Haastige euthanasie en spijt

[Barry]

Dag konijnenvrienden,

 

Allereerst, dank voor jullie reacties en hulp op dit forum. Ik heb er vele jaren met veel plezier gebruik van gemaakt. Mijn konijnen kreeg ik op 9 augustus 2012 en helaas heb ik ze beiden dit jaar moeten laten inslapen. Bella werd 13 (24-06-2025) en Speedy haar broertje 13 jaar en 4 maanden (10-10-2025). We hadden eigenlijk het plan om ze tegelijkertijd te laten inslapen omdat ze altijd samen zijn geweest. Echter, op dat moment vond ik Speedy nog levenslustig genoeg, hoewel hij ook al een bijniertumor en artrose had. Later kreeg hij ademhalingsmoeilijkheden en piepte hij bij aanraking. Toen hij ook minder ging eten afgelopen woensdag heb ik gezegd, ik kijk het twee dagen aan en anders verlos ik hem vrijdag van zijn lijden. Speedy had namelijk al een verleden van gasbuik en dat wilde ik hem ook niet nog eens aandoen.

 

Vrijdagochtend had hij wederom niets gegeten. Alleen brokjes met metacam erop at hij nog een beetje. Toch ging hij zich nog wassen en huppelde door de kamer. Dat maakte het extra moeilijk. Normaliter als Speedy gasbuik had, moest ik hem juist aanmoedigen om rond te lopen, zodat zijn darmpjes weer begonnen te werken. Ik maakte nog enige foto's met hem en was onbewust al bezig met het afscheid. 

 

Ook nam ik mee in deze beslissing dat hij vermoedelijk ook eenzaam was door het verlies van Bella enkele maanden geleden. Hij zonderde zich soms ook wat af, maar doorgaans kwam hij naast me zitten, maar niet meer zo intiem als vroeger. Ik denk dat hij dat door ongemak/pijn enigszins vermeed. 

 

Ik belde de dierenarts om 11:00 of ze plek hadden voor euthanasie. Ik zou 11:45 kunnen, ik was al blij dat ik zo snel kon komen, ik moest immers vroeg werken die middag.

 

Toen bemerkte ik dat dit veel te snel was en schoot in de stress. Ik werd emotioneel en belde de de dierenarts of het wat later kon, dit werd om 12:00. Ik was bang dat het het weekend wellicht slechter zou gaan met Speedy en drukte daarom door. Achteraf had ik een dagje later moeten afspreken bij een dierenarts die op zaterdag open was, dan had ik alle tijd om fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen. Speedy was nu van zijn laatste relatief vrolijk moment, huppelend door de kamer, direct in het transportkoffertje gezet en vervoerd naar de dierenarts. 

 

Mijn moeder ging mee, we waren erg overstuur en moesten al huilen tijdens de autorit, zij was ook gek op de konijnen. Speedy was normaliter al gestresst tijdens een autorit naar de dierenarts, maar dit maakte het er niet beter op. Ik denk dat hij ons verdriet en wanhoop ook gevoeld heeft.

 

Normaliter gingen we altijd naar de konijnkundige dierenarts Frank Verstappen, maar kozen voor de euthanasie een dierenarts dichtbij, om de stress voor Speedy te verminderen. De dierenarts was lief en onderzocht Speedy nog even. Zij vond ook dat inslapen een goede optie was, gezien het gewichtsverlies, lichte staar en de artrose in achterpoot en voorpoot. 

Toen wilden ze Speedy weer in het transportkofferje zetten om een prik te geven. Ik gaf aan dat ik Speedy liever op het handdoekje op tafel wilde hebben. 

 

Het eerste spuitje werd gegeven en Speedy merkte hier nauwelijks iets van. We hadden een leuk gesprek met de dierenarts en het was inmiddels tijd voor het tweede spuitje. Zijn achterpoot trilde nog een beetje, vermoedelijk omdat daar de artrose heeft gezeten. 

 

Het bijzondere was dat Speedy na het inslapen totaal ontspande. Hij lag er vredig bij. Van de verkrampte spieren was niets meer zichtbaar. Hij leek weer een jong konijntje. Ik heb een foto bijgevoegd die ik in het crematorium gemaakt heb.

