Ervaringen chemische castratie

[Dollie]

Zijn er hier ook mensen die ervaring hebben met chemische castratie bij konijnen, bijvoorbeeld met een implantaat als Suprelorin? 

[Evee]

Nee, maar ik ben ook wel benieuwd of het gedaan word bij konijnen en hoe de ervaringen dan zijn. Denk dat de meeste dierenartsen voor de "traditionele" castratie kiezen en dat het verzoek dan echt vanuit het baasje zal moeten komen. Ik weet ook eigenlijk niet goed wat de gevolgen voor de gezondheid zijn op lange termijn.  Heb je een konijn zitten waarbij je het overweegt?

[Sam_Ollie_Puk]

Hier ervaring met chemische castratie!

 

Ik had een oudje van 8 die ik niet meer onder narcose wilde dus een chip laten zetten. Het werkte naar mijn idee super, de balletjes waren wat geslonken en z'n hormonen namen na een paar weken ook af.

Hij heeft hierna nog een half jaar geleefd (hij was al niet meer in optimale conditie) en heeft het prima naar z'n zin gehad met een maatje!

Ik ben erg blij dat ik het voor hem gedaan heb, het heeft z'n leven een stuk beter gemaakt  

 

 

[Dollie]

Er lijken inderdaad wel wat risico's aan te kleven (vergrote kans op kanker bijvoorbeeld) maar dat is allemaal nog erg onduidelijk. Honden en fretten hebben we het dan over, konijnen is natuurlijk helemaal niks bekend van. Ik zou het dan ook nooit als optie beschouwen in plaats van een normale castratie, ook oudere konijnen hebben we tot op heden gewoon laten castreren en zou ik een castratie onder narcose niet aandurven dan zou ik voor plaatselijke verdoving kiezen. Maar daar komt de clou: Het konijn is al gecastreerd, in juni 2014. Sinds april dit jaar is hier echter niks meer van te merken, hij heeft last van extreem hormonaal gedrag. Zelfs meer dan je bij de gemiddelde ongecastreerde ram zou verwachten. Hij heeft bovendien alle uiterlijke kenmerken van een ongecastreerde ram (behalve ballen dan dus). Een poging tot herkoppelen op neutraal terrein hier in de opvang liep echt helemaal op niks uit, zijn gedrag (rijden, markeren, jagen) is veel en veel te extreem.

Hij is zeker weten volledig gecastreerd (ik stond er zelf bij) dus er moet een medisch probleem zijn, iets in zijn lichaam dat (overmatig veel) testosteron is gaan aanmaken. Met bloedonderzoek kun je de testosteronlevels bepalen, maarrrrr er is niet bekend wat een normaal gehalte is bij een gecastreerd konijn. Om iets aan de resultaten te hebben moeten we dus niet alleen Matthijs maar ook nog een aantal andere rammen laten onderzoeken. Dat loopt nogal in de papieren en dat er IETS is dat testosteron aanmaakt kunnen we wel vrij zeker van zijn. Dit probleem kan bijvoorbeeld in de bijnieren of hypofyse zitten. Helaas is dit vaststellen erg moeilijk (de bijnieren zijn heel erg klein en de gemiddelde dierenarts bekijkt niet dagelijks echo's van konijnenbijniertjes, voor de hypofyse zou je een MRI scan moeten maken) en opereren is zeer riskant (bijnieren) of praktisch onmogelijk (hypofyse). 

Zowel kostentechnisch als qua beschikbare mogelijkheden/opties voor onderzoek en behandeling was het meest logische om gelijk te gaan experimenteren met mogelijke behandelingen en daarvan is chemische castratie het meest veelbelovend. Dit is inmiddels gebeurt, maar er kan best wat tijd overheen gaan voordat je weet dat het werkt dus intussen probeer ik informatie in te winnen. Goed om te lezen dat iemand hier ervaring mee heeft! Hoe lang heb jij gewacht met koppelen? 

[Sam_Ollie_Puk]

Ehm, hij heeft eerst met een ram samen gezeten en daarna, denk een 2 maanden ofzo erna samen met een voedster. Voedster en hem gekoppeld in de opvang, hij heeft er toen met koppelen 1 rondje achteraan gezeten en toen was het al klaar.

