Dee_Dee

Bedankt iedereen 🙂 ik ben het met @Kolino eens dat de DA zelf aan de bel had moeten trekken, vooral na de 2e keer. Ik weet niet of het komt omdat ze weinig ervaring hebben met konijnen, of dat ik elke keer een andere DA heb, maar ik hoop dat als een volgende keer mijn spidey-sense afga (dat was ergens in mei), ik gelijk maar op een of andere manier naar het Wilhelminapark gaat. Als vergelijking: als jij als patiënt een bepaalde ziekte/aandoening hebt, weet je op een gegeven moment meer dan de HA. Logisch, HA is allround, dus kan geen specialist zijn. Nadeel, HA gebruikt de standaard protocollen. Specialist weet evt. wat betere of andere mogelijkheden zijn. Ik denk dat ik de DA op het gebied van konijnen maar zo ga zien.

Bedankt iedereen! 🙂 Waar ik vooral een beetje mee worstel is: had ik bij de 2e keer koorts en niet-eten in juli al moeten vragen om meer onderzoek. Ik weet het, koffiedik kijken; achteraf gezien etc. Maar ik weet voor een eventuele volgende keer dat dit gebeurt, ik wel gelijk aan de bel trek!

Bedankt 🙂 Het was "gewone" oorsmeer, niet veroorzaakt door mijten. Maar mocht inderdaad iemand ook een konijn krijgen die last heeft van overmatige oorsmeer/oorsmeer die er niet uit komt. Het blijkt dat er ook iets anders voor is dan Otoclean. Otoclean mag je alleen gebruiken als er daadwerkelijk oorsmeer zit, anders kan dat weer problemen veroorzaken. Bij de Wilhelminakliniek zeiden ze dat je ook een op parafine-gebaseerd middel kan gebruiken om het oorsmeer soepel te houden. Er zijn 2 röntgen gemaakt: een vanaf de rug en de ander vanaf de borst en daar was alleen gas in de darmen te zien (wat logisch was) en die sluiering in de longen. Maar inderdaad, als de Wilhelminakliniek nu een dependance zou maken op verschillende plekken (Rotterdam, Den Haag, Zwolle of iets dergelijks) zou heel erg helpen qua reizen. Daarentegen meer dierenartsen die meer van konijnen weten zou ook heel erg fijn zijn. De DA van de Wilhelminakliniek had bijv gelijk al zoiets van ze ademt wel heel snel (en dat klopte achteraf met de longontsteking), maar de DA's hier hadden dat gemist. 😞