 

Opzich ging dit allemaal goed, maar achteraf heb ik heel veel spijt dat het zo gehaast is gegaan. Daardoor heb ik slechts rationeel gehandeld en niet toegegeven aan emoties. Het ergste vind ik dat ik Speedy niet heb geknuffeld of vastgehouden tijdens de euthanasie. Ik was te overstuur en helaas vroeg de dierenarts niet of behoefte had om hem vast te houden. Speedy heeft in zijn laatste momenten alleen de dierenarts gezien en niet mijn gezicht. Dat knaagt erg aan me. Wij zaten op een stoel naast de tafel.

 

13 liefdevolle jaren waarin het alleen om zijn welzijn ging. En hij was er altijd voor mij, onvoorwaardelijk. Ik voel het zo dat ik hem tekort heb gedaan in zijn laatste momenten. Ik had hem rust moeten geven, knuffelen en kalmeren. Ik ben door alle emoties vergeten goed afscheid te nemen. Al met al was het een stressvolle ervaring en zit ik nu met veel emoties en spijt.

 

Hebben jullie enig idee om hiermee om te gaan of hebben jullie soortgelijke ervaringen door het shockeffect?

 

https://postimg.cc/3ygrzzVr

 

https://postimg.cc/TLf2xCvW

 

 

17 oktober aangepast door Barry

[Lappie2]

Allereerst heel wel sterkte❤️🌈🕯️

 

Wat je nu doormaakt is het rouwproces... Wat als? Kon ik niet beter...? Waarom? En verdriet. 

Je hebt alles heel goed gedaan met je 2 senioren 🤗 Wat een mooie leeftijd😍

 

Zelf ging ik hier ook doorheen met Lappie... Waarom niet eerder die spuit laten zetten...waarom niet extra geknuffeld... We missen hem nog iedere dag😢 Maar lachen ook weer als we foto,s en filmpjes terug kijken ipv huilen. 

 

Nogmaals sterkte. Ze zijn nu weer samen 🌈🐰❤️🐰

[To van de Veluwe]

Ik las pas op het nieuws dat je eigenlijk altijd te lang wacht.... En echt je konijn heeft je aanwezigheid echt wel aangevoeld. Wees gerust. Sterkte.

[bunnyempress]

Op 17-10-2025 om 10:24, Barry zei:

13 liefdevolle jaren waarin het alleen om zijn welzijn ging. En hij was er altijd voor mij, onvoorwaardelijk. Ik voel het zo dat ik hem tekort heb gedaan in zijn laatste momenten. Ik had hem rust moeten geven, knuffelen en kalmeren. Ik ben door alle emoties vergeten goed afscheid te nemen. Al met al was het een stressvolle ervaring en zit ik nu met veel emoties en spijt.

 

Ik vertel jou hetzelfde wat ik mensen vertel die door omstandigheden het laatste moment hebben gemist bij het verlies van een dierbare of waar het laatste moment vervelend was. Het laatste moment voelt het zwaarst, want het is het aller-aller-laatste. En omdat het zo zwaar voelt, lijkt het het belangrijkste, maar dat is het niet. Wat het belangrijkste is, is het eerste gedeelte: 13 liefdevolle jaren. Dat pakt niemand je meer af. En die laatste paar uren zijn verdrietig, maar er staan duizenden uren  aan liefde, plezier en zorg tegenover. Die zijn enorm veel belangrijker. Vergeef het jezelf alsjeblieft, dat je in het laatste stressvolle moment, menselijk hebt gehandeld. In het belang van Speedy, zodat hij weinig zou lijden, maar niet in het belang van jezelf, dat je even de tijd had om op adem te komen, en vrede te hebben met je beslissing. 

Heel veel sterkte. 

[Evee]

Wat heb je dat mooi gezegd @bunnyempress. Ik ben het er helemaal mee eens. 

