Knuffeltje

Toch nog hier een laatste paar woorden... Ik heb de laatste reacties in het geopende topic gelezen en schiet weer vol. Sinds ik ooit op dit forum ben kan ik nooit ierts goed doen. Ik ben een soort barbaar wat haar dieren mishandeld. Een onmens. Geen konijn waardig. Iets vreselijks. Dan hier nog mijn woorden. Woensdag werd je ineens heel ziek, ik had je net een week. Het was avond, en eigenlijk mocht ik ivm de corona niet met je langskomen. Maar zo wilde ik de nacht niet in. Je in de auto gezet en met lìefde het halfuur naar de dierenarts gereden. Je kreeg antibiotica en mocht weer mee naar huis. De andere morgen ging het slechter. Ik heb mijn werk gebeld dat ik de tijd nog wel kon inhalen,maar met jou naar de dierenarts moest. Je hebt de hele dag bij de dierenarts gezeten met extra zuurstof. Een ander soort antibiotica in en meegekregen en savonds weer naar huis. Ik heb je nog proberen eten te geven, maar je wilde niet meer. Je was als een lappenpop in mijn handen. Ik heb je bij me gehouden,gepraat, gezegd dat het goed was. Je bij de anderen teruggezet. Waar Dopey nog lang bij je heeft gelegen. Zo tegen half 11, was je nog niet overleden. Het leek of je toch weer wat actiever werd. Huilend heb ik nog een keer geprobeerd je eten te geven. Ik wilde niet toegeven dat je stervende was. En toen gaf je nog een kik en was het klaar. Je vreselijke onmens heeft je vermoord, heeft je begin van de avond niet meteen halsoverkop teruggereden maar vermoord. Je onmens heeft een foto overdag geweigerd. Want met die foto had je ongetwijfeld nog geleefd. Dit barbaarse onmens had jou nooit mogen overnemen en nooit konijnen mogen houden. Ik heb je nog even vastgehouden, je geurtje opgesnoven. Die week, hij was zo kort. Heel even maar, heb ik van je kunnen genieten. Een week heb ik je met vriendjes in een ruime ren kunnen bieden. Het was veel te kort, en ik zal je evengoed missen. Rust zacht, lieve Mila. Speel fijn daarboven met alle anderen regenboog konijntjes...

Nou, bij deze heb ik haar zojuist uit haar lijden verlost. Tegen beter weten in probeerde ik toch nog voeding te geven,omdat ze wat actiever werd. De laatste opleving voor ze sterven... Nu zit ik met het beeld op mijn netvlies dat ik het idee heb mijn eigen konijn vermooed te hebben. Ook al was ze al stervende en heb ik haar een lange lijdensweg bespaard. Ze is niet meer.

De da hier rekend 90 euro, ... Nou, de avond sleept zich voort. Iedere keer vertel ik haar dat ze mag gaan, dat het goed is zo. Maar ook al is ze nog zo benauwd, ze gaat niet, alleen heel langzaam zie ik haar oogjes sluiten. Ik blijf ieder kwartier kijken.

Nee, ik heb haar net bij mijn andere konijnen teruggezet... Eerst tussen het hooi. Een bak met een laag randje. Ze wilde er uit, kon amper huppen. Ik heb haar in de doos geholpen, bij Dopey. Ik laat haar nu rustig sterven... Het voelt ook gewoon dat ze sterft... Dat ze gister zo ziek werd, vond ik het al zo typisch van Kruimeltje. Die ging toen naast haar liggen, kopje op de voorpootjes, alsof ze het al wist... Dat gebaar doet ze nooit. O verdorie, ik had dit konijntje nooit moeten overnemen...

Daarom heb ik dwangvoeding meegevraagd. Bij de da scheen ze appel te hebben gegeten. Ik weet echt niet hoe ik dat spuitje er nu het beste in kan duwen. Tips zijn welkom.

Lang verhaal staat al in een ander topic. Konijntje heeft al de hele dag bij de da gezeten, 2 soorten antibioticaspuitjes. Nu met kuurtje thuis. Hele dag niets gegeten dus dwangvoer gemaakt. Het is of je een lappenpop vast hebt. Ze slikt niet en laat het haar bekje uitlopen. Gaat ze nu dood?

Mijn meisje weer lekker thuis,nog even apart. Heb haar wat witlof gegeven maar ik ben bang voor haar dat ik haar straks wel wat dwangvoeding moet geven... morgen weer verder met de antibiotica. Ik heb 2 dingen meegekregen, dacht ontstekingsremmer en antibiotica. Arm klein ding...

Nou, dat werd dus weer da. Ze drongen aan op een foto, maar dat wil ik nog zo lang mogenlijk uitstellen. Tuurlijk heb ik geld voor mijn diertjes over, maar er zit ook een limiet aan. Werd vanmiddag op de hoogte gehouden. Ja, ze heeft wat appel gegeten en nieuw spuitje antibiotica. Nee ze heeft nog niet gekeuteld en ze zit nog aan de zuurstof...

