten :mdr:) Als ze op schoot zit om te kammen (teddy) zit ze te trillen en zodra ze kans ziet is ze weg, springt gewoon van schoot... Had het graag anders gezien maar ik ga er vanuit dat ze me ooit vertrouwen zal, maar ik zal het niet in mijn hoofd halen haar weg te doen voor een maatje voor mij! Ik heb onze vorige voedster terug moeten brengen wegens een breuk tussen dame en heer van zijn kant af...Ze had een gebroken hart, serieus waar ik ben nog naar de opvang geweest op een avond omdat ze niet wilde eten en kapot ging van ellende! Ze hebben wel degelijk gevoel die hupseltjes van ons dus denk alsjeblieft na...je hebt een konijn dat wil knuffelen, die andere is echt te kort om af te schrijven..en één konijn dat knuffelt is soms al meer dan de meesten hier hebben...

[manon24]

Ik ga akkoord met Christa, het gedrag kan echt nog helemaal veranderen hoor. de eerste maand of 2 moest Flap niet veel van me hebben wat me best normaal lijkt hoor. Hij had grote aanpassingen achter de rug, een enorme ruimte om te verkennen en bij jou komt daar nog bij dat hij je voedster heeft als maatje.

Wat me wel opvalt bij 3 van mijn konijnen is dat ze een vast plekje hebben waar ze graag gestreeld worden. Amber springt nu spontaan in de wc als ik er aan kom want daar voelt zij zich goed om gestreeld te worden. Flap die komt op het bed om gestreeld te worden of gaat op een matje liggen en Noortje heeft haar mandje waar ze graag gestreeld wordt.

Als ze zomaar eventjes rondlopen en op verkenning zijn laat ik ze met rust want daar hebben ze dan geen nood aan.

Misschien dat je een bepaalde plek kan associëren met iets lekkers (iets positiefs voor hem dus) en dan na verloop van tijd dat hij je voldoende vertrouwt om eten uit je hand te nemen op die plek en zo ga je steeds verder. Uiteraard zijn er bij elk konijn grenzen en zou ik zeker niets forceren. Meerdere keren per dag pogingen doen wanneer hij aangeeft dat hij zich er niet goed bij voelt is geen goed idee. Probeer steeds als je contact met hem het, hij loopt voorbij of zo hem een stukje korrel te geven, steeds praten terwijl je dat doet.

Je hebt het voordeel dat je voedster niet bang van jullie is, dat kan hem wel helpen hoor. Nu lijkt me wel dat hij nooit even tam wordt als jullie voedster en dat is iets dat je moet aanvaarden denk ik .

[manon24]

Krijgt je konijn dan een nieuw maatje als je besluit je ram weg te doen?

[Ainariel]

Ik vind het ook nog te kort. Ik heb binnen ook een ontzettend knuffelkonijn zitten en zijn maatje is niet zo knuffelig. Ze zal nooit zomaar naar je toe komen om te knuffelen. Tja, het ene konijn is het andere niet. Ik vind het heel jammer dat je nog geen 8 uur na je eerste berichtje je konijn te koop hebt gezet, lijkt toch alsof je het helemaal geen kans meer wilt geven.

[Ruthie]

Ik vind het ook erg kort.

Met Stitch hadden we nooit geen problemen ivm aaien en kroelen, die liet zich al van in het begin doen. Roxy was helemaal anders, ik mocht haar met geen vinger aanraken.

We hebben haar nu ongeveer 7 maanden en het is pas sinds de laatste 2 maanden dat ik haar mag aaien. In het begin ook maar 3 aaien en het was genoeg. Maar de laatste weken kan ze erg genieten van een aai en kroelbeurt.

Dus geef de hoop nog niet op, sommigen hebben echt wel de tijd nodig.

Maar vraag me niet hoe het gelukt is. Ik heb haar gewoon iedere dag proberen te benaderen, brokjes laten eten uit mijn handen, tegen haar praten, ... En plots *BANG*, mocht ik haar aaien .