 

 

@Barry ik lees niets waar je je schuldig over zou moeten voelen. Ik begrijp dat je het achteraf anders had willen hebben, maar je kan de tijd niet terug draaien. Mijn advies is om te zorgen dat je de tijd neemt om rustig je verlies een plekje te geven. Lijst een mooie foto in. Denk aan de mooie momenten samen, want 13 jaar is niet niets! Dat is voor konijnen een hele mooie leeftijd om te behalen. Je hebt het goed gedaan, spijt hebben is niet nodig. 

 

Je neemt de ervaring wel mee, en volgende keer weet je waar je zelf behoefte aan hebt in het moment van afscheid. Als je ooit nog een keer voor de keuze staat, weet je waar je om moet vragen en waar je op moet letten. Maar je hebt niets verkeerd gedaan, vaak moet je zo iets mee maken om te weten wat voor jou belangrijk is op deze momenten, en dat is ook lastig voor een dierenarts in te schatten, want ieder mens staat er anders in.

 

Ik wil je veel sterkte wensen met het verlies.  

[Barry]

Op 17-10-2025 om 12:48, Lappie2 zei:

Allereerst heel wel sterkte❤️🌈🕯️

 

Wat je nu doormaakt is het rouwproces... Wat als? Kon ik niet beter...? Waarom? En verdriet. 

Je hebt alles heel goed gedaan met je 2 senioren 🤗 Wat een mooie leeftijd😍

 

Zelf ging ik hier ook doorheen met Lappie... Waarom niet eerder die spuit laten zetten...waarom niet extra geknuffeld... We missen hem nog iedere dag😢 Maar lachen ook weer als we foto,s en filmpjes terug kijken ipv huilen. 

 

Nogmaals sterkte. Ze zijn nu weer samen 🌈🐰❤️🐰

Dank voor je lieve reactie. Gelukkig moet ik nu af en toe weer lachen als ik leuke foto's van hem terugzie. 

[Barry]

Op 19-10-2025 om 00:02, To van de Veluwe zei:

Ik las pas op het nieuws dat je eigenlijk altijd te lang wacht.... En echt je konijn heeft je aanwezigheid echt wel aangevoeld. Wees gerust. Sterkte.

Hartelijk dank voor je mooie woorden. Zoiets heb ik ook gelezen; liever een week te vroeg een dier uit zijn lijden verlossen dan een dag te laat... 

 

[Barry]

Op 19-10-2025 om 10:53, bunnyempress zei:

 

Ik vertel jou hetzelfde wat ik mensen vertel die door omstandigheden het laatste moment hebben gemist bij het verlies van een dierbare of waar het laatste moment vervelend was. Het laatste moment voelt het zwaarst, want het is het aller-aller-laatste. En omdat het zo zwaar voelt, lijkt het het belangrijkste, maar dat is het niet. Wat het belangrijkste is, is het eerste gedeelte: 13 liefdevolle jaren. Dat pakt niemand je meer af. En die laatste paar uren zijn verdrietig, maar er staan duizenden uren  aan liefde, plezier en zorg tegenover. Die zijn enorm veel belangrijker. Vergeef het jezelf alsjeblieft, dat je in het laatste stressvolle moment, menselijk hebt gehandeld. In het belang van Speedy, zodat hij weinig zou lijden, maar niet in het belang van jezelf, dat je even de tijd had om op adem te komen, en vrede te hebben met je beslissing. 

Heel veel sterkte. 

Wat heb je dit mooi omschreven, dat geeft me zeker een goed gevoel. Het blijft echter knagen... als ik een half uurtje later had afgesproken, had ik nog wel even de tijd gehad om afscheid te nemen thuis.

[Barry]

Op 19-10-2025 om 13:16, Evee zei:

Wat heb je dat mooi gezegd @bunnyempress. Ik ben het er helemaal mee eens. 

 

 

@Barry ik lees niets waar je je schuldig over zou moeten voelen. Ik begrijp dat je het achteraf anders had willen hebben, maar je kan de tijd niet terug draaien. Mijn advies is om te zorgen dat je de tijd neemt om rustig je verlies een plekje te geven. Lijst een mooie foto in. Denk aan de mooie momenten samen, want 13 jaar is niet niets! Dat is voor konijnen een hele mooie leeftijd om te behalen. Je hebt het goed gedaan, spijt hebben is niet nodig. 

