Ontzettend bang konjintje.

[Bijouxxx]

Ik heb sinds begin februarie een konijn, Marley een (ongecastreerd) mannetje van ongeveer november 2011. Nog geen jaar oud. Ik heb hem van marktplaats gehaald. Marley zat in een rotklein hokje met nog een aantal anderen. Hij werd constant gebeten weggejaagd en zat zo bang in een hoekje. Zijn oor is eraf gebeten en had een behoorlijk beklit achterwerkje.

Thuis aangekomen flink geborsteld en geknipt, oor was schoon. Het viel me al op dat hij zo bang was en helemaal niks anders deed als stijf stilzitten en wijd opengesperde ogen toekijken en zwaar ademen. Mam dacht dat hij nog moest wennen en even bijkomen van ineens drukte naar rust.

We hebben hem in de woonkamer gezet, waar iedereen (mam, pap, 1zus en ik) komen. Zodat hij aan mensen zou wennen, en ook aan de hond. Nu zijn we inmiddels 3 maanden verder, en nog zit hij constant stil in een hoekje, eet en drink helemaal niks. pas 's avonds als iedereen in bed boven is, kom je 's morgens naar beneden heeft hij gegeten gedronken en zijn behoeftes gedaan.

Mijn vraag is, is dit normaal? we hebben hem in het begin nooit opgepakt, alleen voor het hok zitten en proberen te laten snuffelen maar hij kwam nooit. ook niet als je wat lekkers vast had. nu sinds een maand pakken we hem vaker op de arm voor als hij de ren in mag, dan doet hij ook niks anders als onder het huisje zitten en bang wezen. Ook opvallend is dat hij niet als een konijn hupt, maar loopt als een cavia.

sinds 2 weken hou ik hem gewoon langer op mijn arm, dan kruipt hij echt zo onder je arm/trui/nek.

Wat kan ik hiermee doen? gewoon nog langer laten wennen?

[Nouck]

Oei, das moeilijk.. Klinkt alsof je konijntje hartstikke getraumatiseerd is. Ik weet niet of het verstandig is om m op te pakken terwijl ie zo bang is. Staat ie op een plek in de kamer waar hij jullie veel ziet? En kan de hond erbij? Dat ie pas eet en drinkt als jullie er niet zijn geeft denk ik wel aan dat hij nog steeds doodsbang is. Ik zou m ergens op een rustige plek zetten en m niet te pushen om contact te hebben. Of t nog verbetert weet ik niet, maar t zal moeilijk worden met deze.. Misschien kun je dollie eens vragen, die heeft nu ook een pleegkonijn zitten die héél bang is

[Domino]

Het lijkt inderdaad of je konijn enorm getraumatiseerd is.

Heb je toevallig plannen om tzt een vriendinnetje voor hem te zoeken? Het zou misschien kunnen helpen dat hij zich aan haar kan optrekken. Dat heb ik hier ook met 1 konijn. Als hij alleen zit kwijnt hij weg en komt hij totaal niet naar me toe. En nu hij weer samen zit durft hij weer meer en komt ook naar voren om wat te eten te halen enzo.

Maar dan moet je wel een maatje zoeken die niet schuw is van mensen. Ik weet niet wat de anderen hiervan denken. En wat je er zelf van vind? Het is misschien een optie.

[Bijouxxx]

Hmm oke, ja we wilden een maatje zoeken, hij was 10 weken toen we hem aankochten, wouden we eind feb. hem castreren en bij de opvang en leuk vrouwtje uitzoeken. Maar toen was al duidelijk dat hij nog zo bang was, hadden mam en ik bedacht hem eerst laten wennen voordat we weer een verandering doen (castreren en een vrouwtje). Ik heb hem nu dan in de garage gezet, daar komen dan minder mensen dan heeft hij wat meer rust. Zal ik hem ook maar niet meer oppakken, kan hij dan niet meer in de ren? (niet dat het veel zin heeft is ook steeds in huisje zitten) Wel lastig zeg, al wil ik wel het nodige doen om hem wat meer op zijn gemakje te laten voelen daar doe ik het voor.

oja: Dollie zal ik eens een berichtje sturen, dankje voor de tip!

15 mei 2012 aangepast door Bijouxxx
toevoeging.

