Stoppen met konijnen houden

[Evee]

Ik weet dat ik niet de enige ben die zo af en toe met dit dilemma zit. Maar ik overweeg serieus om te stoppen met konijnen. Niet dat ik de konijnen die ik nu heb weg wil doen hoor. Die mogen lekker oud worden hier.

 

Maar ik heb het laatste jaar zoveel verdriet gehad van het verlies van mijn huisdieren, zoveel ellende, zoveel dierenartsbezoeken, dat ik er echt gewoon doorheen zit.

 

Ik zou dan overwegen om mij aan te melden als pleeggezin of vakantieopvang ofzo, niet dat ik helemaal zonder konijnen in mijn leven wil. Maar dat is toch anders dan wanneer het voor jezelf is.  Nog steeds bezig zijn met konijnen, maar iets meer afstand om je te beschermen van verdriet.

 

Terug naar één koppeltje in plaats van twee is ook nog steeds een optie, en ik denk dat dat het in ieder geval wel gaat worden. Maar echt, alle ellende, alle zorgen, alle stress, hoe machteloos je je kan voelen als ze ziek zijn. Dat is toch echt wel het grote nadeel van konijnen houden 😢

 

Best kans dat ik er over een tijdje, als het nu wel rustig blijft en iedereen gewoon gezond fit en gelukkig is weer anders in sta, maar minderen  met huisdieren wil ik in ieder geval.

 

Hebben jullie dit gevoel ook wel eens?

[mammafelina]

Nee, eigenlijk niet. Nu heb ik natuurlijk nog niet zo heel lang konijnen en heb ik behalve met Fluffy aan het begin gelukkig (nog) geen nare dingen meegemaakt.

Neemt niet weg dat ik jouw gevoel hierin zeker wel begrijp. Zoveel tegenslag als jullie de laatste tijd gehad hebben met de beestjes…. Steeds weer die zorgen bij ziekten, en dan het afscheid nemen omdat ze niet meer beter kunnen worden of geen dier waardig leven meer kunnen lijden, dat was in jou geval bijna onmenselijk zo vaak achter elkaar 😢

Alleen jullie kunnen beslissen welke keuze het beste voor jullie is ❤️

[Suus1978]

Heel herkenbaar en ook precies de reden dat ik gestopt ben met huisdieren (voor mij waren dat alleen konijnen). De gelegenheid deed zich voor toen Lulu drie totaal mislukte koppelingen achter de rug had en ik besloot haar (voorlopig) dan maar alleen te laten. Ze zat binnen, maar overdag was ze vaak alleen omdat wij moesten werken. Dat vond ik heel moeilijk, maar ze liep altijd vrij rond, sliep veel en leek zich prima te redden. Elke ochtend en elke avond zat ze bij me op de bank. Lekker languit naast me, heerlijk was dat! Toen we vanwege corona thuis kwamen te zitten werd ze helemaal verwend. Wat dat betreft heeft ze dankzij corona een mooie oude dag gehad. Omdat ze zo op mij was gericht, hakte het er enorm in toen ik haar moest laten gaan. Het verdriet was immens en ik mis haar nog steeds. Dat was ook het moment waarop ik besloot nooit meer huisdieren te nemen. Het was verschrikkelijk stil en leeg in huis (ook erg schoon en opgeruimd moet ik toegeven 😬) maar toen kon ik wel doen wat ik al langer graag wilde: vrijwilliger worden bij een opvang. Dat is ontzettend leuk om te doen en inmiddels ben ik ook pleeggezin voor konijnen en cavia's. Iedereen dacht dat ik nooit meer afstand zou kunnen doen van de "pleegkinderen" maar dat gaat prima. Ze gaan een mooie nieuwe toekomst tegemoet bij een nieuw baasje en dat is echt anders dan definitief afscheid moeten nemen van je eigen dieren. Het is soms best moeilijk hoor, want op sommige dieren was ik op slag verliefd, maar een nieuw "pleegkind" is nooit ver weg ☺️

[hemmel]

Ja, ik snap het. Ik ken dat gevoel van de keren dat ik er weer eentje doorheen gesleept heb. 