 

Je neemt de ervaring wel mee, en volgende keer weet je waar je zelf behoefte aan hebt in het moment van afscheid. Als je ooit nog een keer voor de keuze staat, weet je waar je om moet vragen en waar je op moet letten. Maar je hebt niets verkeerd gedaan, vaak moet je zo iets mee maken om te weten wat voor jou belangrijk is op deze momenten, en dat is ook lastig voor een dierenarts in te schatten, want ieder mens staat er anders in.

 

Ik wil je veel sterkte wensen met het verlies.  

Dank voor je medeleven en advies Evee. Ik ga de foto die ik als profielfoto heb in het groot op canvas afdrukken. Zo kan ik weer elke dag van ze genieten. 

 

Is het overigens niet gebruikelijk dat een dierenarts de vraag stelt of je nog afscheid wil nemen? Dat werd ons de eerste keer namelijk wel gevraagd. Ik sta in dubio de dierenarts daarover nog een mailtje te sturen. Maar eigenlijk is dat meer een projectie van mijn verdriet besef ik me nu. Wel of niet doen?

[Kolino]

Wat rot dat je je zo voelt. Ik denk dat het normaal is om dit te voelen. Soms kun je geen afscheid nemen, om wat voor reden dan ook. 

 

Omdat het zo aan je knaagt, denk ik dat je iets zult moeten doen, met dat gevoel. Zou het je helpen om een brief aan Speedy te schrijven? Oprecht schrijven dat het je spijt. Met de brief kun je daarna een ritueel uitvoeren om de boodschap voor jouw gevoel bij Speedy te krijgen, iets wat voor jou goed voelt en waar je in gelooft. Vaak worden dingen als verbranden, begraven, of met de wind of met het water meegeven, voorgesteld. Niet voor niets zijn rituelen eigenlijk altijd met elementen, vuur, lucht, water of aarde. Je kunt je brief verbranden, met de lucht meevoeren als snippers of aan een ballon meegeven, er een bootje van bouwen en met de stroming meegeven, of begraven eventueel met een kistje en foto en laten verteren. Misschien overbodig om te zeggen dat nadenken over iets biologisch afbreekbaars wel verstandig is, als je iets anders wilt doen dan alleen verbranden en het in de natuur terecht komt. 

 

Het is heel lastig om in de doestand na te denken over gevoelens, zeker als ik lees dat je binnen een uur bij de dierenarts zat en smiddags moest werken. Op dat moment dacht je dat dit de beste weg was en ja je voelde in het moment al dat dit te snel ging, maar hebt doorgezet omwille van het welzijn van Speedy. Deze keuze maken, daar is moed voor nodig. Je kunt het helaas niet over doen. Die knuffels, het afscheid nemen, dat momentum is voorbij, het is de liefde die blijft. Die liefde kun je vasthouden.

 

Kinderen krijgen wel eens een knuffel die gemaakt wordt naar het evenbeeld van bijvoorbeeld een ouder, omdat ze op moeten groeien zonder de knuffels en wel die behoefte hebben. Zodat er wel ruimte komt om iets met die behoefte te doen. Het klinkt misschien stom, maar de behoefte die dat kind had, blijft ook als je volwassen bent, bestaan. Je kunt een kussensloop maken met een foto, zo kun je letterlijk die aai of knuffel nog geven. Als je er 2 maakt (met ook het maatje 🌈) heb je een mooi zetje van die 2 die je zo ontzettend lang hebben vergezeld. 

 

