Barry

Wat fijn dat er voor jullie kat een aparte kamer was om afscheid te kunnen nemen. Voor ons was er gelukkig ook een afscheidsmoment na de euthanasie. Maar ik blijf mezelf verwijten dat ik het afscheidsmoment bij leven (voor het 1e prikje) helemaal vergeten ben door de emoties. Maar dankzij jullie heb ik goede tips gekregen om daar mee om te kunnen gaan en te focussen op de 13 jaren goede zorg, liefde en plezier.

Bella hebben we na de euthanasie ook naar huis gebracht om afscheid te nemen. 's Avonds brachten we haar naar het crematorium. Speedy heb ik gelijk doorgebracht naar het crematorium en daar hebben we toch nog even goed afscheid kunnen nemen.

Wow, dank voor je liefdevolle woorden en advies. Een brief schrijven cq. een klein ritueel uitvoeren past me wel. Die hele ochtend zat Speedy al stil in de woonkamer en at nauwelijks meer. Net toen ik de afspraak had gemaakt voor euthanasie begon hij "vrolijk" door de kamer te huppelen. Dat heeft het mijn emoties niet gemakkelijker gemaakt. Ik heb een beetje het gevoel dat moment van hem te hebben afgepakt. Ik weet dat mijn konijnkundige dierenarts in Driebergen wel een aparte ruimte heeft voor afscheid. Zij hebben dan ook veel personeel werkzaam. Van hen heb ik een hele mooie afscheidskaart gehad met de namen van alle dierenartsen erop. Maar ook van de praktijk waar ik de euthanasie heb laten uitvoeren kreeg ik een kaart en werd er een kaarsje tijdens de euthanasie gebrand. Normaliter ben ik best assertief, maar neem het me kwalijk dat ik niet gewoon ben opgestaan om afscheid te nemen voor het eerste prikje. Maar ja, stress en emoties doen soms rare dingen met je, waardoor je niet meer zuiver kan denken. Al met al, los van het afscheid, verliep het wel vreedzaam. Kon het zo ook maar met mensen gaan i.p.v. nog maandenlang lijden in veel gevallen. Nogmaals dank en een fijn weekend!

Dank voor je medeleven en advies Evee. Ik ga de foto die ik als profielfoto heb in het groot op canvas afdrukken. Zo kan ik weer elke dag van ze genieten. Is het overigens niet gebruikelijk dat een dierenarts de vraag stelt of je nog afscheid wil nemen? Dat werd ons de eerste keer namelijk wel gevraagd. Ik sta in dubio de dierenarts daarover nog een mailtje te sturen. Maar eigenlijk is dat meer een projectie van mijn verdriet besef ik me nu. Wel of niet doen?

Wat heb je dit mooi omschreven, dat geeft me zeker een goed gevoel. Het blijft echter knagen... als ik een half uurtje later had afgesproken, had ik nog wel even de tijd gehad om afscheid te nemen thuis.

Hartelijk dank voor je mooie woorden. Zoiets heb ik ook gelezen; liever een week te vroeg een dier uit zijn lijden verlossen dan een dag te laat...

Dank voor je lieve reactie. Gelukkig moet ik nu af en toe weer lachen als ik leuke foto's van hem terugzie.