DikkieDik, jij silly rabbit. Dit hadden we niet afgesproken toen ik jou en Murphy adopteerde uit het asiel! Ik liet je castreren, zodat je ouder zou worden dan 6-8. En dan ga je nu gewoon dood aan… iets. En aan wat, dat zal ik niet weten. Ik weet wel dat er schuldgevoel is; heb ik wel gedaan wat mogelijk was? Het gevaarlijke: wat als… Wat natuurlijk helemaal niet helpt. Maar dit is niet bedoeld voor mijn schuldgevoelens. Dit bedoeld als herinnering aan jou, silly rabbit. Ook al ben ik minder dan 2 jaar jouw verzorger geweest, zal ik je erg missen. DikkieDik hield van karton en papier. Ze at het heel graag, maar vooral als ze zich wat gestrest voelde. Dan waren kranten, kartonnen dozen en zelfs de muren niet veilig. Ze werd altijd heel vrolijk als ze nieuwe kamers mocht ontdekken, of als ze voor het eerst op de bank of op de stoel sprong. Dan deed ze haar binky. Wat eigenlijk gewoon een sprong was, maar dan naar links of rechts. Zo is ze tegen de muur gesprongen, tegen de trap en een keer op Murphy. Uiteindelijk werd haar binky een halve: voorpootjes op de grond, maar de achterpootjes de lucht in terwijl deze ze deze een soort van trapte (niet te verwarren met de zand-in-je-gezicht-trap). Ze deed dit ook wel eens als ze op de kattenbak in de gang poepte, of als ze de topbak van de kattenbak eraf had getrokken, maar ook als ze dus naast de kattenbak poepte. Dikkie Dik vond de droogloopmat in de gang wel een mooie plek om te keutelen en te plassen. Zelfs met 2 kattenbakken in huis. Binnenshuis was ze altijd heel nieuwsgierig en keek ze vaak niet de kat uit de boom. Toen ik de lopers in de woonkamer had liggen, die tot de gang liepen, keek Murphy heel voorzichtig de gang in, maar DikkieDik keek een paar seconden en rende toen voluit het nieuwe gebied in. Het kostte Murphy een paar dagen voor hij durfde. Snoepjes vond ze heel heel heel lekker. Ik at eens een keer bospeen op de bank en ze kroop bijna in me op zoek naar de bospeen. Of als ik snoepjes gaf op de bank dan had ze geen angst en sprong ze op me. Als ik haar iets gaf wat ze heel lekker vond, ging ze kwispelen. Dat was zo schattig. Ik wou dat ik dat gefilmd had. En dan rende ze de hele woonkamer of hok door. Soms rende ze door de zippi tunnels naar de andere ren, om daar op haar gemakje het snoepje/fruit/groente op te eten. Hooi uit de plastiek zak vond ze lekkerder dan hooi in een ruif of in de kattenbak. Hooi in een ruif vinden zowel Murphy als DikkieDik helemaal niets: het moet op de grond. De eerste keer dat ik merkte dat ze het hooi uit de zak lekkerder leek te vinden was toen ik het hooi gewoon op de grond had staan en zij het plastic kapot knaagde om tot het hooi te komen. Uiteindelijk knipte ik de zak open en legde deze op de grond (alleen binnen) en zat ze altijd lekker met hele bakkes in het hooi. Toen het begin dit jaar zo koud was, maakte ik de fout om los in de ren stro te leggen. Dit gaf DikkieDik het idee dat ze het hooi uit de kattenbak kon graven en zo door de hele ren kon verplaatsen. En ze vond stro ook lekkerder dan hooi, dus uiteindelijk maar gestopt met stro. Aaien was een definite no-no. Dat vond ze niets, samen met aanraken, daar was ze ook niet van gediend. Heel soms deed ik het toch, maar dat lukte, zelfs als ze afgeleid was door eten, maar 1 of 2 keer, voor ze wegsprong. Ook was ze vaak niet onder de indruk als er bijv. een kat in de tuin zat. Of die ene keer dat er een kat binnen was. Murphy was nog een uur of 2 van slag, maar DikkieDik at alweer hooi na 5 minuten. Ze was zo op eten gefocused dat ze vaak capriolen uithaalde om iets lekkers te pakken. Helemaal uitgerekt om net dat zakje met snoepjes van een plank te pakken, of met haar kop in de snoepjesbak om daar een meadow loop te pakken (of een hele zak) en dan snel wegrennen om het op te smikkelen. Ze had uiteindelijk door dat als ze op de voetenbank of de stoel sprong de snoepjesbak (die op de salontafel staat) heel makkelijk kon bereiken. Ze deed ook altijd haar best (als ze hem te pakken kreeg) om het open te krijgen. Snoepjes verstoppen in van die denk-dingen; geen probleem voor haar: gewoon mee gooien. Arme Murphy heeft een paar keer iets op zijn hoofd gehad omdat DikkieDik enthousiast (agressief?) met items gooide. Mijn slippers waren ook vaak een bron van irritatie. Die werden vaak gepakt en opzij gegooid. Tunnels graven in hoekjes of de kattenbak was ook, vooral in het voorjaar, een hobby. En heeft ze een kabel van mijn Roomba ondanks dat ik deze in kabelbeschermers had gestopt een stukje doorgebeten... het ienimienie stukje wat zichtbaar was. En een keer een oplaadkabel (die niet in de stekker zat, maar wel gewoon over de tafel hing) doorgebeten. Elke keer als ik de kamer in kwam lopen, en later als ik op de bank ging zitten, dan rende ze naar me toe, want ze dacht: snoepjes!! Om als ik dan geen snoepjes had, beledigd haar rug te keren en me negeren. De keren dat je "flopte" maakte me blij, dan was je toch content hier. Silly silly bunny, ik zal je missen en ik had gehoopt dat we nog vele jaren hadden. Ik hoop dat je toch nog een beetje gelukkig was hier.

