Noontje84
-
Items
113 -
Registratiedatum
-
Laatst bezocht
-
Dagen gewonnen
1
Berichten die geplaatst zijn door Noontje84
-
-
Mijn NHD veranderde met dik drie maanden ook in een hormoonbommetje... Rasspecifiek misschien? ;-)
-
Dat zoemen en rondjes rennen is volgens mij een kwestie van hormonen....
Verder klinkt het als een konijn dat heel graag heeft dat je dat doet ;-)
-
Er is inderdaad geen exacte wetenschap voor, zolang ze maar lekker groeien en gezond zijn. De ene baby is toch ook veel molliger dan de andere? Onze Bo was ook net een dikke mol toen we haar kregen met 8weken (die heeft zich goed verzorgd ten koste van haar broertjes en zusjes
). Ze is inmiddels een jaar en keurig op gewicht. Bij haar hebben we zo'n 30gram biks per kg lichaamsgewicht aangehouden de eerste weken en daarna 35 tot ze uitgegroeid was. Sammy en Niki, broer en zus, waren ook totaal verschillend toen we ze kregen, uiteindelijk is Niki altijd de stevigste gebleven. maar zij groeiden wat rapper dan Bo en waren superactief, dus die kregen in de groei altijd 40gram per kg lichaamsgewicht.Het is met alledrie goed gekomen. En kleine Puk krijgt nog veel meer eten, die is hyperactief als ze niet in coma ligt en schrokt het meteen op, dus die zal het nodig hebben ;-)
Het ene konijn is het andere niet en ik denk dat je dat als baasje het beste aanvoelt. Nu ze volwassen zijn krijgen ze wel allemaal volgens de maatstaven.
-
Het is er zeker, Protexin bio lapis, verkrijgbaar bij medpets.
Ik zou het zelf ook nooit gebruiken, maar heb het op advies onlangs wel voor ons zorgenkonijntje gebruikt (baat het niet schaadt het niet en veel meer opties had ik ook niet meer), en met succes. Na drie weken penicilline voor een abces was hij weer helemaal de oude. Maar na een paar maanden begon het gekwakkel: eerst slecht eten, toen klein beetje eten en geen keutels, vervolgens leeglopen en een temperatuur van 36 graden, opknappen, paar weken later weer half verstopt etc. Hij is op allerlei fronten nagekeken, maar afgezien van lichte bloedarmoede niets te vinden.
Heel frustrerend en veel langer zo doorgaan was ook geen optie. Toen maar gestopt met medicijnen en een kuurtje probiotica. Na een week weer veel keutels en meer eetlust dan ooit. Inmiddels huppelt hij al een maand weer happy en gezond rond
-
1
-
-
Maar ons vorige konijn had ook een tijdje borrels in zijn buik en was verder ook erg gezond. Toch maar een afspraak bij de dierenarts gemaakt, maar natuurlijk net een paar dagen daarvoor, stopt het. Dus afgezegd, omdat hij verder ook super fit en vrolijk leek. Vlak voor onze vakantie begon het weer, maar nog steeds was hij verder prima in orde. Halen we twee weken later een vermagerd en bijna niet etend konijn op. Dag erna met een toen wel ziek konijn naar de dierenarts: darmtumor. En toen hebben we hem direct in laten slapen
Niet om je bang te maken, het kan natuurlijk iets heel anders zijn. Maar ik vind nog altijd dat ik een fout heb gemaakt door toen niet naar de dierenarts te gaan, omdat hij naast borrels ook niets had. Maar als we wel waren gegaan hadden ze misschien niets gevonden, of wel en dan was er toch ook niets aan te doen geweest. Maar toch, kan ik mezelf nog altijd voor mijn kop slaan dat ik toen niet ben gegaan
-
Een keertje een gehad, was binnen 5 minuten op... (en ja ze krijgen genoeg te eten ;-))
-
Een van onze voedsters heb ik daarna gewoon bij haar broertje gezet, de andere had toen nog geen vriendje. Ze zijn inderdaad ook samen gegaan, hij is er de hele tijd, dus ook in de ok, bijgebleven. Dit ivm het oppikken van geurtjes daar en tegen de stress (alhoewel ik bij hun het idee heb dat ik dan twee gestresste konijnen heb ipv een, dus nu gaan ze alleen).
