[Na-operatie zorgen; apart of samen?]

Na overleg met de DA zijn de beide nijnen vanmiddag weer met elkaar herenigd. Een neutrale oplossing hadden we even niet, dus gewoon in de ren gelijk. De herkenning van de ruimte was er en daarna gelijk naar boven naar haar vriendje. Die schrok zich een hoedje want had het niet aan zien komen (het mannetje is hier sowiezo wat trager van begrip en handelen dan het vrouwtje), maar daarna werd er gelijk aan elkaar gesnuffeld en gelikt.

Ze hebben elkaar dus weer gevonden en zijn samen al weer op pad door hok en ren gegaan. Nu uiteraard wel in de gaten houden dat het eten ook evenredig verdeeld en verorberd wordt en ook de wond dagelijks checken, maar het is nu al duidelijk dat dit een verstandige zet was!

[Na-operatie zorgen; apart of samen?]

Dank voor jullie zinnige reacties, we hebben hier thuis nu een verjaardag en dus is het nu niet de tijd om iets te gaan doen, we gaan het vandaag nog even aankijken en dan morgen wellicht toch iets ondernemen.

 

We hebben ook wel gezien dat de pijnstillers als bijwerking kan hebben dat het de eetlust vermindert. Maar ik kan ook moeilijk beoordelen of dat de oorzaak is. En ik vind het lastig om te zien of het konijn pijn heeft, ik merk niet veel verschil tegen de tijd dat het uitgewerkt zou moeten zijn (na ca 12 uur).

[Na-operatie zorgen; apart of samen?]

Ons meisje Punky is afgelopen donderdag geopereerd (sterilisatie) en is na een geslaagde operatie weer thuis. Zoals voorgeschreven hebben we haar binnen in een kooi gehouden na de operatie zodat we zicht konden hebben op haar eet- en poepgedrag en zodat er geen vuil in de wond kon komen.

 

Haar vriendje Binky zit nog steeds buiten in hok en ren.

 

Op zich gaat het goed met Punky, ze kijkt helder uit haar ogen en is best actief, maar we zijn niet echt tevreden met het eten en ze is duidelijk zelf ook niet tevreden met de situatie en ze mist duidelijk haar vriendje en het buitenhok. Ze is erg nijdig en obstinaat.

 

Ze eet erg weinig, alleen op aandrang van ons een beetje (vers groen), we moeten het er echt in duwen. De biks die ze normaal eet laat ze links liggen. Drinken gaat ook moeizaam. Vanaf vrijdagavond zijn we dan ook aan het dwangvoederen om er een aantal x per dag toch wat substantielers in te krijgen. Ze krijgt daarbij ook medicijnen om de ontlasting op gang te brengen en dat werkt ook redelijk.

We hebben al wat andere brokjes geprobeerd in de hoop dat ze die lekkerder vond, maar dat werkt ook niet.

 

In eerste instantie hadden we een handdoek en/of kranten in de kooi gelegd, maar daar was ze niet van gediend, die werden vakkundig op een stapeltje in de hoek geduwd. Dus toen maar stro in de kooi, met als voordeel dat ze daar af en toe ook wat van eet.

 

We hebben zelf het idee dat ze veel sneller op gaat knappen als ze weer buiten bij haar vriendje komt, maar dat is tegen de voorschriften en wond-technisch gezien niet handig. Om ze beiden binnen te zetten is niet mogelijk, daar is de kooi (85x45x45) echt niet groot genoeg voor.

 

Heeft iemand tips over wat wel en vooral ook niet te doen? Het gaat dus op zich wel aardig, de wond ziet er - voor zover wij er verstand van hebben - ook best goed uit, maar we zouden graag willen dat ze weer lekker gaat eten zodat we wat meer vertrouwen hebben in dat ze het zelf kan en dat we niet gedwongen zijn het er in te " proppen".

[Hoe meer aaien en op schoot?]

Dank weer voor jullie reacties en leuke ervaringen, we gaan er zeker ons voordeel mee doen. Zal vooral lastig zijn om een 9-jarig meisje tot geduld te dwingen, maar we gaan het zien.

 

Ze heeft er overigens prima vrede mee hoe het nu is, de liefde voor haar is inmiddels onvoorwaardelijk...

[Hoe meer aaien en op schoot?]