Ik vertel even mijn verhaal hier in de hoop dat het misschien iemand helpt. Ik zal wel alvast de uitkomst verklappen en dat is dat DikkieDik het niet overleefd heeft. (En dat doet pijn.) Mijn kleine mutstebal, mijn zorgekindje, ging vorige week maandag weer niet eten. Voor de 3e keer in 5-8 maanden tijd. De voorlaatste keer had ik al met mijzelf afgesproken dat als dit nog een keer keer zou gebeuren, ik verder onderzoek zou willen laten uitvoeren. De eerste keer was op Pinksteren: ze had lichte verhoging, maar verder konden ze niets vinden aan het gebit, wel oorsmeer in de oren (maar niet extreem), licht afgevallen, wat klopte, want ik gaf minder biks omdat ze bij controle in mei juist was aangekomen (>4kg). De tweede keer was in juli, wederom lichte verhoging en oorsmeer, weer wat afgevallen. En nu afgelopen dinsdag bleek ze koorts te hebben van 41, weer wat afgevallen te zijn (ondanks dat ik haar weer meer biks gaf). Vooral deze koorts vond de DA erg zorgelijk. Toen ik verder onderzoek ook opperde, gaf ze eerlijk toe dat ze daar onvoldoende kennis over konijnen voor hadden, dus belde ze met Dierenkliniek Wilhelminapark voor consult. Deze vonden het ook zorgelijk klinken, dus kon ik dezelfde dag terecht. Alleen 1 klein probleempje: ik heb geen auto en als ik zou reizen met het OV was ik circa 2 uur onderweg. Gelukkig was (met uitzondering en omdat het spoed was) de dierenambulance bereid me te brengen (tegen kosten). Alleen zou ik op eigen houtje weer terug moeten. Dat vond ik niet erg; belangrijkste was dat ze daar snel heen kon. Eenmaal daar aangekomen werd DikkieDik goed onderzocht (ongeveer een uur) en was haar koorts gelukkig gezakt naar 40 graden. Bij het bekijken van de oren zag de DA toch ergens in de diepte pus, in beide oren. (Terwijl de maanden daarvoor er niets gezien was, en ik tussendoor nog Otoclean had gegeven). Dus dat zou eventueel de verhoging verklaren, maar ik wilde toch graag ook verder kijken om bepaalde dingen uitsluiten, dus werd er een röntgenfoto gemaakt. Direct, zonder narcose. Daarop zag de DA een sluiering in de longen, maar wilde ze graag nog aan een expert vragen. Ook heb ik bloedonderzoek laten uitvoeren, om echt alles even te controleren. Plan van aanpak: DikkieDik's oren werden schoongemaakt en ze zou een antibiotica prik krijgen. Ze zou 1 dag daar blijven, wat ik heel fijn vond. De week daarop zouden opnieuw de oren uitgespoten worden en zou ze de 2e antibiotica prik krijgen. Gelukkig kon ik de volgende dag iemand vinden die met mij meereed naar Utrecht om haar op te halen. Eenmaal thuis was ze erg actief. Dit was ik helemaal niet gewend; normaal na zo'n ingreep was ze rustig, bangig. Ze at weliswaar geen hooi (strengetje hier en daar), maar at wel de groente die ik gaf en haar biks, dus ik maakte me weinig zorgen. Op advies van de DA hield ik haar binnen. Normaal als ik zie dat het beter gaat laat ik haar en Murphy vaak alweer naar buiten (meestal na circa 3-4 dagen). Dat geeft haar namelijk minder stress. Mijn ervaring was dat als ik haar binnenhoudt, ze gestresst bleef. Dus dan at ze niet, omdat ze mij hoorde (ookal had ik mijzelf "verbannen" naar boven). Maar eenmaal buiten (dus van mij weg) at ze wel. Maar nu hield ik haar binnen en via de camera's hield ik ze in de gaten om te zien wat ze deed. Het bloedonderzoek was goed, althans geen rare uitslagen. De expert had aangegeven dat de sluiering waarschijnlijk op een longontsteking zou duiden, maar doordat ze antibiotica kreeg zou dat hiermee ook behandeld worden. Het leek goed te gaan, tot de zondagochtend. Ik wilde haar haar metacam geven, verstopt op een meadow loop. Maar ze wilde het niet aanpakken en rende weg. Dus ik wist dat het niet goed zat. In retrospect is het ineens heel snel gegaan. Zo rende ze nog van me weg en zo zat ze ineens stil en teruggetrokken in de kattenbak of in een hoekje. Via de camera's zag ik dat. Dus begon ik met dwangvoeren. De eerste paar keer maakte ze nog van die kauw bewegingen. Maar in de avond kon ik haar zonder problemen optillen: ze rende niet meer weg en deed ook geen poging meer om te vluchten. Alarmbellen begonnen te rinkelen. Toen ik zag dat het dwangvoer meer uit haar bekje liep (en dat ze niet meer die kauwbewegingen maakte), heb ik de spoeddienst van mijn regio gebeld. Het was al 21.00 en op de website van de Wilhelminakliniek las ik dat ik eerst de dienst hier zou moeten bellen. Eenmaal bij de spoed aangekomen (om 23.15, want ik stond bijna een uur in de wacht) konden ze weinig doen. DikkieDik had weer verhoging (40 graden) ondanks de metacam. Ze hebben haar vocht gegeven en weer iets om de darmen te stimuleren. De spoed in Utrecht zou beter zijn, maar wat ik zei: hoe kom ik daar als ik geen auto heb (en zelf al 6 jaar niet autogereden heb, dus een auto huren ook niet echt een goed en veilig idee is) en niemand in de buurt die mij zou kunnen brengen? Eenmaal thuis verstopte ze zich achter de bank. Op een gegeven moment kwam Murphy van achter de bank, nadat hij haar had gelikt, stampte en keek me aan. Dus ik dacht, crap, ze is toch niet overleden? Maar dat was niet het geval. Die nacht heb ik elke 4 uur gedwangvoerd. Gelijk om 9.00 belde ik de Wilhelminakliniek en mocht ik haar komen brengen. Maar weer transportproblemen, de taxi zou €150,- kosten, maar het OV €20,-. Dus zou het een reis worden met de trein, bus en bus. Toen ik de bus in stapte, maakte DikkieDik heel veel kabaal. Ik ging er vanuit dat ze deed wat ze altijd deed: graven in het hok omdat ze eruit wilde. Maar dat was het niet. Ik vermoed dat ze een insult had en is overleden. Ik kwam er achter in de bus en ik was een beetje beduusd, dus ik heb de reis wel afgemaakt. Ik had de kliniek gebeld en ik zou in de eerste instantie haar daar laten cremeren. Maar eenmaal daar aangekomen heb ik haar weer meegenomen om haar hier te laten cremeren. De DA was ook verbaasd dat het ineens zo slecht ging, maar we zouden niet kunnen weten wat er nu precies is gebeurd. Het gevaarlijke is nu de wat als-gedachten. Ik probeer deze niet al te veel ruimte te geven.

