Konijn overleden aan baarmoederkanker.. en nu..

[JuliaW]

Ik zie nu dat dit een lang verhaal is geworden, de eigenlijke 'vragen' staan onderaan..

De laatste tijd was mijn konijntje Fluffy al een beetje aan het sukkelen, af en toe minder eten (maar had ook steeds haken op haar kiezen), andere ontlasting, maar iedere keer knapte ze weer op en was het weer normaal. Afgelopen zomer was ze ook nog een keer helemaal onderzocht, en toen heeft de dierenarts niks afwijkends gevonden. 3 weken geleden nog vond ik ook dat ze er juist zo goed uit zag. Hele mooie vacht, goede conditie en vrolijk.

Ik woon sinds 5 maanden op kamer, dus ik zag haar meestal alleen nog maar in het weekend. 3 weken geleden zat ze in de huiskamer en toen maakte ze ineens rare schokken terwijl ze zich waste. Nadat ze klaar was met wassen waren de schokken ook weg, waardoor ik dacht dat ze gewoon steeds vervelende jeuk had gevoeld die ze weg wilde wassen. Ik weet wel dat ik toen ik in de trein stapte aan mijn moeder vroeg of ze haar goed in de gaten wilde houden.

Vorige week hebben we haar bewust in haar hok laten zitten en niet binnen gehaald aangezien het zo koud was, en ze vorige winter snot had gehad. Ik weet nog dat ik toen ik haar aaide haar ribbetjes ineens erg voelde, maar me tegelijkertijd af vroeg of dat vorige winter niet hetzelfde was geweest. Ik heb toen nog even naar haar gekeken, en ik vroeg me toen volgens mij af of ze niet weer snot had, omdat haar neusje wat wijder open was. Dat laatste kan ik me alleen niet meer helemaal herinneren. Ik heb toen weer aan mijn moeder gevraagd of ze haar goed in de gaten wilde houden.

Afgelopen dinsdag belde mijn moeder op dat ze haar naar binnen had gehaald aangezien ze dacht dat ze het heel koud had omdat ze duidelijk aangaf uit haar hok te willen (de hele tijd heen en weer voor het gaas lopen, duwen etc.) Ook wilde ze niet eten. Toen heeft mijn moeder haar binnen gehaald, en de dierenarts gebeld. Toen mijn moeder vervolgens weer bij haar ging kijken, zat ze gewoon te eten, en oogde ze verder ook normaal, waarna mijn moeder de dierenarts weer afgebeld heeft. Wel heeft ze haar binnen laten zitten, waardoor ze volgens mijn moeder duidelijk opknapte.

Ik vroeg me telkens af of ik niet naar mijn ouders moest gaan om te kijken hoe het met haar ging, maar ik voelde me ook op de één of andere manier tegengehouden. Ik vraag me nu af of dit door de drukte kwam, en omdat ik toch al niet zo lekker in mijn vel zat, of dat het een (bijgelovig) 'teken' was. Ook belde mijn moeder op dat ze vond dat het weer een stuk beter met haar ging naar haar idee, waarop ik dacht dat ik me weer voor niks zorgen had gemaakt.

Normaal gesproken ga ik vrijdagavond naar mijn ouders, maar ik had nu een open avond van een studentenvereniging, waardoor ik zaterdagochtend pas ging. Ik moest vroeg mijn bed uit omdat ik eigenlijk paardrijden had, maar ik weet nog dat ik er gek genoeg geen moment over twijfelde of ik wel of niet zou gaan ondanks dat ik onzettend moe was, en eigenlijk zo snel mogelijk naar mijn ouders wilde.

Toen ik bij mijn ouders kwam liep ik gek genoeg eerst langs Fluffy, die in de gang zat, zette mijn spullen in de kamer en bedacht me toen pas dat ik bij haar moest kijken.. Toen ik haar zag zat ze met haar hoofde helemaal in haar nek en met wijdopen neusgaten te eten. Volgens mijn moeder zat ze vrijdagavond pas voor het eerst zo, en zat ze toen met een andere blik in haar ogen in de lamp te staren die aan het plafond hangt. Toen ik haar aaide voelde ik al meteen dat ze ontzettend mager was, en toen ik haar optilde voelde ik al meteen: dit is niet helemaal niet goed. Ook zag ik dat ze een heel vies achterwerk had (dit had ze al sinds 3 weken, maar vorige week was het een stuk schoner). Mijn moeder en ik dachten eigenlijk allebei hetzelfde: een tumor. Ik heb daarop meteen de weekenddierenarts gebeld. Die zei gek genoeg niet dat we meteen moesten komen, maar na even overlegd te hebben zijn we toch zo snel mogelijk gegaan. Ik voelde dat we niet te lang meer moesten wachten..