Dus geef zeker nog niet op!

[Dollie]

Krijgt je konijn dan een nieuw maatje als je besluit je ram weg te doen?

Dit vind ik een hele goede vraag. Want in dat geval moet je je één ding heel goed beseffen: Elk volgende konijn kan zo reageren. Of nog erger. En je konijn alleen laten is sowieso zielig, maar helemaal nu ze weet hoe fijn het is met een maatje.

Iemand anders vroeg al wat nou precies het probleem is, aangezien je met je voedster wél echt een band hebt is het toch niet zo erg dat de ander liever niet wil? Maar op die vraag heb je geen antwoord gegeven. Ik ben daar wel heel benieuwd naar. Ook vraag ik me af wat je precies bedoelt met 'tevergeefse pogingen', dat klinkt namelijk wel alsof je intensief met hem bezig bent. Ik zou dat niet doen, ik zou hem gewoon zijn rust gunnen. Maak van momenten waarop je wel contact hebt hele positieve momenten (met voeding bijvoorbeeld) en laat hem verder gewoon. En realiseer je dat dit konijntje in korte tijd veel meegemaakt heeft. Hij is bij jullie gekomen (waar zat hij voor die tijd?) en is gekoppeld, hij is blijkbaar nog jong, hij werd ziek, hij moest gecastreerd worden.. Je hebt konijnen die om minder schuw worden hoor.

Ik lees ook wat tegenstrijdigheden in je verhaal. Hij loopt wel over je benen heen etc, maar wil ook niet bij je in de buurt komen? Welke van de twee is het? Dat hij toch wel contact zoekt op zo'n manier vind ik al heel wat. Als je hem dan afschrikt door hem te aaien, tja.. Ik heb een konijntje die met de hand is grootgebracht. Dat is een konijntje die precies weet wat ze wil. Ze is absoluut niet bang voor mensen, ze zoekt je graag op, maar ze wil niet geaaid of opgepakt worden. Daar heeft ze gewoon een hekel aan, vanaf het begin af aan al. Dat heeft niks te maken met slechte socialisatie of negatieve ervaringen, zo is zij gewoon. En dus laat ik haar gewoon zo zijn.

[Aniek]

Het is een puber... en een prooidier.. Je kan dat niet zomaar bij een dier ontnemen zijn instinct.

Heel veel konijntjes zijn geen knuffeldieren, maar laat hem lekker konijn zijn met zijn vriendin zo vermaakt hij zich best.

Om hem tammer te maken vooral niet pushen, dat werkt averechts.

Sommige houden er nooit van een ander juist wel.

Ik heb een paar jaar terug een dame herplaatst die altijd buiten had geleefd en niks met mensen had verder, af en toe nieuwsgierig, maar dat was het. Ze is binnen herplaatst en nu dik 2 jaar later is heel erg tam, daar hebben die mensen wel meer dan een jaar de tijd voor nodig gehad, maar die hebben haar vooral niet gepusht en alles zelf laten overkomen. Elke keer als jij een poging doet tot aaien ipv dat hij zelf bij je komt en zijn neus tegen de hand drukt is weer een stapje terug. Geef hem de tijd, hij is nog zo jong..

[Mandy91]

Hi allen,

Bedankt voor de reacties. Nog even over het verkoop topic; het is voor mij om even te pijlen. Het is absoluut niet mijn idee hem zomaar te verkopen aan de eerste beste, maar mocht er iemand zijn die hem meer kan bieden..

Verlopig gaat hij helemaal nergens heen behalve de dierenarts want toen ik hem vanochtend wilde voeren trekte hij 1 achterpootje in, en hij weigert er ook op te lopen, heel zielig.. Hoop echt dat het niks heel naars is.

Wish me luck...