 

Ik moet ook aan een citaat van Kahlil Gibran denken. 

Quote

De bron waaruit je lach opwelt is dezelfde die maar al te vaak gevuld was met je tranen. Hoe kan het ook anders ? Hoe dieper verdriet in je wezen inkerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten. 

 

Ik ben het met @Suus1978 eens. Pleegkonijnen vergen de bewuste inspanning om ze niet te adopteren.

Verder kan het gebeuren dat je eentje krijgt die intensieve zorg nodig heeft, en dan ben je nog elke 4 uur jezelf voorbij aan het lopen en emotioneel betrokken en je dag en nacht rond dwangvoeding aan het plannen. 

 

Ik worstel nu met de beslissing een derde te adopteren en jouw bericht komt precies op tijd als reality check voor mij. Ziekte en kosten zijn een serieuze bijkomstigheid. 

 

[Jamesthebunnybutler]

Ik heb dit gevoel ook al heel lang. Ik neig ook heel erg naar teruggaan naar één koppeltje, ik denk eerlijk gezegd dat dat al best scheelt. Wat het moeilijke met konijnen is, is dat het altijd zo snel gaat en je een hele goede oppas moet hebben om weg te kunnen gaan. Ik ben al twee jaar niet op vakantie of een weekend weg geweest vanwege de medische zorg van mijn konijnen. Zo lang dat koppel er is zal ik dat ook niet doen en ben ik iedere dag gespannen ervan. Ik herken je gevoel dus heel erg. Al dat verdriet steeds. Nu zal het bij jou ook meespelen dat je recent ook een hond en katten bent verloren, dat maakt dat gevoel misschien nog wat sterker. En je weet en ziet heel veel. Dat is voor het konijn uiteraard super goed, maar maakt het voor jou meer stressvol dan iemand die met liefde voor de nijnen zorgt maar het minder snel ziet. Denk ik.

Bij pleegkonijnen is dat gevoel heel anders inderdaad, dan is het niet je eigen dier en is de hechting ermee anders.

[Marjoleink]

Ik denk ook dat ik hierna stop. Ik ben vorig jaar in een maand tijd 2 konijnen kwijtgeraakt, dat heeft er flink ingehakt. Plus dat ik niet zo goed tegen stress kan, het bouwt wel op maar niet af. En iedere keer als een konijn niet snel genoeg komt eten schiet ik in de stress. 

Wat ook meespeelt is dat mijn halve tuin in beslag wordt genomen door de konijnenverblijven, ze wonen bijna luxer dan ik. En als mijn zoon het huis uit is, wil ik verhuizen naar een huis zonder tuin, maar dat kan nu niet vanwege de konijnen.

[Deeskuh88]

Stoppen niet, maar minderen zeker. Elk dier dat je hebt brengt enorm veel vreugde, maar ook verdriet. Dat zal ook altijd zo blijven. Maar de mooie momenten wegen voor mij zwaarder dan de moeilijke tijden. Zonder die vreugde, was er ook niet zoveel verdriet. Ik vind het iets moois hebben: Elk dier kan jou heel veel leren.

[Eefje]

Ik herken dit zeker, zoals je weet heb ik het na de dood van Betsy ook heel serieus overwogen. Ik denk dat ik niet kan stoppen met konijnen zolang Gijs leeft. Dat terrorkind is zo moeilijk te koppelen en dramatisch bang in de opvang, ook nog zwart, hij heeft alles tegen. Het is wel zo'n einzelgänger dat, stel dat Milly overlijdt als Gijs al flink op leeftijd is, ik zou overwegen om hem alleen te houden tot zijn dood en dan te stoppen met konijnen. 