Onderweg naar de dierenarts zat ze rechtop, en hipte af en toe wat heen en weer. Hierdoor vroegen we ons zelfs nog even af of ze niet ontzettend kou zou hebben gevat, waardoor ze weer snot had. Toen we bij de dierenarts aangekomen waren was ze duidelijk ook erg benauwd, en de 2 dierenartsen zeiden ook dat ze in erg slechte conditie was, en het erg zwaar had. Na haar onderzocht en bevoeld te hebben hoorde we wat we eigenlijk al wisten: baarmoederkanker, met mogelijk uitzaaiingen in de longen. Het advies was om haar zo snel mogelijk in te laten slapen, en daar was voor mij ook geen twijfel over. Ik mocht haar zelfs nog meenemen naar huis en maandag in laten slapen, maar dat wilde ik absoluut niet.

We werden nog even alleen met haar gelaten om afscheid te nemen. Ik voelde al dat ze ontzettend slap lag in m'n armen. Ze schoot ook even omhoog, waarna de dierenarts vroeg of we haar maar het spuitje zouden geven. Toen ze het spuitje kreeg maakte ze nog een schokje, waarna ik haar weer op schoot mocht nemen. Ik tilde haar nog even op om haar een kusje te geven, maar toen was ze al helemaal slap, en waarschijnlijk dus al overleden.. Het zou 2-20 minuten kunnen duren, maar wij hadden het idee dat ze het spuitje kreeg op het moment dat ze anders ook al een natuurlijke dood was gestorven, zo snel ging het. We mochten haar gelukkig wel mee naar huis nemen.

Toen we thuis waren en ik even bij haar gingen kijken zag ik dat er bloed uit haar neusje kwam, ontzettend naar.. en ik weet ook niet wat dat geweest is..

Ze is bijna 8 jaar oud geworden, en ze is vanaf dat ze een maand of 2 was bij ons geweest..

Fluffy ~ 04-2004 - 11-02-2012 ~

Ik mis haar natuurlijk ontzettend, maar daarbij spoken er ook allemaal vragen door mijn hoofd. 1 daarvan die ik hier wilde stellen is of ik er wel goed aan gedaan heb om de keuze te maken haar niet te steriliseren. We hebben het er meerdere malen over gehad, maar kwamen elke keer tot de conclusie dat het risico van een operatie, het snijden in een gezond konijn, de eventuele pijn en narigheid die een operatie zou kunnen meebrengen, niet opwoog tegen de kàns dat ze baarmoederkanker zou kunnen krijgen. Ik lees echter pas net dat die kans wel 80% was. Maar dan nog twijfel ik erover of ik het wel natuurlijk vind om een risico te nemen, alleen om haar eventueel langer bij me te kunnen houden, en lijden te kunnen besparen, terwijl ik ook niet weet aan wat voor mogelijke lijdensweg ze anders misschien was komen te overlijden. Dan is dit toch het meest natuurlijke geweest, en het blijft een dier die zelf niet vooruit kan kijken, en er zelf geen notie van heeft hoe oud ze nou eigenlijk geworden is. Toch zit het me dwars..

Het tweede wat ik me af vraag is of ik eerder met haar langs de dierenarts had moeten gaan, maar omdat ze iedere keer weer opknapte, en wel eens vaker in haar leven 'raar' had gedaan wat niks bleek te zijn, keek ik het aan. Ook vraag ik me af of ik er misschien juist niet goed aan had gedaan als ik haar eerder in haar laten slapen, aangezien ze dan misschien tegen het spuitje had 'gevochten', terwijl ze nu rustig in is geslapen. Ik kan nu alleen maar hopen dat ze niet te lang en te erg geleden heeft..

Allemaal vragen achteraf dus, maar ik zit er heel erg mee en ik zou hier wel heel graag andere ervaringen/ meningen over willen horen.

[Nicky_the]

Ik heb er (gelukkig) geen ervaringen mee, maar uiteraard wel een mening..