Er is zo ontzettend veel wat je nog wel kunt doen. Ik ben het echt met de rest eens dat je 13 jaar aan liefde echt niet uit kunt vlakken met dat laatste uur dat je er niet was. Wist je dat er een reden is waarom de meeste dierenartsen het op deze manier doen? Op de behandeltafel en juist niet op schoot. Als een dier overlijdt dan verliest het ook controle over de blaas en de darm. Een behandeltafel is makkelijker schoon te maken, dan je kleren. Natuurlijk hebben ze, als je het echt graag wilt wel een puppypad, maar dat is geen garantie voor een droog pak. Dat er zoveel afstand was, dat is ook niet perse raar. Als ik eerlijk ben, denk ik dat er sowieso te weinig tijd wordt genomen. Zij hebben een planning, klanten genoeg om te helpen en dan is er dus ook weinig ruimte om er in het moment over te praten. De en ik denk dat je, daar waar bij mensen, teveel tijd wordt genomen voor een geplanned overlijden, die bij huisdieren vrijwel standaard te weinig is. Mijn oproep aan dierenarts praktijken zou zijn, zorg dat je een ruimte hebt voor afscheid en euthanasie, dan kun je mensen ook de gelegenheid bieden om veel of weinig tijd te nemen, soms kun je jezelf er thuis niet op voorbereiden. Je werkt toch ook veel met mensen in dat vak, dus ook met emoties. Als je een aparte ruimte hebt, dan kan je spreekuur door lopen. Misschien moet je wel iemand aannemen die juist als taak heeft om mensen op te vangen, uitleg te geven over de opties daarna. Maar dat is nog een brug te ver.  

 

Jij heel veel sterkte met het verlies, en een weg vinden die bij jou past, we kunnen vanalles bedenken, maar zijn sowieso niet alwetend en mensen zijn zo verschillend. Dus er zijn ook meerdere oplossingen, maar doe ze vanuit de liefde! 

 

 

 

[Evee]

10 uren geleden, Barry zei:

 

Is het overigens niet gebruikelijk dat een dierenarts de vraag stelt of je nog afscheid wil nemen? Dat werd ons de eerste keer namelijk wel gevraagd. Ik sta in dubio de dierenarts daarover nog een mailtje te sturen. Maar eigenlijk is dat meer een projectie van mijn verdriet besef ik me nu. Wel of niet doen?

Eerlijk gezegd denk ik dat dat per arts en situatie verschilt. Zelf neem ik de huisdieren altijd mee naar huis om te begraven of zelf weg te brengen voor crematie, wat thuis afscheid tijd geeft. Ik heb daar dus zelf bij de dierenarts geen behoefte aan, aan een langer afscheidsmoment. 

 

En ik denk dat inderdaad dierenartsen niet altijd meerdere behandelkamers hebben, waarvan ze er één voor euthanasie kunnen houden met ruime afscheidstijd, de volgende patiënt die in de wachtkamer zit, moet dus echt wachten tot jij weg bent tot zij met hun zieke dier worden geholpen.  Wie weet dat daar in de toekomst wel meer aandacht en een ruimte voor komt bij praktijken, maar bij de meeste praktijken is dat helaas niet het geval. 

[happy211]

Bij mijn vorige dierenarts hadden ze een speciale rouw-kamer. Als er een dier gestorven was, dan werd het in het reismandje meegenomen naar die kamer en kon je daar verder afscheid nemen/bijkomen van het hele gebeuren. Er stond ook een kaarsje op de balie, als dat aan was dan wist je dat er mensen afscheid aan het nemen waren. Onze kat overleed daar heel plotseling, dus ik vond het toen echt heel erg fijn en ik zou dat bij Apollo ook wel gewild hebben als dat er was geweest bij mijn nieuwe dierenarts. Bij Artemis was dat anders, dat hadden we ingepland, maar vaak gaat het helaas wel plotseling of sneller slechter dan verwacht en dan is het fijn om even de tijd te kunnen nemen om voor je langs een volle wachtkamer moet lopen en weer naar de drukte van de dag moet. 

Ik begrijp dat ze de tijd met de dierenarts zelf niet zo lang kunnen maken. Ook in het belang van het dier kun je dat vaker niet te lang rekken voor ze het proces van euthanasie starten. Dus afscheid nemen terwijl ze nog leven, zal helaas altijd te kort blijven.

[Barry]

Op 27-10-2025 om 05:39, Kolino zei:

Wat rot dat je je zo voelt. Ik denk dat het normaal is om dit te voelen. Soms kun je geen afscheid nemen, om wat voor reden dan ook. 