Ik vind ze echt wel leuk, maar zo bewerkelijk en je hebt nooit adempauze, omdat ze in koppels moeten. Er kleeft altijd een rotbeslissing van afstaan of alleen houden aan als je wilt stoppen. De rest van mijn leven konijnen houden, ik weet niet of ik dat wil. En doe ik dat wel dan komt uiteindelijk alsnog die beslissing, als ik het zelf niet meer zou kunnen, de verzorging. Ik heb zelf ook immers niet het eeuwige leven. 

De gedachte om te stoppen is ook de reden dat ik nu alleen nog naar de konijnenherberg ga en het me eerder niet zoveel uitmaakte uit welke opvang ik konijnen haalde. Ze zouden toch tot hun dood bij me blijven. Nu ben ik daar niet zo zeker meer van. Als ik een konijn naar een opvang terug zou brengen, dan heb ik er alleen daar echt een goed gevoel bij. Niks ten nadele van andere opvangen, maar de huisvesting en werkwijze spreken me daar het meest aan.

 

Tegenover alle ellende staat ook heel veel plezier, het diepste verdriet hebben wij om Betsy gehad, maar we hebben van haar ook het meest genoten. Het is niet alleen maar kommer en kwel. Maar ik ben blij dat ik toen met Kiki heel vastbesloten ben geweest om het bij 1 koppel te houden. 

[Bunny566]

Ja, dat gevoel heb ik nu ook wel. Vorig jaar nog niet maar we hebben nu in anderhalf jaar tijd drie konijnen verloren. Allemaal aan wat anders. Daarvoor 7 jaar lang nauwelijks wat gehad. Onze laatste voedster is eigenlijk aldoor aan het kwakkelen geweest en is de EC niet meer te boven gekomen. Dat laatste heeft er wel flink ingehakt.

Het is dat we onze ram niet kunnen missen en ook niet alleen willen laten zitten. Dus er zal toch weer een konijntje bijkomen. Die zou je dan terug naar de opvang kunnen brengen als de ram overlijdt maar dat is denk ik ook nog wel een dingetje. Ook voor mijn kinderen, je hecht je er toch weer aan. Maar inderdaad, de zorgen en het verdriet als er eentje overlijdt, het is elke keer weer zwaar. En, net wat Marjolein K. zegt, ik kan er ook veel minder van genieten als eerst, maak me sneller zorgen.

[mystique]

Ik kan, hoe cru het ook mag klinken, het verlies van een konijn best wel vlot plaatsen. Vroeger niet, toen ging ik zelf ook steeds halfdood wanneer het weer zover was, maar gaandeweg is dit veranderd. Ik weet dat ze bij mij een prima leventje hebben: ruime ren, een vriendje of dinnetje, correct voer, correcte medische zorg. Dus wanneer ze dan sterven, plots of na ziekte, doet het uiteraard wel pijn, maar ik weet ook dat ze het tot dat moment goed gehad hebben en dat hun overlijden niet mijn schuld is, maar gewoon gebeurt. Dan krijgen ze een waardig afscheid en komt er na een paar dagen weer een nieuw maatje bij. En dit heeft niets te maken met de 'wegwerpbaarheid' van een konijn of met het niet om een konijn geven. Het is de illusie van controle loslaten en aanvaarden dat het is wat het is. Ik zie mezelf, zolang er opvang-konijnen zijn, (van) konijnen houden. 🙂

[Konijnenliefhebber1993]

Nee, dat heb ik totaal niet. Vooral niet met konijnen. Met mijn konijnen heb ik vrijwel nooit wat.

Met mijn cavia's heb ik heel erg veel achter elkaar gehad. 6 verloren in 10.5 week.

Waarvan 3 in 5 dagen tijd. Ik heb wel eens het gevoel gehad te willen stoppen, maar ik kan het niet. Daar vind ik ze veel te leuk voor.