Ik denk dat je je best gedaan had. Je wist niet beter en hebt gedaan wat jij het beste vond en mss was dat ook wel het beste. Wie weet had jouw konijn nou net niet die castratie overleeft en dan had je niet 8 jaar van haar kunnen genieten.

Ik zou het even laten zakken en jezelf de tijd gunnen om het te verwerken. Een nieuw konijn zou ik echter pas weer nemen als je 7 dagen per week op 1 plek bent.

Ze ziet er leuk uit op de foto.

Sterkte met dit verlies.

[JuliaW]

Dankjewel. Waarom zeg je dat precies van een nieuw konijn pas nemen als ik 7 dagen per week op 1 plek ben (puur een vraag hoor!)? Ik neem ook geen nieuw konijn meer als ik er niet zelf voor kan zorgen hoor, dat staat vast. Maar toen ik het huis uit ging is er altijd goed voor haar gezorgd door mijn ouders. Ze kwam niks tekort..

[Nicky_the]

Dankjewel. Waarom zeg je dat precies van een nieuw konijn pas nemen als ik 7 dagen per week op 1 plek ben (puur een vraag hoor!)? Ik neem ook geen nieuw konijn meer als ik er niet zelf voor kan zorgen hoor, dat staat vast. Maar toen ik het huis uit ging is er altijd goed voor haar gezorgd door mijn ouders. Ze kwam niks tekort..

Je beantwoord je eigen vraag Omdat je er anders niet zelf voor kunt zorgen

Het was verder niet bedoeld als een verwijt

[Dollie]

Allereerst: heel veel sterkte!

Ik zou hier niet te veel over inzitten. Je kunt er niks meer aandoen, je hebt gedaan wat je kon en jullie hebben destijds heel bewust de keuze gemaakt haar niet te laten castreren. Je kunt niet in de toekomst kijken, je had dit niet kunnen weten en je zult ook nooit weten wat er gebeurt was als je haar wel had laten helpen. Volgens mij is een bewust gemaakte keuze in zo'n geval nooit fout.

[jrjsieben]

heel veel sterkte

Het was een prachtige dame

Ze heeft een goed leven gehad dat telt :yes:

En na zoiets heb je altijd heb ik het wel goed gedaan

[JuliaW]

Dankjulliewel.

Ik heb nu juist weer dat ik er mee zit of het eerlijk was om haar nu al in te slapen, aangezien ze nog goed at. Mijn eigen dierenarts zegt altijd: zolang een konijn eet is het goed. Heb ik er wel goed aan gedaan, of had ik moeten wachten...

[Beestenbende]

Dat een konijn nog eet, wil echt niet alles zeggen. Een konijn zal immers zo lang mogelijk proberen normaal te doen en als een konijn stopt met eten, is dat omdat hij/zij echt niet meer kan. Ik ben het dus niet geheel eens met jouw dierenarts, die zegt: "Zolang een konijn eet, is het goed!"

Ik denk, dat je de juiste beslissing genomen hebt. Je zegt zelf, dat ze al erg mager was en een vies achterwerk had. Wat ook duidelijke tekenen kunnen zijn van pijn. Ik heb het zelf gehad met een konijn met 1 kreupele voorpoot en artrose in de andere voorpoot. Die kon ik op het laatst bijna onbeperkt biks geven en nog viel ze af.

Maak jezelf geen verwijten. Je zag, dat het mis was met haar en je bent meteen naar de weekend-dierenarts gegaan. Je wist zelf al, dat het goed mis was en dat werd bevestigd door de dierenarts. Bovendien zeg je zelf al, dat Fluffy eigenlijk meteen na het spuitje al leek te sterven. Dan is ze waarschijnlijk al zwak geweest. Je had kunnen wachten tot ze zou stoppen met eten, maar dat is je beestje onnodig laten lijden. Je hebt de juiste beslissing genomen!

En ja, je kunt nu gaan lopen twijfelen, of je haar misschien beter toch had kunnen laten castreren, maar daar schiet je ook niks mee op. Je hebt een weloverwogen beslissing genomen en je hebt bijna 8 jaar van haar mogen genieten. Zou ze langer geleefd hebben, als je haar wel gecastreerd had? Misschien wel, maar misschien ook niet! Misschien had ze de castratie of de nazorg niet overleefd. Je weet het gewoon niet!