Ja, buiten 30. Ik heb ook icepods als het zo warm is. Maar ik bedoel, ik weet niet hoe warm ze bij haar vorige adres zat, toen kregen we hier hele hete dagen en ging de tempratuur naar 19 zaterdag. Vriendlief keek net nog even. Zit ze heel zielig en schommelend in een hoekje... Ik weet ook niet hoe ik kan zien of ze eet. Omdat ze denk ik nog steeds moeten wennen eten ze omstebeurt. Ze doen langer als normaal over het eten. Gisteren heb ik haar sowiso alles zien doen.

Toch even hier posten, ook al hoop ik dat het morgen vele malen beter gaat. Ik heb vroeger onwijs veel geluk gehad en mijn konijntjes hadden nooit wat. Nu sinds een week een nieuw konijntje bij mijn koppel, wat perfect gaat. Nu kwam ze na een week eindelijk meer naar mij toe en uit haar doos. En kon ik haar ook beter zien. Begin vd avond zag ik wat verontrustends. Ze was wel heel rustig en met ademen leek ze wel heen en weer te wiegen en kneep daar ook de oogjes wat bij dicht soms. Gelukkig een konijnkundige dierenarts. Wat een gedoe met die * corona, maar ik wilde zo niet de nacht in. Hele aardige da. Luisteren, hoorde niet heel veel verkeerds. Madam ging wat rustiger zitten, en begon weer zo zwaar te ademen. Kijk, zei ik, doet ze het weer. Toen heeft hij haar 2 injecties gegeven, met voor 3 dagen antibioticum. We gaan het nu afwachten, spannend. Waar komt zoiets dan vandaan, denk je dan. Ze was wel een binnenkonijn en we zijn van 30 naar 19 graden gegaan. Stress denk ik. En nu zit ze lekker buiten. Laten we hopen dat ze snel opknapt! Weet ook niet wat ik verder nog ter ondersteuning zou kunnen geven.

O hier heb ik al heel veel aan, dankjewel! Ik ga het niet meer zo provoceren en geduldig afwachten. 👍🏻

Sinds woensdag een konijntje erbij, gouden keuze. Nu weer een drietal wat meteen onwijs klikte. Iedere dag praat ik heel zachtjes met haar. Ik blijf op een afstandje en de vooruitgang tot nu toe is dat ze naar me durft te kijken en heel soms komt ze een stukje naar me toe om te ruiken. Ze hebben een kartonnen doos in het nachtverblijf zodat ze extra beschut zitten o.a. Net heb ik het binnenverblijf dichtgezet en de doos weg dat ik toch even contact met haar kon maken. Mijn rammetje zat nog binnen en die vind alles prima. Haar laten zien dat ik echt niet eng ben. Ze keek me met grote oogjes vanuit haar hoekje aan. Ik zou denken dat ze nooit goed aan mensen gewend is. De vorige eigenaar kon haar wel zo pakken en daar leek ze wel zekerder. Ze heeft een halfjaar met een andere voedster gezeten, tot zij ziek werd afgelopen herfst/winter en is daarna nooit meer teruggekoppeld. De kinderen, het werk, een caravan, vanwege dat laatste moesten de konijntjes maar weg. En nu heb ik er een heel lief maar heel bang konijntje bij. Hier mensen nog meer tips? Ik kan enkel geduld en tijd bedenken. Zelfs wat lekkers uit mijn hand aannemen is eng. Voermoment, ook eng. De andere twee komen keurig eten, zij gaat snel haar doos in. Zolang ik op een paar meter blijf dan durft ze ook naast de doos te zitten en naar me te kijken. Het natuurlijke gedrag is vluchten, en dat snap ik. Maar moet ik een keer per dag haar toch even afzonderen zodat ik van een afstandje contact kan blijven maken of dat beter niet doen? Maar dan blijft ze wel voor me wegrennen...

Nog zoiets met dat warme weer: Diarree. Ik ga er van uit dat het stress is, gelukkig gister alleen wortel gegeven. Komende dagen nog maar ruimer hooi,hoewel dat er al onbeperkt ligt. Het is mooi te zien dat Kruimelnu zo opbloeit. 🥰

Ik had niet durven dromen dat het zò goed zou gaan. Alledrie blij, alle drie buiten en elkaar wassen. Catootje durfde nu zelfs even naar mij te kijken ipv doodsbang verstard in een hoekje. Dat verstarren knipte wel makkelijk de nageltjes. Mijn vriend had haar in armen en ik knipte haast 4 cm per nagel er af. Echt nog nooit zulke lange nagels gezien...