 

Omdat het zo aan je knaagt, denk ik dat je iets zult moeten doen, met dat gevoel. Zou het je helpen om een brief aan Speedy te schrijven? Oprecht schrijven dat het je spijt. Met de brief kun je daarna een ritueel uitvoeren om de boodschap voor jouw gevoel bij Speedy te krijgen, iets wat voor jou goed voelt en waar je in gelooft. Vaak worden dingen als verbranden, begraven, of met de wind of met het water meegeven, voorgesteld. Niet voor niets zijn rituelen eigenlijk altijd met elementen, vuur, lucht, water of aarde. Je kunt je brief verbranden, met de lucht meevoeren als snippers of aan een ballon meegeven, er een bootje van bouwen en met de stroming meegeven, of begraven eventueel met een kistje en foto en laten verteren. Misschien overbodig om te zeggen dat nadenken over iets biologisch afbreekbaars wel verstandig is, als je iets anders wilt doen dan alleen verbranden en het in de natuur terecht komt. 

 

Het is heel lastig om in de doestand na te denken over gevoelens, zeker als ik lees dat je binnen een uur bij de dierenarts zat en smiddags moest werken. Op dat moment dacht je dat dit de beste weg was en ja je voelde in het moment al dat dit te snel ging, maar hebt doorgezet omwille van het welzijn van Speedy. Deze keuze maken, daar is moed voor nodig. Je kunt het helaas niet over doen. Die knuffels, het afscheid nemen, dat momentum is voorbij, het is de liefde die blijft. Die liefde kun je vasthouden.

 

Kinderen krijgen wel eens een knuffel die gemaakt wordt naar het evenbeeld van bijvoorbeeld een ouder, omdat ze op moeten groeien zonder de knuffels en wel die behoefte hebben. Zodat er wel ruimte komt om iets met die behoefte te doen. Het klinkt misschien stom, maar de behoefte die dat kind had, blijft ook als je volwassen bent, bestaan. Je kunt een kussensloop maken met een foto, zo kun je letterlijk die aai of knuffel nog geven. Als je er 2 maakt (met ook het maatje 🌈) heb je een mooi zetje van die 2 die je zo ontzettend lang hebben vergezeld. 

 

Er is zo ontzettend veel wat je nog wel kunt doen. Ik ben het echt met de rest eens dat je 13 jaar aan liefde echt niet uit kunt vlakken met dat laatste uur dat je er niet was. Wist je dat er een reden is waarom de meeste dierenartsen het op deze manier doen? Op de behandeltafel en juist niet op schoot. Als een dier overlijdt dan verliest het ook controle over de blaas en de darm. Een behandeltafel is makkelijker schoon te maken, dan je kleren. Natuurlijk hebben ze, als je het echt graag wilt wel een puppypad, maar dat is geen garantie voor een droog pak. Dat er zoveel afstand was, dat is ook niet perse raar. Als ik eerlijk ben, denk ik dat er sowieso te weinig tijd wordt genomen. Zij hebben een planning, klanten genoeg om te helpen en dan is er dus ook weinig ruimte om er in het moment over te praten. De en ik denk dat je, daar waar bij mensen, teveel tijd wordt genomen voor een geplanned overlijden, die bij huisdieren vrijwel standaard te weinig is. Mijn oproep aan dierenarts praktijken zou zijn, zorg dat je een ruimte hebt voor afscheid en euthanasie, dan kun je mensen ook de gelegenheid bieden om veel of weinig tijd te nemen, soms kun je jezelf er thuis niet op voorbereiden. Je werkt toch ook veel met mensen in dat vak, dus ook met emoties. Als je een aparte ruimte hebt, dan kan je spreekuur door lopen. Misschien moet je wel iemand aannemen die juist als taak heeft om mensen op te vangen, uitleg te geven over de opties daarna. Maar dat is nog een brug te ver.  

 

Jij heel veel sterkte met het verlies, en een weg vinden die bij jou past, we kunnen vanalles bedenken, maar zijn sowieso niet alwetend en mensen zijn zo verschillend. Dus er zijn ook meerdere oplossingen, maar doe ze vanuit de liefde! 

 

 

 

Wow, dank voor je liefdevolle woorden en advies. Een brief schrijven cq. een klein ritueel uitvoeren past me wel. 