Zijn hormonen waren echt met zeker 80% gedaald! Heel af en toe rende hij wel eens achter de voedster aan, maar die was toch veel sneller hahah! 

Tsja, mijne was gewoon oud en was gewoon niet meer helemaal in orde maar wilde hem wel graag een goeie oude dag bezorgen en dat heeft hij door de chemische castratie gekregen, gelukkiger had ik hem niet kunnen maken!  

Bij een gewone gezonde ram zou het ook niet m'n keuze zijn geweest  

[Dollie]

Ik begrijp in jouw geval de keuze ook zeker hoor, hoewel ikzelf denk ik wel een andere keuze had gemaakt ben ik blij dat jij dat niet hebt gedaan want nu heb je tenminste ervaring die je met mij kan delen!  Maar hij zat al met een ram samen voor hij gecastreerd was? En had je hem met een intacte voedster zitten? Dat laatste puur even nieuwsgierigheid want mijn konijn zal in geen honderd jaar nog een ander konijn kunnen dekken xD 

[Sam_Ollie_Puk]

Haha ja voor mij was die keuze toen naar mijn weten de beste, ook vrij prijzig hoor, duurder dan een normale castratie.

Hij zat ervoor ook al met de ram samen ja, nog niet lang maar heb hem eerst chemisch laten castreren en toen de ander oud genoeg was de ander gewoon laten castreren, daarna hebben ze beide een eigen vriendinnetje gekregen (ging trouwens prima met beide heren) 

Hij heeft met een volledige intacte voedster gezeten en geen baby's gekregen dus ik geloof er dus wel in dat het echt werkt!

Ik kan je alleen niet zeggen hoelang het werkt aangezien hij daarna nog maar een half jaartje geleefd heeft. Verder heb ik niks medisch of lichamelijks aan hem gemerkt, alleen dat hij helemaal op z'n gemak was zonder de hormonen  

[Dollie]

Oh de andere ram was nog erg jong, dan is het begrijpelijk dat dat goed ging. Ik vrees dat Matthijs wel flink wat heftiger is, die kan echt met geen enkel ander konijn samen nu. Wel spannend om met een intacte voedster te zetten.. Dat zou ik wel een erg grote gok vinden (met name omdat je niet zo goed weet wanneer het uitgewerkt is). Maar dat is niet relevant want Matthijs is dus niet vruchtbaar. En wij laten toch alle dames helpen, Matthijs' vorige vriendinnetje is ook geholpen. Helaas is die twee samen zetten niet echt een optie meer. 

Het is inderdaad wel duur. Maar goed er zijn niet echt andere opties voor Matthijs dus dan is de keuze snel gemaakt. Ik hoop wel dat het een flinke poos werkt, elk half jaar (of vaker) die kosten zit ik niet enorm op te wachten. Weet ook nog niet wat ik ga doen als het wel werkt, voor de zekerheid toch na zes maanden direct weer eentje laten zetten of afwachten wat er gebeurt als het uitgewerkt raakt. 

[Sam_Ollie_Puk]

Ja was inderdaad een jonge ram, en de oude had altijd alleen gezeten dus die was in de zevende hemel  

De opvang stemde mee in dus, heb ook eigenlijk ook geen moment getwijfeld omdat ik verandering in de hormonen zag bij hem, er kwam echt een rust bij hem, heerlijk om te zien  

Ik denk dat je het wel gaat zien zodra het uitgewerkt is, mijne heeft maar een half jaartje ermee geleefd dus kan je daar ook niet mee helpen helaas, ik kan je alleen zeggen dat het sowieso dat half jaar werkt haha!

Wel apart dat hij met geen enkele samen kan, en goed dat je een oplossing probeerd te zoeken, lastig hoor!