Daarna ze thuis gewoon samen los gelaten. Hij is vrij rustig en was vooral heel lief voor haar (zij is verreweg de drukste van de twee). Ik heb wel het idee dat ze daar heel veel steun aan had. Bovendien is het net een siamese tweeling, als je de een weghaalt, wordt de ander onrustig, dus uit elkaar halen geeft alleen maar stress. Ze heeft wel een rompertje gekregen zodat hij niet aan de wond kon likken. Die had ze trouwens binnnen vijf minuten weer uit en na een paar keer oefenen, ging ie sneller uit dan aan ;-). Dus toen was het regelmatig even de wond checken en goed in de gaten houden of ik hem niet zag likken. Maar dat deed hij niet (en zij zelf ook niet)
Ik zou het dus gewoon doen, behalve als je ram gaat rijden e.d.
-
Fijn dat alles goed is gegaan!
Bij Niki hebben we ook tevergeefs proberen te dwangvoeren om de pijnstillers binnen te krijgen. Bij Bo ging dat veel makkelijker alhoewel het wel stress opleverde. Wat wij hebben gedaan met medicatie is dit mengen met appelmoes, daar werd ze helemaal wild van, misschien zoiets proberen? Wortelhapje willen ze hier allevier niet eten...
Bo wilde de eerste dag ook niet drinken, maar als ik 's avonds rooibosthee heb wordt ze helemaal gek, dus meestal krijgt ze daarvan het laatste slokje ;-). Toen ik haar dat voor de neus hield, slurpte ze het vrolijk op. Vervolgens dronk ze nog niet uit zichzelf, dus heb ik mevrouw 1,5 dag rooibosthee gegeven.
Kortom: iets dat ze superlekker vindt?
-
Advies dat wij kregen is geen stro en zaagsel in het hok (hebben we al niet). Dus denk ook niet dat hennepvezel handig is ivm prikken in de wond?
Wij hebben beide keren wat dekens in het hok gelegd en in de toiletten hebben we altijd kattenbakvulling van hout en dat zijn vrij grote brokken. Dus die kunnen niet prikken.
Onze Niki mocht meteen bij haar broertje, om te zorgen dat hij of zij niet aan de wond kunnen likken kreeg ze meteen een romper om. trouwens, bedenkl ik me nu, hij was er zelfs gewoon bij. Ter stressvermindering en om te zorgen dat zij niet andere luchtjes mee naar huis zou nemen.. Toen hij gecastreerd werd was zij er ook bij. Als ik het goed heb gaan ze zelfs mee de operatiekamer in zodat ze elkaar continu kunnen ruiken.
Pijnstillers zijn wel handig, kan een wereld van verschil zijn: een hoopje ellende tegenover een etend en rondlopend konijn.
-
Komt me bekend voor, onze Bo was een heel rustig lief en super zindelijk knuffelkonijn en veranderde ook ineens in een hormoonbommetje. Ze zat toen nog wel alleen, omdat ze het absoluut niet kan vinden met onze twee buitenkonijnen en we pas een vriendje wilden na haar castratie, omdat bij onze andere konijnen de rangorde flink is verschoven na de castratie van de voedster.
Maar goed, mevrouw begon ineens overal van die stinkende keutels neer te leggen en mijn vriends voeten waren 'hot item'; achterna rennen, omheen draaien, bijten, rijden en als ik op de bank zat hetzelfde met mijn arm. Gelukkig zou ze een week later gecastreerd worden. En na de castratie hadden we direct ons zindelijke lieve knuffelkonijntje terug.