[PaulaW]

ik zou hem juist niet in de schuur zetten daar zal hij niet minder bang worden

lijkt mij

wel zielig dat hij zo bang is voor jullie ik hoop dat iemand je kan helpen

aniek weet ook veel van konijnen af misschien heeft zij tips voor je

[Dollie]

Ik zou hem wel eerst laten castreren en koppelen. Persoonlijk zou ik ze vervolgens buiten huisvesten in een ruim hok, zodat oppakken om in een ren te zetten niet meer nodig is. Als buiten geen mogelijkheid is, dan in elk geval niet in de woonkamer. Ik snap jullie bedoeling maar het werkt voor hem dus echt niet blijkbaar (en bij andere konijnen weer wel, dus het idee was echt wel goed). Goed dus ook dat je hem in de garage gezet hebt. Ik zou het zelf anders bekijken, je wil dat híj een fijn leven bij jullie kan hebben. Daarbij is het van belang dat hij leert dat mensen niet eng en gevaarlijk zijn (scheelt hem een hoop stress), maar niet dat hij dol wordt op aandacht, oppakken etc. Ik zou oppakken ook zo veel mogelijk vermijden.

Ik zou hem dan koppelen aan een heel sociaal konijntje. Als ze dan straks lekker buiten zitten, moet je gewoon het normale doen (voeren, hok schoonmaken etc) en ook vooral het sociale konijntje aandacht geven en belonen, maar hem met rust laten. Helemaal geen aandacht aan schenken, ook zeker niet proberen hem toch bij je te krijgen o.i.d. Gewoon rustig bij ze gaan zitten en het sociale konijn aaien en uit je hand laten eten, dat soort dingen. Of in hun ren een boek gaan lezen ofzo. Zodat hij ziet: Hé, ze doet niks en mijn vriendin is helemaal niet bang voor haar.. Ik wil wedden dat hij dan uiteindelijk ook echt wel een keer nieuwsgierig wordt. Dan kun je hem ook belonen, voorzichtig wat lekkers voor z'n neus neer leggen en verder weer helemaal niks.

Ik zie echt vaak gebeuren dat bange konijnen na een koppeling veel minder bang zijn, dus ik denk dat alleen dat al gaat helpen. Als je hem dan zo rustig benaderd en lekker konijn laat zijn zonder wat af te dwingen, dan wordt hij vanzelf nieuwsgierig. Als hij dan merkt dat er niks gebeurt behalve dat hij een snoepje krijgt op het moment hij bij jou in de buurt komt, dan wordt het steeds minder eng.

Overigens doe ik met mijn huidige pleegkonijn helemaal niks. Zij is echt te bang. Ik geloof zelf niet dat het zin heeft om haar te martelen met 'tam maken'. Ze heeft langere tijd als wild konijn geleefd en is voor die tijd waarschijnlijk ook niet gesocialiseerd en niet goed behandeld. Wanneer je haar oppakt (dat vermijd ik zo veel mogelijk, maar haar hok zal zo af en toe echt schoon moeten..) lijkt ze echt letterlijk te vechten voor haar leven, wild om zich heen slaan en krabben. Als ze merkt dat je haar echt niet los gaat laten, dan verstijfd ze en doet ze vervolgens helemaal niks meer. Precies de reactie die je verwacht bij een konijn dat gegrepen wordt door een roofdier: Vechten voor je leven, als dat niet werkt dan maar doen of je dood bent. Voor dit konijntje wordt dan ook een plekje gezocht waar ze in een grote (volledig afgesloten) ren mag wonen met één of meerdere konijnen en waar ze gewoon met rust gelaten wordt.

Heb kort daarvoor ook een pleegkonijn gehad dat zo te lezen veel op de jouwe lijkt, niet of nauwelijks gesocialiseerd, ontzettend bang en miste toevallig ook een oor. Hij zat in een opvang, maar door zijn minder fraaie uiterlijk (mensen kiezen nu eenmaal niet gauw voor een albino met één oor..) en daarbij dat hij ontzettend bang was, werd hij maar niet herplaatst. Toevallig heb ik hem binnen twee weken kunnen koppelen en plaatsen, maar bij hem was het plan dus ook gewoon bij hem zitten en niks doen. Ik ben dan niet eens IN de ren gaan zitten, maar gewoon er voor. Gewoon een uurtje daar heel rustig zitten. Eerder was het eerste wat hij deed als hij iemand hoorde, zijn hok in vluchten. En daar kwam hij dan natuurlijk niet meer uit. Het heeft de eerste keer dat ik bij hem zat ruim een half uur geduurd voor hij om het hoekje durfde te kijken, maar uiteindelijk bezweek hij toch wel voor de bak met brokjes die midden in de ren stond.. Op den duur kwam hij zelfs vrijwel direct (zodra het hok weer dicht was en ik een stapje achteruit had gedaan) eten. Toen heb ik hem gekoppeld en dat heeft hem ook veel geholpen. Hij zal altijd wel banger blijven, maar hij is in elk geval niet doodsbang meer voor elk mens dat maar één stap in zijn richting zet. Hopelijk lukt dat met jouw konijntje ook.