[Dollie]

Op zich is het heel normaal dat een ongecastreerde ram met geen enkel ander konijn (fatsoenlijk) samen kan, tenminste, even gaat natuurlijk wel maar op den duur wordt het andere konijn wel zat van dat gerij en gejaag. En hoewel we het hier dus feitelijk over een gecastreerde ram hebben moet je hem hormonaal gezien wel beschouwen als een ongecastreerde ram. (Gaan we vanuit dan, gezien we geen bloedonderzoeken hebben laten doen is dat natuurlijk niet volledig zeker. Maar een stuk of vijf bloedonderzoeken laten doen is voor ons als opvang veel te kostbaar, nog even los van het feit hoe eerlijk het is om die andere konijnen om die reden te laten prikken.) 

Overigens zegt het helaas niks dat het bij jouw konijn een half jaar werkte, bij honden werkt het niet altijd even goed en niet altijd even lang, maar vooralsnog is het de enige ervaring waar ik op af kan gaan (enkele wetenschappelijke artikelen uitgezonderd maar die praten niet terug als ik ze wat vraag :(  ) en aangezien jouw ervaring erg positief is kan ik daar natuurlijk alleen maar blij mee zijn. 

[Sam_Ollie_Puk]

Haha, ik ben blij dat je iets aan mijn ervaring hebt!

 

Nogmaals, mijn konijn had ik niet blijer kunnen maken! En de hormonen weg en een maatje!   

 

Laat je even weten als je een besluit gemaakt hebt wat te doen? Ben wel benieuwd of het gaat werken!

[Dollie]

Hij heeft het implantaat al  is dus puur een kwestie van afwachten nu. Maar dat kan wel zes weken duren en in de eerste weken kunnen testosteronlevels juist stijgen i.p.v. dalen (wat overigens bij een normale castratie ook zo lijkt te zijn naar mijn ervaring, bij sommige konijnen) dus dat duurt best nog wel even. 

[Sam_Ollie_Puk]

Ooh sorry haha!

Nou dan is het afwachten, het kan inderdaad heviger worden, daar hadden ze mij toen ook voor gewaarschuwd maar ik heb er niet veel van gemerkt. En eerlijk gezegd weet ik ook niet meer zo goed hoelang het uiteindelijk geduurd heeft tot het begon te werken.

Spannend zeg!

 

[Evee]

13 uur geleden zei Dollie:

Er lijken inderdaad wel wat risico's aan te kleven (vergrote kans op kanker bijvoorbeeld) maar dat is allemaal nog erg onduidelijk. Honden en fretten hebben we het dan over, konijnen is natuurlijk helemaal niks bekend van. Ik zou het dan ook nooit als optie beschouwen in plaats van een normale castratie, ook oudere konijnen hebben we tot op heden gewoon laten castreren en zou ik een castratie onder narcose niet aandurven dan zou ik voor plaatselijke verdoving kiezen. Maar daar komt de clou: Het konijn is al gecastreerd, in juni 2014. Sinds april dit jaar is hier echter niks meer van te merken, hij heeft last van extreem hormonaal gedrag. Zelfs meer dan je bij de gemiddelde ongecastreerde ram zou verwachten. Hij heeft bovendien alle uiterlijke kenmerken van een ongecastreerde ram (behalve ballen dan dus). Een poging tot herkoppelen op neutraal terrein hier in de opvang liep echt helemaal op niks uit, zijn gedrag (rijden, markeren, jagen) is veel en veel te extreem.

Hij is zeker weten volledig gecastreerd (ik stond er zelf bij) dus er moet een medisch probleem zijn, iets in zijn lichaam dat (overmatig veel) testosteron is gaan aanmaken. Met bloedonderzoek kun je de testosteronlevels bepalen, maarrrrr er is niet bekend wat een normaal gehalte is bij een gecastreerd konijn. Om iets aan de resultaten te hebben moeten we dus niet alleen Matthijs maar ook nog een aantal andere rammen laten onderzoeken. Dat loopt nogal in de papieren en dat er IETS is dat testosteron aanmaakt kunnen we wel vrij zeker van zijn. Dit probleem kan bijvoorbeeld in de bijnieren of hypofyse zitten. Helaas is dit vaststellen erg moeilijk (de bijnieren zijn heel erg klein en de gemiddelde dierenarts bekijkt niet dagelijks echo's van konijnenbijniertjes, voor de hypofyse zou je een MRI scan moeten maken) en opereren is zeer riskant (bijnieren) of praktisch onmogelijk (hypofyse). 

