Erelijst

Had je deze tips en informatie al gevonden? https://www.bunnybunch.nl/groenten-voeren-aan-een-konijn/ Welke soorten heb je getest? Hoeveel biks geef je? Kan het zijn dat ze gewoon vol zitten en daarom weinig interesse hebben?

Allereerst heel wel sterkte❤️🌈🕯️ Wat je nu doormaakt is het rouwproces... Wat als? Kon ik niet beter...? Waarom? En verdriet. Je hebt alles heel goed gedaan met je 2 senioren 🤗 Wat een mooie leeftijd😍 Zelf ging ik hier ook doorheen met Lappie... Waarom niet eerder die spuit laten zetten...waarom niet extra geknuffeld... We missen hem nog iedere dag😢 Maar lachen ook weer als we foto,s en filmpjes terug kijken ipv huilen. Nogmaals sterkte. Ze zijn nu weer samen 🌈🐰❤️🐰

Tamme konijnen zijn inderdaad 'zwakker' dan wilde konijnen, maar soms heeft een vergelijking wel zin om een beeld te krijgen van wat normaal is voor een konijn. Biologisch gezien behoren ze nog steeds tot dezelfde soort, dus kun je ook vergelijkingen maken. Je kan ze beter vergelijken met een wild konijn dan met een hond 🤪 Tot nu toe denk ik dat ze alleen in dat afgesloten zakje zijn uitgekomen (gelukkig ben ik zo slim geweest dat zakje dicht te doen🙏). Heb zondag bij beide koppels hun verblijf schoongemaakt en heb niets verdachts gezien. Ook aan de nijntjes zelf merk ik niets.

Dag konijnenvrienden, Allereerst, dank voor jullie reacties en hulp op dit forum. Ik heb er vele jaren met veel plezier gebruik van gemaakt. Mijn konijnen kreeg ik op 9 augustus 2012 en helaas heb ik ze beiden dit jaar moeten laten inslapen. Bella werd 13 (24-06-2025) en Speedy haar broertje 13 jaar en 4 maanden (10-10-2025). We hadden eigenlijk het plan om ze tegelijkertijd te laten inslapen omdat ze altijd samen zijn geweest. Echter, op dat moment vond ik Speedy nog levenslustig genoeg, hoewel hij ook al een bijniertumor en artrose had. Later kreeg hij ademhalingsmoeilijkheden en piepte hij bij aanraking. Toen hij ook minder ging eten afgelopen woensdag heb ik gezegd, ik kijk het twee dagen aan en anders verlos ik hem vrijdag van zijn lijden. Speedy had namelijk al een verleden van gasbuik en dat wilde ik hem ook niet nog eens aandoen. Vrijdagochtend had hij wederom niets gegeten. Alleen brokjes met metacam erop at hij nog een beetje. Toch ging hij zich nog wassen en huppelde door de kamer. Dat maakte het extra moeilijk. Normaliter als Speedy gasbuik had, moest ik hem juist aanmoedigen om rond te lopen, zodat zijn darmpjes weer begonnen te werken. Ik maakte nog enige foto's met hem en was onbewust al bezig met het afscheid. Ook nam ik mee in deze beslissing dat hij vermoedelijk ook eenzaam was door het verlies van Bella enkele maanden geleden. Hij zonderde zich soms ook wat af, maar doorgaans kwam hij naast me zitten, maar niet meer zo intiem als vroeger. Ik denk dat hij dat door ongemak/pijn enigszins vermeed. Ik belde de dierenarts om 11:00 of ze plek hadden voor euthanasie. Ik zou 11:45 kunnen, ik was al blij dat ik zo snel kon komen, ik moest immers vroeg werken die middag. Toen bemerkte ik dat dit veel te snel was en schoot in de stress. Ik werd emotioneel en belde de de dierenarts of het wat later kon, dit werd om 12:00. Ik was bang dat het het weekend wellicht slechter zou gaan met Speedy en drukte daarom door. Achteraf had ik een dagje later moeten afspreken bij een dierenarts die op zaterdag open was, dan had ik alle tijd om fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen. Speedy was nu van zijn laatste relatief vrolijk moment, huppelend door de kamer, direct in het transportkoffertje gezet en vervoerd naar de dierenarts. Mijn moeder ging mee, we waren erg overstuur en moesten al huilen tijdens de autorit, zij was ook gek op de konijnen. Speedy was normaliter al gestresst tijdens een autorit naar de dierenarts, maar dit maakte het er niet beter op. Ik denk dat hij ons verdriet en wanhoop ook gevoeld heeft. Normaliter gingen we altijd naar de konijnkundige dierenarts Frank Verstappen, maar kozen voor de euthanasie een dierenarts dichtbij, om de stress voor Speedy te verminderen. De dierenarts was lief en onderzocht Speedy nog even. Zij vond ook dat inslapen een goede optie was, gezien het gewichtsverlies, lichte staar en de artrose in achterpoot en voorpoot. Toen wilden ze Speedy weer in het transportkofferje zetten om een prik te geven. Ik gaf aan dat ik Speedy liever op het handdoekje op tafel wilde hebben. Het eerste spuitje werd gegeven en Speedy merkte hier nauwelijks iets van. We hadden een leuk gesprek met de dierenarts en het was inmiddels tijd voor het tweede spuitje. Zijn achterpoot trilde nog een beetje, vermoedelijk omdat daar de artrose heeft gezeten. Het bijzondere was dat Speedy na het inslapen totaal ontspande. Hij lag er vredig bij. Van de verkrampte spieren was niets meer zichtbaar. Hij leek weer een jong konijntje. Ik heb een foto bijgevoegd die ik in het crematorium gemaakt heb. Opzich ging dit allemaal goed, maar achteraf heb ik heel veel spijt dat het zo gehaast is gegaan. Daardoor heb ik slechts rationeel gehandeld en niet toegegeven aan emoties. Het ergste vind ik dat ik Speedy niet heb geknuffeld of vastgehouden tijdens de euthanasie. Ik was te overstuur en helaas vroeg de dierenarts niet of behoefte had om hem vast te houden. Speedy heeft in zijn laatste momenten alleen de dierenarts gezien en niet mijn gezicht. Dat knaagt erg aan me. Wij zaten op een stoel naast de tafel. 13 liefdevolle jaren waarin het alleen om zijn welzijn ging. En hij was er altijd voor mij, onvoorwaardelijk. Ik voel het zo dat ik hem tekort heb gedaan in zijn laatste momenten. Ik had hem rust moeten geven, knuffelen en kalmeren. Ik ben door alle emoties vergeten goed afscheid te nemen. Al met al was het een stressvolle ervaring en zit ik nu met veel emoties en spijt. Hebben jullie enig idee om hiermee om te gaan of hebben jullie soortgelijke ervaringen door het shockeffect? https://postimg.cc/3ygrzzVr https://postimg.cc/TLf2xCvW