[ShinLi]

Ik ben het helemaal met Dollie eens, en kan beamen dat het koppelen van een sociaal konijn aan een bangig konijn echt verschil kan gaan maken. Ik het hier Li en Cooper zitten. Achtergrond van Li is onbekent, maar ze is een kleurdwerg die was gedumpt in een bos. Ze was timide en bangig, maar zat toch wel wat nieuwschierigheid in. Cooper (die bij Dollie opgegroeid is ) is een ongeloofelijk sociaal konijn die springt zo op je schoot. Ze trekt wat aan hem op zo te zeggen! Ik laat Li gewoon nog steeds met rust, ze houdt niet van een aai over het koppie, maar ze durft nu wel bij me in de buurt te komen. En snuffelt zelfs geregeld aan me sinds ze tijdelijk op mijn kamer staan!

[Bijouxxx]

Oke erg bedankt voor de reacties! Ik laat hem nu in de garage staan en zal eens met mn ouders bespreken of ik een konijn erbij mag. Kan ik hem ook gewoon in de garage huisvesten met een ren eraan? dat ik dan gras voor ze pluk, want buiten hebben we geen ruimte meer. Laat ik jullie nog weten dan! Dollie, heel erg bedankt voor de tips, ik zal hem dan zoveel mogelijk met rust laten en (als het mag, maar van mij moet het^^) een sociaal vrouwtje voor hem zoeken bij de opvang! Gelukkig is het nooit gebeurd dat hij zo wild ging spartelen met oppakken, en daarnaa doodstil zitten. Wel gaan zijn ogen heel wijd open staan, en heel zwakjes spartelen dan hangt hij stil, maar niet op de 'ik ben dood' manier. Hopelijk zal hij ooit beter bij mensen voelen.

[Elvje]

Ik heb hier ook een angstig konijntje, nou ja, eigenlijk mag ik dat van haar niet meer zeggen

Ze dook weg voor mensen, verstopte zich, maar godzijdank is het een ontzettend goede eter. Zij werd ook niet geholpen door alleen in de woonkamer te zitten, want al die mensen... doodeng! Maaike zag je vaak niet.

Ontzettend moeilijk om te zien. Toen ik door had, dat het op die manier niet ging werken, ben ik het anders gaan aanpakken. Moet er wel bij zeggen dat ze gelukkig wel redelijk nieuwsgierig is.

Aangezien ze mensen bleef ontlopen, heb ik vele avonden doodstil bij ze in de ren gelegen. Soms gewoon geslapen. Ben er normaal geen voorstander van (inbreuk op hun veilige plekje!), maar dit was de enige manier waardoor ze niet kon vluchten. Eerste dagen erg vervelend om te zien. Haar grote vriend vond het overigens wel gezellig en hopte gewoon over me heen. Ze hadden ook altijd een iets te eten.

Ze moest ervaren dat ik geen eng monster was en dat ik haar niets ging doen. En toen dat eenmaal écht goed zat, ben ik pas verder gegaan.

Alleen... zulke therapieacties kun je niet voorschrijven. Wat bij het ene konijn werkt, kan bij het andere averechts werken. Je moet voelen en zien wat werkt bij jou konijn, ieder konijn heeft zijn eigen traject.

Maaike heeft nog steeds een angst voor vreemde mensen, maar ze is in mijn omgeving enorm ontspannen geworden. Geen beestje meer dat stijf van de stress staat en eigenlijk nooit durfde te rusten. Altijd de mensen met één oog (letterlijk!) in de gaten houden. Ze kan er niet zo goed tegen om verkast te worden en dat doen we dus ook niet als het even kan Ze schiet nog wel snel in de stress, maar dat wordt met de tijd ook steeds beter.

Het is een traject van lange adem, maar hier is het zeker de moeite waard geweest. We zijn nu bijna een jaar verder en ze lijkt helemaal niet meer op dat angsthaasje dat plat gedrukt op de grond ligt.

Oppakken en iets van haar willen, is absoluut not-done. Ook zij zal vechten voor haar leven en echt alles doen om los te komen. Tot het moment dat ze denkt dat het einde Maaike is. Al begint ze steeds beter voor zichzelf op komen.