Ga naar inhoud

Mijn nijntje, met Ecuniculi.


Samiera

Aanbevolen berichten

Hallo allemaal,

Het is nu bijna 2 weken geleden, en heb eindelijk de moed om hier mijn verhaal te schrijven.

Mijn lieve nijn, Hummeltje is de dupe geworden van de vreselijke ziekte van Ecuniculi! Na ruim 2 weken strijden, dag en nacht wakker blijven, handen vol met geld kwijt zijn aan medicijnen, hebben we er toch moeten laten inslapen op dinsdag 19 06 2012.

Dit was de ergste beslissing die ik ooit heb moeten maken. Terwijl we vanaf dag 1 medicijnen hebben gegeven, Panacur, Metacam & Antibiotica heeft het geen baat gehad. Ze ging met de dag achteruit. In het begin viel alleen haar hoofdje af en toe om, de dag erna stond ie al daadwerkelijk een stukje schreef. Na nog een dierenarts bezoek, adviseerde ze ons om de dosis van de medicijnen te verhogen, en dat deden we!

We hebben het nog een week aangekeken en het werd alsmaar erger. Ze begon nu ook contant rond te tollen en dat was voor ons, maar zeker voor haar, geen pretje! Alhoewel ze nog wel goed dronk en at. Ze gaf me zelfs nog kusjes, de arme lieverd. Omdat ik wist dat ze geen pijn had, was het voor mij heel moeilijk om op te geven, je blijft hopen. Ookal weet je in je achterhoofd dat het geen nut meer heeft.

Ik geloof steeds meer dat dit de beste keus was, en ik mis er met de dag steeds meer. Ze is maar 10 maanden geworden en dat gun je geen enkel nijntje. Lieve Hummel, ik mis je zo!

1504246_9c7bd0c95f.jpg

Link naar reactie
Delen op andere sites

  • 1 maand later...

Dat zal ze zeker niet denken, naar alles wat je voor haar hebt gedaan. En je hebt de moeilijke beslissing durven nemen om haar een langere lijdensweg te besparen, wat ik erg dapper van je vind! Ik denk dat ze je alleen maar dankbaar is voor al je zorg! Heel veel sterkte!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Ik denk ook niet dat ze het je kwalijk neemt of zo, als ik het zo lees heb je namelijk erg hard je best gedaan maar was die verschrikkelijke ziekte helaas sterker. In zo'n verhaal kan je geen schuldige aanduiden en zou je je dus echt niet schuldig moeten voelen, of alsof je haar in de steek gelaten zou hebben. Ze had vast een aantal heel erg fijne maanden bij jou.

Sterkte.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dat missen zal wel blijven, net als het schuldgevoel. Maar dat laatste is iets wat we ons zelf aan doen.

Ook ik had dat nadat ik mijn Kodi van ruim 10 jaar heb moeten laten inslapen. Je weet dat het het beste is maar toch....

En zo zullen hier wel meer leden zijn. Ik mis Kodi nog steeds en denk nog vaak aan hem, ondanks dat Doerakje een schat is.

Maar het schuldgevoel is nu wel weg. Hem nog langer laten lijden was konijn onwaardig geweest en nu de emoties wat meer gezakt zijn is mij dat duidelijker geworden.

Je zult er nu misschien nog maar weinig aan hebben, want de emoties zijn nog te sterk. Daar kan niemand wat aan veranderen. We kunnen je alleen helpen door het je aan te geven. Nogmaals heel veel sterkte met het verlies.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gast
Dit topic is nu gesloten voor nieuwe reacties.
×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

Onze website website maakt gebruik van cookies. Meer informatie hierover lees je bij onze privacy policy Privacybeleid .