[Vlieger]

Ik hoop dat er niks ernstigs aan de hand is met Louis! Misschien dat dit hoop geeft (of juist niet) maar hier heeft het lang geduurd voordat de ram mij compleet vertrouwde, ongeveer 1 jaar. Maar daar heb ik nu wel veel profijt van want het is een echte knuffelkont geworden.

Ik weet niet hoe de situatie bij jou zit, dus als ik verkeerd oordeel alvast sorry. Hier gaat alles goed met de ram als ik hem maar niet aai. Als ik hem wel aai dan komt hij minder makkelijk naar me toe en lijkt het wel alsof hij me niet meer vertrouwt. Zolang ik hem maar niet aai en hem op eigen initiatief naar me toe laat komen en hem laat snuffelen aan mijn been (zonder hem te aaien) dan gaat alles goed en voelt hij zich best comfortabel. Het hebben van een eigen plekje heeft er ook aan bijgedragen dat hij zich veilig voelt. Hun gedeelte is echt van hen, ik pak ze daar niet op (doe ik sowieso niet) en ik probeer er voor te zorgen dat ze zich daar helemaal thuis voelen. Nu kan ik ook de toiletjes verschonen, wat nogal veel lawaai maakt en waar hij van schrikt, zonder dat ze bang worden.

Dus misschien is het een idee om hem niet te aaien en het hem alleen uit te laten vogelen totdat hij zich comfortabel voelt.

Succes verder

[Mandy91]

Nog even een toevoeging; ik hoef geen onwijze knuffelkont van 'm te maken, want ik weet dat dat toch nooit gaat gebeuren, maar het zou fijn zijn als hij niet onder de bank sprinte zodra ik in de buurt kom in de zomer mogen ze ook vaak in het ruime buitenhok op het dakterras en in de ren in de tuin, en hiervoor moet ik hem toch aanraken.

Na al jullie fijne reacties heb ik toch weer wat hoop gekregen. Ik denk dat ik maar nog vaker naast zijn kooi ga liggen, en vaker met hem ga praten/ snoepjes uit de hand voeren. Ik wil dat hij aan me went, maar ga het niet forceren.

Thanks allemaal.

[nalapuk]

Ik denk echt dat je met wat meer tijd en geduld nog wel een stukje verder komt maar verwacht idd niet dat hij ooit dol op knuffelen wordt. Het zou nog wel kunnen, maar ga het niet verwachten want dan stel je jezelf en het konijntje teleur.

Ik heb zelf net zo'n koppel als jou alleen is het bij mij omgekeerd, mijn ram is dol op aaien en knuffelen en m'n voedster moet er niks van hebben. Ik ben gewoon blij dat ik mijn knuffelbehoeftes op mijn ram kan botvieren haha, het hoeft voor mij niet per se op beide. En ik merk wel een verschil met hoe m'n voedster vroeger was en hoe ze nu is. Vroeger rende ze ook voor me weg, nu kan ik haar wel 1 aai over haar hoofdje geven en dan vindt ze het wel weer genoeg. Dat is voor mij ook genoeg. Mijn voedster heeft weer hele leuke andere dingetjes en is fantastisch om naar te kijken. Ze hebben allemaal zo hun eigen karakter en dat vind ik nou juist zo leuk!

In ieder geval hoop ik voor je dat je met geduld en tijd nog iets verder komt met je ram en dat je er heel goed over na denkt wat de consequenties voor hem en je voedster zouden zijn als je ze uit elkaar haalt. Wat Dollie zegt vind ik zelf ook nog een heel goed punt ter overweging, ik neem aan dat je je voedster weer opnieuw gaat koppelen aan een ram als je Louis weg zou doen... maar ook die ram kan weer zo reageren. Je hebt geen garanties bij je konijnen! Succes in ieder geval!

