Roswita

Wij zijn als gezinnetje ooit gestart als zovelen: met een konijntje in een kooi in huis. Maar dat was geen doen, merkten we al na de eerste winter, want hij pieste alles onder en we vonden het ook zielig wanneer hij in de kooi zat. De ren was al snel niet meer groot genoeg voor hem en hij pieste en kakte de houten vloer onder. Als ie los mocht stoof hij onmiddellijk naar elektriciteitskabels en knaagde de internetaansluiting vakkundig kapot. We maakten een grote ren waarin hij kon graven met een hok erin en elke dag mocht hij los in de tuin. Na 4 jaar kreeg onze Flappie de afschuwelijke madenziekte en moesten we hem een spuitje laten geven. Een paar maanden later namen we Elmo mee uit een dierenwinkel: Hij zat als enige alleen en zag er wat 'anders' uit maar we vonden elkaar meteen aardig. Hij had een beetje een gedeukt kopje en hele bolle ogen. De dierenarts onderzocht hem en hij bleek heel gezond en met zijn tanden was alles goed. We noemden hem Elmo. We zijn nu extra alert en gebruiken anti-Myiasis. Hij hang altijd rond ons, huppelt door de tuin of komt aan mijn voeten liggen. Toch raakten we nadat hij bijna 3 jaar bij ons is door de media en verdieping overtuigd dat het beter zou zijn als hij een konijnenpartner zou krijgen naast ons mensengezinnetje. En omdat koppelen nog niet zo gemakkelijk bleek als het aanvankelijk leek, ben ik op dit forum beland. Het is fijn om goede adviezen te krijgen en hopelijk kan ik zo ook een steentje bijdragen aan het verspreiden van kennis omtrent het houden van konijnen.