Bij ons was het dus een wereld van verschil. En mbt dat castreren, ik heb ooit een konijn met baarmoederkanker gehad en dat is niet leuk... Daarnaast is onze dierenarts erg konijnkundig en toen ik er eens naar vroeg, kreeg ik te horen dat het eigenlijk nooit fout ging en ze erg voorzichtig zijn met narcose e.d. en dat ik me echt geen zorgen hoefde te maken. Dus heb ik onze andere voedster laten castreren. Die kreeg direct een rompertje mee zodat haar vriendje niet aan haar wond kon likken. Mevrouw was de eerste paar uur duf en rende 's avonds alweer vrolijk rond en at. Ze heeft zelf nooit pijnstillers gekregen, want dat was echt een gevecht, echt niet leuk... Bij Bo heb ik dus de week voor haar castratie vaak een beetje appelmoes uit een spuitje gegeven en bij haar was dat hele spuitje geen probleem. Alhoewel ze het echt niet leuk vond. Dus heb ik de tweede dag haar pijnstillers vermengd met een theelepeltje appelmoes en op een schoteltje gegeven, dat was smullen ;-)
Bo is de eerste dag een beetje gaar geweest, maar at zelf weer hooi 's avonds en de volgende dag weer brokjes. Toen rende ze ook weer wat rond, de dag daarna leek er niets meer aan de hand.
Dus ik vond het wel wat eng, maar zou het zo weer laten doen. Althans bij onze dierenarts..
-
Ook ik heb zitten twijfelen, maar ben al eerder een konijn verloren aan baarmoederkanker en dat was geen leuke ervaring, arm beest.... toen ik het er met de dierenarts over had, meldde ze me dat het "een leuk klusje was" en dat het eigenlijk altijd goed ging..
Haar gisteren weggebracht, een hoopje ellende opgehaald, maar 's avonds begon ze alweer wat te eten, heeft ze haar rompertje al twee keer uitgekregen en het toedienen van de pijnstillers was echt een enorme strijd, dus ze begon al duidelijk wat op te knappen.
Toen ik vanmorgen wakker werd vroeg ik aan mijn vriend hoe het ging met ons hoopje ellende? Vroeg hij: "bedoel je dat beest dat na het leegeten van de voerbak iedere keer haar broertje probeerde te bespringen en toen ik die naar buiten heb gelaten, maar met het slopen van de plinten is begonnen?":mdr:
Op dit moment is mevrouw de tuindeur aan het bewerken omdat ze naar buiten wil.
Gaat dus weer helemaal goed ;-)
-
Daar durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken ja. Er zijn binnen die praktijk een paar artsen gespecialiseerd in oa konijnen, heb er nu drie gezien over alle drie tevreden
Eenmaal een konijn laten castreren, verder daar ieder jaar ingeent en controle gehad. Toen hij erg ziek werd, hebben ze meteen de juiste diagnose gesteld (itt een andere die het weekend dienst had waar we dat weekend geweest waren). Voorzichtig gebracht, mogelijkheden besproken etc. Ze wilde ook geen onzinnige dingen doen, die wel goed voor haar porteonnee geweest zouden zijn, maar ons konijn niets ee opschoot. Wat dat betreft zaten we mooi op een lijn. Hij kon meteen de dag erna voor een kijkoperatie, omdat ze hem niet nog langer pijn wilden laten lijden. Ik had er in ieder geval een erg goed gevoel over.
Toen ik begon over steriliseren zei ze dat dat een leuk klusje was. ;-) Routine ingreep daar. En als ik kom moet ik ze allebei meenemen ivm stress en rare geurtjes die een van de twee anders op kan pakken.
Afgezien van dat ik het een hele fijne praktijk vindt, heb ik ook het gevoel dat ze heel goed weten wat ze doen en dat ze heel veel dingen, zoals steriliseren, ook heel vaak doen, vind ik ook wel fijn.. Welzijn van de dieren staat in ieder geval voorop daar.
-
Dierenkliniek enschede aan de brinkstraat.
Heb het pas nog met ze besproken wat het verstandigst was, omdat onze nijntjes nu drie maanden zijn en hij zijn zusje veels te leuk vindt... Zij gaf aan dat het met drie maanden wel kan, zeker als het mannetje zich al lekker laat leiden door zijn hormonen ;-)
Wat wil ze zeggen?!
in Gedrag archief
Geplaatst:
Was een grapje he ;-). Die van mij zijn trouwens met 3,5 en 4,5 maand gesteriliseerd en op goed 3mnd gecastreerd. Dus je hoeft niet zo lang te wachten. Althans, niet bij onze dierenarts