Zowel kostentechnisch als qua beschikbare mogelijkheden/opties voor onderzoek en behandeling was het meest logische om gelijk te gaan experimenteren met mogelijke behandelingen en daarvan is chemische castratie het meest veelbelovend. Dit is inmiddels gebeurt, maar er kan best wat tijd overheen gaan voordat je weet dat het werkt dus intussen probeer ik informatie in te winnen. Goed om te lezen dat iemand hier ervaring mee heeft! Hoe lang heb jij gewacht met koppelen? 

Hoe zijn de schildklierwaardes van het konijn? Ik weet ook niet of er "normale" waardes van konijnen bekend zijn mbt de schildklier? Omdat dat de hormoonhuishouding ook behoorlijk kan verstoren en de aanmaak van schildklierhormonen ook vanuit de hypofyse aangestuurd wordt, en invloed heeft op de bijnieren.

[Dollie]

Is ook lastig vast te stellen, zelfde verhaal als de testosteron. Schijnt ook weinig voor te komen bij konijnen en als oorzaak van extreem hoge testosteron levels wordt het nooit genoemd (in de onderzoeken/wetenschappelijke artikelen die er wel zijn). Daarbij zou je ook andere klachten verwachten maar hij is verder echt kerngezond. Zit prachtig in zijn vacht en is mooi gespierd en in goede conditie. Schildklierproblemen behandelen is ook lastiger, dan zit je al aan dagelijks medicatie vast (die ook niet voor konijnen bedoelt is) en dat is natuurlijk wel lastiger. Als Matthijs bij ons blijft (wat ik nu wel sterk overweeg) is het wel te doen, maar herplaatsen is dan sowieso geen optie meer. Nou is dat geen reden om een probleem niet te behandelen maar het is dus ook niet waarschijnlijk. Maar ja. Het zijn konijnen. Dus dan weet je dat soort dingen niet met zekerheid.. Er is nu dus ook geen bloedonderzoek gedaan dus we weten al die waardes niet. Van Matthijs + vijf gezonde konijnen bloedonderzoek laten doen kost ons minimaal 300-400 euro en ze hebben best wel veel plasma nodig om het testosterongehalte te bepalen, dus dat maakt het ook wel wat zwaarder voor de konijnen. Die hebben ook nergens om gevraagd natuurlijk. Maar goed daar hoef ik mijn hoofd niet over te breken, die kosten zijn gewoon veel te hoog.

[Evee]

Dat is wel een behoorlijk prijskaartje ja, dan snap ik dat je chemische castratie probeert in dit geval. Ik ben wel benieuwd of het helpt!

[Dollie]

Ja maar het zou er ook niks aan veranderen hè. Er zijn geen andere behandelmogelijkheden. Hooguit als blijkt dat het wel een schildklierprobleem is, maar die kans lijkt enorm klein te zijn. Als je het 'goed' wil aanpakken volg je de volgende stappen:

1. Bloedonderzoek om vast te stellen dat er inderdaad sprake is van verhoogde testosteron levels (en dan dus van in totaal zes konijnen bloed af laten nemen, niet alleen Matthijs)

2. Echo's en evt. scan om vast te stellen waar het probleem zit. Waarschijnlijk ga je ontdekken dat het probleem in de hypofyse (wordt alleen bij grotere honden geopereerd, dus kan je niks mee) of bijnieren zit. Bijnieren zijn heel klein bij een konijn (7 mm ongeveer) dus alleen een gespecialiseerde chirurg kan dat opereren, máár dan moet het probleem wel rechts zitten want als het links zit dan loop je te veel risico omdat je dan vlakbij een grote slagader zit. Bij sommige dierproeven is het nodig om bij konijnen de bijnieren te verwijderen, dit wordt gedaan door mensen die niets anders doen dan 'priegeloperaties' en in een zeer gecontroleerde omgeving. Een aanzienlijk deel van deze konijnen sterft tijdens de operatie.