 

Die hele ochtend zat Speedy al stil in de woonkamer en at nauwelijks meer. Net toen ik de afspraak had gemaakt voor euthanasie begon hij "vrolijk" door de kamer te huppelen. Dat heeft het mijn emoties niet gemakkelijker gemaakt. Ik heb een beetje het gevoel dat moment van hem te hebben afgepakt. 

 

Ik weet dat mijn konijnkundige dierenarts in Driebergen wel een aparte ruimte heeft voor afscheid. Zij hebben dan ook veel personeel werkzaam. Van hen heb ik een hele mooie afscheidskaart gehad met de namen van alle dierenartsen erop. Maar ook van de praktijk waar ik de euthanasie heb laten uitvoeren kreeg ik een kaart en werd er een kaarsje tijdens de euthanasie gebrand. Normaliter ben ik best assertief, maar neem het me kwalijk dat ik niet gewoon ben opgestaan om afscheid te nemen voor het eerste prikje. Maar ja, stress en emoties doen soms rare dingen met je, waardoor je niet meer zuiver kan denken.

 

Al met al, los van het afscheid, verliep het wel vreedzaam. Kon het zo ook maar met mensen gaan i.p.v. nog maandenlang lijden in veel gevallen.

 

Nogmaals dank en een fijn weekend!

[Barry]

Op 27-10-2025 om 06:01, Evee zei:

Eerlijk gezegd denk ik dat dat per arts en situatie verschilt. Zelf neem ik de huisdieren altijd mee naar huis om te begraven of zelf weg te brengen voor crematie, wat thuis afscheid tijd geeft. Ik heb daar dus zelf bij de dierenarts geen behoefte aan, aan een langer afscheidsmoment. 

 

En ik denk dat inderdaad dierenartsen niet altijd meerdere behandelkamers hebben, waarvan ze er één voor euthanasie kunnen houden met ruime afscheidstijd, de volgende patiënt die in de wachtkamer zit, moet dus echt wachten tot jij weg bent tot zij met hun zieke dier worden geholpen.  Wie weet dat daar in de toekomst wel meer aandacht en een ruimte voor komt bij praktijken, maar bij de meeste praktijken is dat helaas niet het geval. 

Bella hebben we na de euthanasie ook naar huis gebracht om afscheid te nemen. 's Avonds brachten we haar naar het crematorium. Speedy heb ik gelijk doorgebracht naar het crematorium en daar hebben we toch nog even goed afscheid kunnen nemen. 

[Barry]

Op 27-10-2025 om 10:17, happy211 zei:

Bij mijn vorige dierenarts hadden ze een speciale rouw-kamer. Als er een dier gestorven was, dan werd het in het reismandje meegenomen naar die kamer en kon je daar verder afscheid nemen/bijkomen van het hele gebeuren. Er stond ook een kaarsje op de balie, als dat aan was dan wist je dat er mensen afscheid aan het nemen waren. Onze kat overleed daar heel plotseling, dus ik vond het toen echt heel erg fijn en ik zou dat bij Apollo ook wel gewild hebben als dat er was geweest bij mijn nieuwe dierenarts. Bij Artemis was dat anders, dat hadden we ingepland, maar vaak gaat het helaas wel plotseling of sneller slechter dan verwacht en dan is het fijn om even de tijd te kunnen nemen om voor je langs een volle wachtkamer moet lopen en weer naar de drukte van de dag moet. 

Ik begrijp dat ze de tijd met de dierenarts zelf niet zo lang kunnen maken. Ook in het belang van het dier kun je dat vaker niet te lang rekken voor ze het proces van euthanasie starten. Dus afscheid nemen terwijl ze nog leven, zal helaas altijd te kort blijven.

Wat fijn dat er voor jullie kat een aparte kamer was om afscheid te kunnen nemen. Voor ons was er gelukkig ook een afscheidsmoment na de euthanasie. Maar ik blijf mezelf verwijten dat ik het afscheidsmoment bij leven (voor het 1e prikje) helemaal vergeten ben door de emoties. Maar dankzij jullie heb ik goede tips gekregen om daar mee om te kunnen gaan en te focussen op de 13 jaren goede zorg, liefde en plezier.