Ik heb er zo eentje van Bissell: een spot clean pro. Omdat ze alletwee het leuk vinden om op de droogloopmat te plassen. En eentje heeft een keer over mijn dekbed die op de bank ligt geplast en zo een stukje bank meegenomen. Het is redelijk uit de bank gegaan, maar ja, dat is natuurlijk maar het oppervlakte 🙁😱 Maar toen nu nog niet op mij 🤭 PS die bissell dingen zijn wel ontzettend duur 😱

Bedankt @Lienappelsien! Dan ga ik het met dit proberen. Mocht het redelijk goed uitpakken, dan post ik foto’s in het daarvoor bestemde topic 😄

Bedankt voor het vragen! 😃 Ze knapte na 3 daagjes weer op, maar afgelopen zondag weer hetzelfde. Misschien dat ze na de castratie meer haren binnenkrijgt of meer last heeft van de rui, of dat ze haar hormonen mist (?) Als ze dit nog een keer dit jaar krijgt, dan ga ik aan de DA vragen of ze verder willen kijken (misschien een scan van de darmen).

Even een korte huidige situatieschets: 3 Omlet hoge rennen van 150cmx150cm (basiskamp 2 + overdekt met dekzeilen), 250cmx100cm (basiskamp 1 onder afdak + dekzeilen) en 150cmx100cm (graafren); allemaal gekoppeld met een zippi tunnel (ze kunnen theoretisch gezien een rondje rennen). Tot deze hebben ze 24/7 toegang toe. Overdag (wanneer ik er ben) ook de patio van 200cm x 400cm en wanneer de temperatuur 15 of hoger is, de woonkamer (basiskamp 3) en gang. Toch vind ik de 3 "losse" rennen nog wat aan de kleine kant (zowel voor mij als voor de konijnen :)), en zijn erg luchtig (opgelost door dekzeilen en plexiglas). Ik wil basiskamp 1 vervangen met zoiets als een schuurtje*, zodat ze een plek hebben waar ze helemaal beschut zijn tegen regen en wind. De rennen die ik dan overhoud, wil ik gebruiken om de graafren te vergroten. Dus vanuit de schuur gelijk in 1 stuk door (3 meter) naar basiskamp 2 (1,50 m). *Ik heb bij konijnenhokken gekeken, maar dat is het toch allemaal niet. Ze zijn vaak qua breedte klein. Ik had het idee om een fietsenschuur (zie foto; als het lukt ;)) om te bouwen naar een konijnenhok. Ik zou natuurlijk extra luchtgaten (misschien een klein raampje) erin maken en mijn Ring camera('s) erin ophangen. Denken jullie dat dit een goed idee is, of moet ik toch verder kijken naar een op maat gemaakte konijnenhok? Bedankt alvast!