Als je dan terug komt van vakantie en je dochter geeft ze een lekkere bos groenvoer waar ze heerlijk van gaan smikkelen zodat je dochter ze dan rustig kan aaien, dan is dat voor iedereen fijn :-) en misschien als toetje nog een spring- en koprolsessie (binkies en bunnyflops) voor jullie door de konijnen, van blijdschap

Precies dat is ook gedaan gisteren en het grappige was dat we het er gisteravond hier over hadden voor we dit topic startten en vanmorgen 1 van de konijnen idd lekker aan het rondrennen was, het leek alsof z ons had horen praten :-)

 

Puk en Bindi houden ook niet zo van aaien. Ze zijn wel tam, eten uit m'n hand en soms kan ik ze aaien als ze aan het eten zijn. 

Ik zou je dochter de konijnen proberen te laten aaien als ze eten. Misschien merken ze zo dat aaien niet eng is en eigenlijk wel fijn. Zo niet, is het jammer. 

 

Ik raad je trouwens aan om bij een volgend konijn naar de opvang te gaan en te vragen naar een konijn dat aaien fijn vind. Jop hier is ook zo'n konijn, dat wist ik al toen ik hem uit de opvang haalde. Het is heel leuk om een aai-konijn in mijn groepje te hebben.

Aaien tijdens het eten lukt bij 1 van de 2 inderdaad, verder komt ze nog niet. Het grappige is dat ze bij de opvang - alhoewel ik verder geen kwaad woord over ze kan en wil zeggen - lijken te doen of het allemaal schoot- en aaikonijnen zijn. 1 van de beoogde konijnen begon gelijk in dochters' been te knagen en werd daarop 'afgekeurd' , de andere twee - die we nu dus hebben - bleven toen wel op schoot zitten en konden worden geaaid. Maar eenmaal thuis lukte dat niet meer zonder stressvole achtervolgingen door de ren, dus hebben we het zo gelaten. Maar omdat mijn dochter bij de opvang ze wel op schoot heeft gehad, was er toch een soort van teleurstelling toen dat thuis anders uitpakte

[Hoe meer aaien en op schoot?]

Dank voor jullie reacties! Uiteraard weten we dat een konijn een konijn is en geen poes o.i.d. . We zien dat ze het erg naar hun zin hebben samen en dat is uiteraard erg fijn en we hebben geen zin om dat aan te tasten door ze continu op te tillen.

 

 

Mensen schaffen vaak een konijn aan omdat de kinderen het leuk vinden om ermee te knuffelen, konijnen zijn daar eigenlijk helemaal niet geschikt voor.

Dat bedoel ik niet vervelend, het is een feit en daar zal je dochter toch een beetje mee moeten leren omgaan als ik dat zo mag zeggen. Dat is voor haar misschien even wennen, maar uiteindelijk creeer je daarmee een nog gelukkiger stel konijnen :-)

Kijken hoe ze saampjes hun leventje fijn leiden is ook heel fijn :-)

 

Helemaal mee eens en ik geef toe dat bij aanschaf dat ook ons idee was, maar na meer lezen snapten we ook wat meer hoe een konijn in elkaar zit. En dus hadden we er prima vrede mee hoe het nu gaat. Maar nu kwamen we terug van vakantie en was dochterlief erg blij de konijnen weer te zien en we zagen dat ze daarin erg de kroelmomenten miste die ze bij de poes wel had (poes is dood). Vandaar toch nog kijken of we dit zouden kunnen doen, uiteraard op een manier dat de konijnen het zelf ook niet onprettig vinden.

[Hoe meer aaien en op schoot?]

Wij hebben onze 2 nijnen een jaar geleden uit de opvang gehaald, ze zijn nu bijna twee jaar oud. Ze doen het hier prima, eten goed, hebben het samen goed naar de zin en ook onze dochter neemt haar vezorgingstaken van de nijnen zeer serieus. Wel had ze gehoopt dat ze wat meer de konijnen zou kunnen aaien en op schoot zou kunnen nemen. Bij de opvang werden de konijnen aan het nekvel op gepakt en op schoot gezet, maar dat lijkt ons niet de juiste benadering.

 

Wat zouden we kunnen doen om de aandacht- en kroelbehoefte van onze dochter (want dat is het in feite) wat meer te kunnen laten beantwoorden door de konijnen? Als ze in de ren gaat zitten komen de nijnen wel naar haar toe en springen en hupsen over haar benen heen, het vertrouwen is er wel. Maar die laatste stap met op schoot gaan zitten en het aaien toelaten krijgen we niet echt voor elkaar.

 

't Zijn een mannetje en vrouwtje; mannetje is gecastreerd, sterilisatie vrouwtje is volgende week. Ze wonen buiten.

 

Ik zou graag wat tips horen hoe we dit zouden kunnen aanpakken. We gaan de konijnen niet pushen als ze het niet willen, maar we willen nu toch nog wel een poging wagen om een stapje te maken...