Stress om ziek zijn heb ik zeker wel.

Momenteel ook 9 cavia's op medicatie. Maar stoppen? Nee nooit!!

[Annelisa]

Ik herken dit gevoel ook.

Toen begin december twee konijnen overleden, besloot ik geen nieuwe konijnen te gaan houden. 

Na een paar weken merkte ik dat ik het toch de stress, het gedoe en de tijd waard vond om konijnen te hebben, omdat ik anders helemaal alleen ben thuis.

Dit terwijl ik in het laatste jaar had besloten de komende jaren geen konijn meer te nemen. 

De eerste weken heeft dit gevoel nog flink aan mij geknaagd, maar ik ben nu uiteindelijk toch blij dat ik weer begonnen ben. Tot nu toe zijn ze aardig goed gezond en dat hoop ik nog lang zo te houden.

[Evee]

Ik denk dat ik het ook niet volledig kan hoor, stoppen met konijnen. Ook niet omdat bunnybunch ook mijn werk geworden is. Maar het gevoel is er toch soms wel. Zeker als je veel problemen met de gezondheid achter elkaar hebt. Ik hoop dat ze voorlopig gewoon lekker allemaal fit en gezond blijven zodat ik het het ook weer helemaal waard vind 😄 Ik denk wel dat ik ga proberen terug te gaan naar één koppeltje. Dat is nog steeds het plezier, maar minder gedoe, zorgen en kosten. Maar we weten allemaal hoe dat loopt als konijnenbaasje, als je de plek hebt voor meer, dan komt er ongetwijfeld een punt dat je koppeltje niet samen kan en je toch weer voor een tweede koppel als oplossing kiest. Ik heb dus geen idee hoe het in de toekomst zal gaan, we zullen het zien. 

[DaniëlleV]

Ik snap jullie, konijnen houden zorgt van tijd tot tijd voor veel stress. Ik heb dat ook vaak. Dan denk ik weer iets te zien wat niet klopt ofzo in hun gedrag bijvoorbeeld en dan hoppa! stress. 
Maar aan de andere kant, als wij daardoor allemaal zouden stoppen voor de konijnen te zorgen, dan hebben die lieve, leuke, slimme beestjes niemand meer die voor ze zorgt! 
We kunnen dus eigenlijk niet stoppen! 😉

en zeg nou eerlijk, er komt ook veel liefde en gezelligheid voor terug toch?!

11 april 2022 aangepast door DaniëlleV
Woord vergeten

[Dee_Dee]

Ik snap het helemaal. 
Vooral toen mutsenbal eerst haar poot had bezeerd en daarna die scheve bek, had ik zo’n ‘oh, ja’ momentje. Als in ‘oh, ja, ik herinner me weer waarom ik na het overlijden van mijn kat 7 jaar geleden geen huisdieren meer wilde.’ 
Het is inderdaad de combinatie van stress wanneer er iets met ze is en de ik-kan-ze-toch-niet-lang-alleen-laten. 
 

Toch, als er niets aan de hand is, word ik blij van ze. Als ze binky-en, als ze zoomies doen, of als ik ze een lang stuk andijvie geef en Murphy dan op zijn achterpootjes gaat staan terwijl zijn voorpootjes een beetje heen en weer bewegen om zo te helpen (nu zorg ik er voor dat de stukken wat kleiner zijn), of als ze gewoon hooi knagen (ik weet niet waarom maar daar word ik rustig van) of lekker languit liggen. Vind ik het jammer dat ik ze niet kan aaien, ja, ik beken dat mis ik wel, maar ja.
 

Ik weet alleen niet of ik hierna weer konijnen neem, of ga kijken naar ex-proefdieren. 

 

Alleen als ik zie hoeveel ‘nijnen er nog in asiels en opvangen zitten, en ik toch al materiaal voor ze heb, ik ook niet raar moet opkijken als ik toch weer voor ‘nijnen ga. 
Zo ben ik immers ook aan Dikkie Dik en Murphy gekomen (terwijl ik eigenlijk naar een kat of hond aan het kijken was).