@Cheeta26 Het was erg druk gisteren bij de dierenarts 🫣 Een goed idee! Ik ga kijken of ik dat ook kan opstellen. Sterkte!

En zo zaten we gisteren om 21.20 bij de nooddierenarts omdat DikkieDik niet meer wilde eten. Eerst gebeld voor advies: masseer de buik en geef haar wat lekkers. Okay. Buik massage: mislukt; ik mag immers haar niet aanraken, dus die rende als een gek weg. Iets lekkers: peterselie ging er een beetje in en gedroogd aardbeienblad ging er beter in (volgende keer weer bestellen alhier), sprietje Timothee hooi. Uiteindelijk toch maar besloten om naar de DA te gaan, want was het een gasbuik of verstopping? Het was geen verstopping, maar de darmen waren wel leeg en ze had een verhoging. Metacam meegekregen en Ciseral. Vanochtend weer gebeld, want Metacam was voor 1x daags 3 ml… Met in acht houding van het snelle metabolisme en de vorige keer 2x daags voor een hond van 8 kilo, twijfelde ik. Maar inderdaad 2x daags voor 8 kilo. Dus dat worden weer stressvolle dagen* waarbij ik elke keer achter DikkieDik aan moet rennen om haar te vangen voor de medicatie, omdat ze nu elke keer weer wegrent als ik in de buurt kom en eten niet verder gaat dan sprietje hier/sprietje daar. *Voor haar meer dan voor mij 🙁 En aan Murphy heeft ze weinig, die vindt het helemaal niets als ze zich niet lekker voel. Hij komt af en toe langs, en vraagt daarna of hij weer naar buiten kan (Dikkie zit nu binnen en ik heb mezelf verbannen naar de 1e etage; voel me bijna weer een tiener 😉). Dus die zit lekker te chillen buiten; is denk ik blij dat DikkieDik hem nu niet elke keer meer uit de kattenbak trapt(?) Anyway een kleine update.

Bedankt @BaasjevanBrownie!! 😄 De groene neus kan komen door het gruis in de hooi. Mevrouw vindt het namelijk leuk om haar kop in de hooi te steken, wat ook zo verklaren waarom ik geen spul op mijn hand en stukje van de rol krijg en eventueel het wat rodere oogje. Maar ik blijf het in de gaten houden. De ochtend daarna was het in de ene ren weer helemaal goed: naar me toe rennen om te kijken of ik een snoepje had. Daarentegen in de andere een weer heel angstig en in de gaten houden. En binnen is ze wel wantrouwig naar mij toe (maar dat kan doordat ik haar oren af en toe met Otoclean behandel). Eten doet ze gelukkig weer en ik was ook weer “opgelucht” toen ze op de droogloopmat ging keutelen. Ook al heb ik een kattenbak 10 cm verderop staan, die ze ook gebruikt, maar zo vlak voor de buitendeur heeft zijn charmes 🙄 Er zal inderdaad wel iets gebeurt zijn vlak voor ik de deur opendeed en bij haar ging zitten. Gelukkig dat het liggen niet iets ernstig is 😄 Het viel me op dat ze dat nu meer deed dat vorig jaar.