[Ainariel]

Mandy, mijn Yeti is nu inmiddels 1,5 maand binnen en nog steeds rent ze weg als ik eraan kom. Ze is uit een oepsnest van mij en heeft daarvoor bij haar moeder buiten gezeten en daar was ze ook niet knuffelig. Maar... ik merk ook een kleine verbetering. Als ze doorheeft dat ik het ben, komt ze wel haar kooi uit, deels alleen met haar koppie of helemaal. Aaien wil ze niet zo graag, maar soms ook wel. Ze is slechtziend dus erg onzeker, vandaar dat ze ook wegrent omdat ze steeds denkt in gevaar te zijn (dat vermoeden heb ik).

Gewoon geduld hebben, het kan langer duren dan jij wilt, maar zolang je niks forceert komt het wel goed.

Beterschap met z'n pootje!

[Babette]

Ik zou goed nadenken hierover. Jouw voedster is heel blij met hem. Dat is heel wat waard hoor! Ik ben aan het koppelen omdat mijn rammetje overleden is. De nieuwe ram is hier al 4 weken en 3 dagen en nog steeds is het nog niet een verliefd koppel. Ik blijf het tijd geven. Als ik mocht kiezen, ik zou liever hebben dat ik in jouw situatie zat. Namelijk dat ik zeker zou weten dat mijn konijnen gelukkig zijn met elkaar. Ik zou er prima mee kunnen leven om 1 kijk- en 1 knuffelkonijn te hebben. In zekere zin heb ik dat ook! Mijn voedster is ook geen knuffelkonijn. Mijn ram wel, hij lijkt wel een hondje. Dus daar ben ik al erg tevreden mee. Ik zie alleen geen gelukkige voedster op dit moment, ze is nog niet verliefd op de ram. Als ik jou was, zou ik gewoon lekker accepteren dat je een heel gelukkig koppel hebt, niets is mooier om te zien. En konijnen zijn lang niet altijd zo aaibaar als gedacht wordt. Dus dat je al 1 aanhankelijk knuffelkonijn hebt, is al heel erg mooi! En waar komt je ram dan terrecht. Weer bij iemand die misschien afstand van hem gaat doen omdat hij niet zo aaibaar is? JIJ kan hem het leven bieden wat ook hij verdient. Accepteer hem zoals hij is. En inderdaad, misschien wordt het beter met de tijd. Maar misschien ook niet. Maar he, je voedster blijft jouw knuffel. En hij blijft haar knuffel!

[Eefje]

Ik heb 2 konijnen die niet aanhankelijk zijn. Ik heb ze nu een half jaar en heeeeel af en toe mag ik er eentje over het koppie kroelen. Terwijl ze binnen zitten en wel zo op schoot springen voor iets lekkers. Zodra ik mijn hand uitsteek om ze te aaien zijn ze weer weg. Als ik hier zo lees kan dat dus nog komen, maar als dat niet zo is vind ik dat ook niet erg. Die twee zijn dolgelukkig met elkaar, ze hebben hier een heel mooi leven en ik vind ze hartstikke leuk.

Wat Babette zegt is waar, je weet niet waar je ram terecht komt, hij heeft nu al in korte tijd zoveel stress gehad door verhuizen, ziekte en castratie. Weggerukt worden van zijn vriendin en weer moeten verhuizen en de stress van een nieuwe koppeling zal hem absoluut geen goed doen, daarbij weet je ook niet zeker dat hij net zo goed terecht komt als bij jou.

Gewoon even tijd gunnen, hij wordt vast wel minder schuw, maar een knuffel zal hij waarschijnlijk niet worden nee, maar dat is ook niet erg toch!