Sterkte in ieder geval met het verlies en probeer jezelf niet helemaal gek te maken met al die (overigens heel begrijpelijke) vragen en twijfels!

13 februari 2012 aangepast door Beestenbende

[rabbitmams_miriam]

Jeetje wat een verhaal.

Allereerst heel veel sterkte met het verlies.......ze was een mooi konijntje.

Die twijfels zul je nog wel een tijdje houden ( spreek helaas uit ervaring).

Of ze wel of niet ouder was geworden als je haar had laten helpen, dat zal altijd een vraag zijn die je niet beantwoord zult krijgen. Ik heb mijn voedsters ook niet laten helpen en dat is gewoon een persoonlijke beslissing.

Denk terug aan de leuke momenten met haar, en probeer niet teveel in je vragen te blijven hangen want op dat moment heb je gedaan wat je moest doen.

Na de spuitje gleed ze al weg, dat zegt mij genoeg. Lijkt me vreselijk als je ziet dat het 20 minuten duurt voordat je nijntje wegzakt, zo is het snel gegaan zonder haar nog meer te laten lijden.

Nogmaals heel veel sterkte......

[Nicky_the]

En ik vroeg me af.. Bestaat het inslapen niet uit 2 spuiten? 1 om het konijntje in slaap te brengen en 1 om het hart te laten stoppen? Als je konijntje dan bij de eerste spuit al overleed, was je konijntje echt heel ziek. Bovendien.. baarmoederkanker met uitzaaiingen is een zeer negatief bericht en ik kan me niet voorstellen dat ze dat overleeft had..

Dus stel, je had het niet gedaan en ze had 2 weken later alsnog in geslapen moeten worden of uit zichzelf overleden, wat voor meerwaarde had zij daaraan gehad? Ik denk niets, omdat kanker zeer pijnlijk kan zijn..

[Wabbit]

Heel veel sterkte met het verlies van je nijn. Ze heeft een mooie leeftijd gehaald. Je zult je altijd blijven afvragen of je er goed aan hebt gedaan, of je beslissing voor het inslapen juist was en niet te vroeg. Dit moet je niet doen. Je zult ongetwijfeld de goede beslissing hebben genomen ahv het gedrag van je nijn. Heb er vrede mee, hou van haar en herinner je de fijne dingen. Het zal nog wel ff pijn doen, maar da's logisch. Ze was 8 jaar deel van je leven.

Of je een eventuele voedster wel zou moeten casteren/sterilseren? Geen idee , zoals rabbitmams_mirjam al zei; dat is iets persoonlijks.

[JuliaW]

Ook jullie bedankt

Ze hipte nog wel rond hoorde ik van mijn moeder, en ze heeft ook nog geprobeerd om uit de bench te klimmen, en was heel druk als haar eten eraan kwam. Ook versleepte ze haar knuffelhond nog, en verspreidde haar hooi door de bench zoals ze altijd ook in haar hok deed. Ze bewoog dus nog wel.. Ik vraag me gewoon heel erg af of ze pijn heeft gehad, en of ik haar niet eerder uit haar lijden had moeten helpen..

Ook omdat ze volgens mijn moeder in haar buitenhok met wijdopen neusgaten zat, en dat binnen opeens over was. Ook onderweg naar de dierenarts waren de neusgaten af en toe een tijdje normaal. Is ze dan heel erg benauwd geweest, of viel het wel mee?

Antwoorden zal ik waarschijnlijk nooit krijgen, maar ik heb nu zo'n spijt dat ik niet eerder met haar naar de dierenarts ben gegaan...

[michaela23]

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van Fluffy.

[Domino]

Het is makkelijker gezegd dan gedaan,maar probeer je niet te schuldig te voelen. Ik heb zo'n 2 jaar geleden ook een konijn verloren aan baarmoederkanker. Ik vond haar toen ze eigenlijk al aan het overlijden was onder het hok.

Ik heb me ook een tijdlang schuldig gevoeld dat ik het niet eerder heb gemerkt. Maar ze liet niks merken. Nu heb jij wel gemerkt dat ze benauwd was enzo, maar je hebt gedaan wat je kon. Probeer het een plekje te geven, hoe moeilijk dat nu ook lijkt. Konijnen laten pas heel laat zien dat er wat mis is.

Heel veel succes en sterkte met het verlies!

[JuliaW]

Ook jullie bedankt

En wat naar ook Domino, jeetje.. konden ze maar praten he....