Ik heb mijn “gewone” kattenbakken vervangen door een kattenbak met dubbele bodem (ik heb een 2 PeeWees en een goedkopere merk, maar de PeeWees zijn fijner vind ik). Voordeel is dat het grootste gedeelte van de plas door de gaten zakt. (Als ze in de hoek plassen, kan het wat langer blijven liggen.) Ze hebben er, naast drogere, ook schonere pootjes van gekregen omdat ze niet meer in de uitelkaargevallen korrels kunnen liggen/staan. Plus ze kunnen het ook niet meer uitgraven… dat wordt nu met de hooi gedaan 😉 Mocht je nijn hier gevoeliger voor zijn, dan kan je dit proberen. 🙂

Thanks! 🙂 Ik moet me tegenhouden om niet elke keer fysiek naar ze te gaan kijken, want dat maakt het meestal erger 🫣 Ik heb het hooi vervangen door de Timothee hooi die ze momenteel erg lekker vinden en een beetje hooi bij haar in de buurt gelegd. Daar heeft ze wat van gegeten. Ze ligt momenteel weer te slapen (?) in het schuilhokje (lang leve de camera 😉). Het blijven beestjes met een gebruiksaanwijzing 😅

Waarschijnlijk maak ik me weer druk om niks, maar ik ben benieuwd of andere mensen hetzelfde af en toe met hun konijnen hebben. (Ik zag geen andere recente topics na het zoeken.) Het zijn eigenlijk 2 gedragingen in 1 of misschien zijn ze aan elkaar gerelateerd? 2 weken geleden zijn we nog naar de dierenarts gegaan voor de jaarlijkse vaccinatie en controle. Alles was gelukkig met beide goed! 🙂 Alleen was arme Murphy zo bang dat hij geplast had 😞 Ik merkte bij Murphy dat hij af en toe ineens angstig werd, van mij, van naar binnengaan, zonder dat ik daar een reden voor kon bedenken. Na 1-2 dagen was dit meestal weer weg en gaat het weer weken goed, tot hij ineens weer bang wordt etc.. Van hem ben ik het gewend. Nu is het DikkieDik. Vanochtend nog allemaal goed, gezellig naar binnen, chaos gecreëerd en naar buiten om in het hok te slapen. Vanmiddag rende ze nog naar de tuindeur om binnengelaten te worden (ze krabbelt dan aan de deur), alleen kon ik op dat moment niet opendoen. Een paar minuten laten deed ik de deur open. Ze zat in de ene ren op de kattenbak. Ik kom erbij zitten (wat ik vaak doe) en ze is ineens heel bang van me en rent door de zippi tunnel naar de andere ren aan de andere kant van de tuin. Ik denk, oke en laat haar met rust. Daarnet etenstijd (biks) en Murphy rent naar binnen, maar DikkieDik blijft in de ene ren zitten en komt niet als ik de "kus-geluiden" maak (ik merkte dat Murphy hier in iedergeval op reageert, dus denk ik dat zijn vorige eigenaren dat deden) en haar roept, terwijl zij normaal degene is die helemaal vooraan staat. Ze heeft wel wat uit mijn hand gegeten, maar is daarna weer weggerend (angstig). Daarnet een snoepje gegeven (meer gegooid) en heeft ze ook gegeten. Ik had wel het idee dat haar neusje groen was (niet met snot of iets dergelijks) en het ene oog leek roder dan het andere, maar het kan zijn dat ik nu te hyper-focused ben. Nu merkte ik de afgelopen tijd dat ze heel vaak languit ligt, met kopje en al op de grond. Mooi, zou je denken, dan is ze relaxed. Wat ik ook vaak zie is dat ze een soort zen is; ik noem het vaak mediteren, meestal in de kattenbak. Ik vraag me dan af of ze slaapt (neus beweegt wel), keutelt (niet altijd), of dat ze pijn heeft of iets anders. Ze reageert dan niet echt op de omgeving. Tot heden zag ik niets anders aan haar gedrag, het hooi wordt nog steeds met enthousiasme uit de kattenbak gegooid, maar zelfs dat heeft ze vandaag niet gedaan. Ook verdacht weinig DikkieDik keutels. Ik weet niet of dat languit en met de oogjes dicht liggen, of dat betekent dat ze na 1,5 jaar gewend is, of dat het een voorloper is van iets anders. Ik ga het natuurlijk in de gaten houden; het hooi eten in iedergeval. Ik hoop niet dat het iets ernstig is (als ik haar heel lang medicatie zou moeten geven dan sterft ze denk ik van stress, want aanraken is nog steeds een gigantische no-no voor hen beiden). Maar komt dit jullie bekend voor, dat je konijnen ineens bang voor je zijn? En is dat languit liggen normaal? Bedankt allemaal! (van een overbezorgde konijnenouder ;))