Prijskaartjes even buiten beschouwing gelaten, ik ga mijn konijn niet aan dergelijke risico's blootstellen. Prijskaartjes wél beschouwend, afgezien van de bloedonderzoeken zullen alle onderzoeken bij een specialist plaats moeten vinden. Diezelfde specialist kan waarschijnlijk niks anders dan adviseren om medicatie zoals een Suprelorin implantaat of bijv. leuprolide wat veel gebruikt wordt voor fretten (en wat in Nederland niet of moeilijk te krijgen is overigens) in de hoop dat dat werkt. Dus ik zou dan heel veel geld (duizenden euro's) kwijt zijn om tot dezelfde conclusie te komen. Het is dus niet eens zozeer ik kies dit in plaats van onderzoeken, het is alleen een verkorte weg.

[Evee]

Ik begrijp jouw keuze helemaal hoor, ik denk ook dat het in dit geval het beste voor het konijn en jouw portemonee is (waardoor je het budget hebt meer konijnen in de opvang te helpen). Maar dat neemt niet weg dat het wel interessant zou zijn om het te onderzoeken, tot het punt dat het wel diervriendelijk blijft natuurlijk. Er is nog zoveel wat niet onderzocht is, soms vind ik het jammer dat ik geen dierenarts met onbeperkt budget ben

[Dollie]

Dat ben ik helemaal met je eens! Ik had ook graag willen weten wat er uit de onderzoeken (op z'n minst het bloedonderzoek) was gekomen. Ik weet alleen niet zo goed of ik het eerlijk vind om andere (opvang)konijnen voor 'niets' bloedafname te laten ondergaan. Als een dierenarts bereid is om er over te publiceren zodat anderen er in de toekomst ook wat aan hebben zonder weer het wiel uit te moeten vinden dan had ik het denk ik wel gedaan. Voor anderen met één rammetje is het ook weer lastig want waar haal je minimaal vijf gecastreerde rammen vandaan.. Neem aan dat anderen er ook niet op zitten te wachten om hun konijn(en) daar aan bloot te stellen. I.v.m. de grotere hoeveelheid bloed die ze moeten hebben mochten het ook geen hele kleine konijnen zijn. 

Gelukkig is het een probleem wat zeer weinig voorkomt en is het geen ramp dat er zo weinig over bekend is. Hoogstens nogal onhandig voor ons  

[Dollie]

Inmiddels zijn we zeven weken verder, bij honden werkt het meestal na zes weken aardig goed. Bij Matthijs helaas (nog) niet.. Tenminste, ik ga nu af op de uiterlijke kenmerken en zijn gedrag als solitair gehouden konijn, ik heb nog geen koppelpoging gedaan. Dat ga ik volgende week doen. Maar ik ben niet erg hoopvol gestemd. Er moet dus een andere oplossing komen, want zo kan het ook niet. Ideeën zijn welkom...........

[Ainariel]

Ik zeg misschien nu iets heel doms. Maar ik heb ook maar 3 jaar bio gehad, 20 jaar geleden. Oestrogeen is de tegenhanger van testosteron, toch? Kan dat niet toegediend worden? Ik roeptoeter nu wat dus als iemand nou een facepalm maakt van mijn opmerking, graag even in jip en janneke taal uitleggen waar ik de fout inga...

[Sanne1993]

Het grappige is dat oestrogeen ook bij mannelijke dieren uiteindelijk het werkzame hormoon is. Testosteron kan worden omgezet in oestradiol en dat is precies het mechanisme wat ervoor zorgt dat sexueel gedrag ontstaat. Ik denk dat oestrogenen toedienen dus niet echt een oplossing is  

hopelijk was dat Jip-en-Janneke genoeg!

[Ainariel]

Ik lees: als we dat doen, dan wordt het probleem NOG erger. Correct?

[Sanne1993]

In principe wel ja. Ik weet natuurlijk niet hoe het zit bij dit konijn, want normaal gesproken zou je na castratie geen last meer moeten hebben van testosteron productie, dus wie weet wat er bij dit konijn allemaal nog meer anders is dan normaal haha

[Dollie]

Ja wisten we dat maar hè  het is echt zo'n lastig verhaal zo.. Ik wil nog even afwachten wat de koppelpoging volgende week oplevert, anders bel ik uiteraard de dierenarts waar hij onder behandeling staat ook weer.