Dag konijnenvrienden, Allereerst, dank voor jullie reacties en hulp op dit forum. Ik heb er vele jaren met veel plezier gebruik van gemaakt. Mijn konijnen kreeg ik op 9 augustus 2012 en helaas heb ik ze beiden dit jaar moeten laten inslapen. Bella werd 13 (24-06-2025) en Speedy haar broertje 13 jaar en 4 maanden (10-10-2025). We hadden eigenlijk het plan om ze tegelijkertijd te laten inslapen omdat ze altijd samen zijn geweest. Echter, op dat moment vond ik Speedy nog levenslustig genoeg, hoewel hij ook al een bijniertumor en artrose had. Later kreeg hij ademhalingsmoeilijkheden en piepte hij bij aanraking. Toen hij ook minder ging eten afgelopen woensdag heb ik gezegd, ik kijk het twee dagen aan en anders verlos ik hem vrijdag van zijn lijden. Speedy had namelijk al een verleden van gasbuik en dat wilde ik hem ook niet nog eens aandoen. Vrijdagochtend had hij wederom niets gegeten. Alleen brokjes met metacam erop at hij nog een beetje. Toch ging hij zich nog wassen en huppelde door de kamer. Dat maakte het extra moeilijk. Normaliter als Speedy gasbuik had, moest ik hem juist aanmoedigen om rond te lopen, zodat zijn darmpjes weer begonnen te werken. Ik maakte nog enige foto's met hem en was onbewust al bezig met het afscheid. Ook nam ik mee in deze beslissing dat hij vermoedelijk ook eenzaam was door het verlies van Bella enkele maanden geleden. Hij zonderde zich soms ook wat af, maar doorgaans kwam hij naast me zitten, maar niet meer zo intiem als vroeger. Ik denk dat hij dat door ongemak/pijn enigszins vermeed. Ik belde de dierenarts om 11:00 of ze plek hadden voor euthanasie. Ik zou 11:45 kunnen, ik was al blij dat ik zo snel kon komen, ik moest immers vroeg werken die middag. Toen bemerkte ik dat dit veel te snel was en schoot in de stress. Ik werd emotioneel en belde de de dierenarts of het wat later kon, dit werd om 12:00. Ik was bang dat het het weekend wellicht slechter zou gaan met Speedy en drukte daarom door. Achteraf had ik een dagje later moeten afspreken bij een dierenarts die op zaterdag open was, dan had ik alle tijd om fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen. Speedy was nu van zijn laatste relatief vrolijk moment, huppelend door de kamer, direct in het transportkoffertje gezet en vervoerd naar de dierenarts. Mijn moeder ging mee, we waren erg overstuur en moesten al huilen tijdens de autorit, zij was ook gek op de konijnen. Speedy was normaliter al gestresst tijdens een autorit naar de dierenarts, maar dit maakte het er niet beter op. Ik denk dat hij ons verdriet en wanhoop ook gevoeld heeft. Normaliter gingen we altijd naar de konijnkundige dierenarts Frank Verstappen, maar kozen voor de euthanasie een dierenarts dichtbij, om de stress voor Speedy te verminderen. De dierenarts was lief en onderzocht Speedy nog even. Zij vond ook dat inslapen een goede optie was, gezien het gewichtsverlies, lichte staar en de artrose in achterpoot en voorpoot. Toen wilden ze Speedy weer in het transportkofferje zetten om een prik te geven. Ik gaf aan dat ik Speedy liever op het handdoekje op tafel wilde hebben. Het eerste spuitje werd gegeven en Speedy merkte hier nauwelijks iets van. We hadden een leuk gesprek met de dierenarts en het was inmiddels tijd voor het tweede spuitje. Zijn achterpoot trilde nog een beetje, vermoedelijk omdat daar de artrose heeft gezeten. Het bijzondere was dat Speedy na het inslapen totaal ontspande. Hij lag er vredig bij. Van de verkrampte spieren was niets meer zichtbaar. Hij leek weer een jong konijntje. Ik heb een foto bijgevoegd die ik in het crematorium gemaakt heb. Opzich ging dit allemaal goed, maar achteraf heb ik heel veel spijt dat het zo gehaast is gegaan. Daardoor heb ik slechts rationeel gehandeld en niet toegegeven aan emoties. Het ergste vind ik dat ik Speedy niet heb geknuffeld of vastgehouden tijdens de euthanasie. Ik was te overstuur en helaas vroeg de dierenarts niet of behoefte had om hem vast te houden. Speedy heeft in zijn laatste momenten alleen de dierenarts gezien en niet mijn gezicht. Dat knaagt erg aan me. Wij zaten op een stoel naast de tafel. 13 liefdevolle jaren waarin het alleen om zijn welzijn ging. En hij was er altijd voor mij, onvoorwaardelijk. Ik voel het zo dat ik hem tekort heb gedaan in zijn laatste momenten. Ik had hem rust moeten geven, knuffelen en kalmeren. Ik ben door alle emoties vergeten goed afscheid te nemen. Al met al was het een stressvolle ervaring en zit ik nu met veel emoties en spijt. Hebben jullie enig idee om hiermee om te gaan of hebben jullie soortgelijke ervaringen door het shockeffect? https://postimg.cc/3ygrzzVr https://postimg.cc/TLf2xCvW

Bij mij en anderen zijn alle stengels heel hard en nauwelijks te breken. Ik heb de leverancier in Nederland benaderd, maar die zeggen geen klachten te hebben gehad. Het gekke is dat alle goede reviews van voor 2023 zijn. Na 2023 is er niet één review meer te vinden. En dat is juist de periode dat de stengels harder zijn geworden. Ik zal de producent eens gaan benaderen in the UK. Ik kom later met een reactie.

Ik heb het over de Fibafirst stengels, de korrels van Science zijn inderdaad onveranderd.

Ik gebruik al jarenlang Fibafirst voor de aanvulling op het groenvoer, hooi en kruiden. Dit is altijd zacht en luchtig geweest en mijn konijnen waren er dol op. De laatste paar maanden tref ik telkens knetterharde stengels aan in de verpakking, waar zelfs mijn konijnen moeite mee hebben. Het is voor mij zelfs nauwelijks te breken. Ze laten het nu dan ook liggen. Ervaren jullie deze kwaliteitsverandering ook bij Fibafirst? Alvast bedankt!

Er is wel nierfalen geconstateerd, maar het gekke vind ik dat er geen symptomen van zijn. Ze eet erg goed, drinkt en plast matig. Ze is erg levendig. Dit in tegenstelling tot bekende symptomen: zwak, moe, veel drinken en plassen. Ik geef al zo calciumarm mogelijk, ook qua groenvoer. Zoveel mogelijk vocht voor de doorspoeling. Ook hoor ik verhalen dat calciumarm voer niet aan te raden is bij achterhandproblemen en oude konijnen i.v.m. botontkalking.

Helaas heeft mijn konijn (12) nierfalen. In een ander topic heb ik reeds om voedingsadviezen gevraagd. Ik vernam goede ervaringen met Rehmannia bij nierfalen honden/katten. Heeft iemand hier ervaring mee bij konijnen? Huisdierendokter schrompelnier rehmannia