[Megan]

Ik heb alles even meegelezen en ik wilde er toch ook even wat over zeggen. Ik heb een koppeltje uit de opvang. Ik heb ze sinds afgelopen zomer. Aan het begin liepen ze los in huis, in een grote woonkamer. Toen lagen ze zowat heel de dag onder de eettafel, samen lekker te slapen en te spelen. Ze waren ook best schuw in het begin, vooral het rammetje, hij kroop ineen en vluchtte als je hem wilde aaien. Je moet echt geduld hebben. Op een gegeven moment kwamen ze me achter na lopen waar ik ook liep, zo vertrouwd voelden ze zich op een gegeven moment, het rammetje keek naar zijn vrouwtje en deed haar een beetje na. Toen ik verhuisde hadden ze geen woonkamer meer tot hun beschikking maar wel een grote ren. Sinds ze hier staan zijn ze aanhankelijker en minder bang geworden, de ruimte is namelijk minder groot. Eerst was mijn ram bang voor de stofzuiger en nu is die ook al minder bang. Het is dus ook gedeeltelijk gewenning. Ze komen naar me toe om te eten, willen af en toe een aai maar daar blijft het ook bij. Ik heb geen konijnen genomen om mee te kroelen, anders dan had ik wel een kat of een hond genomen. Dit moet je goed beseffen vind ik, sommige konijnen houden er nu wel van en andere niet. Het gaat uiteindelijk om het welzijn van je koppel en als zij gelukkig zijn en het naar hun zin hebben bij jou, is dat toch voldoende? Dat zou voor mij voldoende zijn. Ik denk ook weleens van: leuk als ze lekker op je schoot komen liggen etc maar als ik ze dan weer lekker samen bezig zie, samen spelen en samen slapen en knuffelen, dan is dat zo leuk!

Succes ermee in elk geval en alsjeblieft, doe je rammetje niet weg, dit zal echt niet zijn welzijn bevorderen, echt niet!

[FemkeEnIndy]

Ik heb ook een koppeltje.

Het vrouwtje heb ik sinds de geboorte en ze was een echt huiskonijn.

Maar toen ze vijf werd kreeg ze baarmoederkanker en ze herstelde zeer slecht van de operatie.

Omdat we haar er niet bovenop kregen, besloten we er een tweede konijn bij te halen.

We namen een mannetje van het asiel.

Het bleek een wild konijn te zijn, hij was erg bang voor ons.

Hij is hier nu twee jaar en is nog steeds bang als wij bruuske bewegingen maken.

Maar langzaamaan is hij haar gedrag wel gaan kopieren (zij komt eten halen, knuffeltjes halen, ...).

Hij ziet dat zij ons vertrouwt en daardoor gaat het ook beter.

Maar hij is nog steeds niet op zijn gemak bij ons, behalve als hij tegen het vrouwtje aan zit. Dan mogen we hem aaien en zo, maar als hij alleen is dan verstijft hij helemaal als we hem aanraken.

Na twee jaar hebben we een enorme weg afgelegd, maar je moet dus heel veel geduld hebben...

[Miesaas]

Klinkt best bekend dit. Ik heb hetzelfde met Lizzie gehad.

Ze hupte steeds voor me weg en wou niet echt iets van me weten.

Alleen is zij nu wel aan mij gewend.

Ze eet uit mijn hand en loopt over me heen als ik op de grond lig, alleen aaien wil ze liever niet.

Als ze druk bezig is met eten laat ze het overigens wel toe.

Dan laat ze eigenlijk alles toe, haha.

Het heeft eventjes geduurd, maar ik zie nu wel dat ze een heel gezellig en nieuwschierig beestje is.

Alleen niet een heel 'aanhankelijk' konijntje, en al zeker geen knuffelkont.

Ze hupt nog wel eens voor me weg als ik een onverwachtse beweging maak of als ik toch stiekem probeer haar te aaien.

Maar ach. Elk beestje is anders he.

Ik zou zeggen; doe je rammetje NIET weg.

Het gaat er met name om dat je voedster er gelukkig mee is toch?

Tuurlijk is het nog veel leuker als jij en hij óok een band hebben,

maar als je voedstertje wel blij met hem is, zal ik hem zeker niet weg doen.

Voor hetzelfde geld is hij over een tijdje helemaal aan je gewend en niet meer bang.

Wat niet is, kan altijd nog komen.