En het is wat hierboven ook al gezegd is: mijn konijnen hebben het goed (mijn patio in de tuin is voor de konijnen nu, ik ben te gast met mijn stoeltje 😂 en de woonkamer is nu ook konijnenterritorium samen met de gang), dus mochten ze gaan, dan weet ik dat ze goede laatste jaren/maanden hebben gehad waarbij ze verwend zijn met ruimte en lekkere dingen door iemand die het beste met ze voor heeft. 

[Lienappelsien]

@Evee je hebt in korte tijd zoveel huisdieren verloren, bizar, dat ik het in die zin wel snap dat je het overweegt. Aan de andere kant, als het nu weer tijden goed gaat met je huidige vier nijnen (en Namu en Luna) dan ben je misschien gewoon weer blij met 2 koppels, of 1.

 

Ik heb zelf nog nooit overwogen om met konijnen te stoppen. Ik ben wel geminderd in aantal, maar dat was niet omdat ik dat echt wilde. Ik heb een aantal jaar 3 koppels gehad, 6 konijnen dus. In relatief korte tijd zijn 6 konijnen (1 konijn had ondertussen een nieuw vriendinnetje) dood gegaan. Allemaal aan iets anders. En ook verschillend in behandeltraject (lang en intensief of heel kort). Toen zat ik dus ‘opeens’ met nog maar 1 konijn. Ik had nooit gedacht dat het afbouwen zo zou gaan. Die kreeg uiteraard een nieuwe vriendin en gelukkig is het sindsdien alweer een hele tijd rustig. 
Zo gaat dat op een of andere manier toch vaak als konijnenhouder hè, een tijd ellende en dan weer een tijd niet. 
 

3 koppels vind ik wel vrij veel, maar 1 of 2 koppels vind ik wel heel leuk 😃 2 koppels is iets meer werk dan 1 (niet 2 keer zoveel) en uiteraard meer kans op ziektes. Maar met 2 koppels, of meer, vind ik wel het voordeel dat als er met 1 koppel iets is dat je dan nog een koppel hebt waar het dan, normaal gesproken, wel allemaal goed gaat.

 

 

[Lienappelsien]

Op 5-4-2022 om 17:27, mystique zei:

Ik kan, hoe cru het ook mag klinken, het verlies van een konijn best wel vlot plaatsen. Vroeger niet, toen ging ik zelf ook steeds halfdood wanneer het weer zover was, maar gaandeweg is dit veranderd. Ik weet dat ze bij mij een prima leventje hebben: ruime ren, een vriendje of dinnetje, correct voer, correcte medische zorg. Dus wanneer ze dan sterven, plots of na ziekte, doet het uiteraard wel pijn, maar ik weet ook dat ze het tot dat moment goed gehad hebben en dat hun overlijden niet mijn schuld is, maar gewoon gebeurt. Dan krijgen ze een waardig afscheid en komt er na een paar dagen weer een nieuw maatje bij. En dit heeft niets te maken met de 'wegwerpbaarheid' van een konijn of met het niet om een konijn geven. Het is de illusie van controle loslaten en aanvaarden dat het is wat het is. Ik zie mezelf, zolang er opvang-konijnen zijn, (van) konijnen houden. 🙂

zo zou je het inderdaad eigenlijk moeten zien. Soms lukt dat wel om het zo te bekijken, maar voelt het toch anders.

[Domino]

Ik heb ook wel van die periodes gehad. Zeker toen er een paar achter elkaar waren overleden. Maar aan de andere kant, de voldoening om een konijn een 2e kans te geven. (ik haal over het algemeen mijn konijnen uit de opvang, van de 6 komen er 5 uit de opvang). Maar ik denk wel als de situatie zich voordoet, dat ik dan terug ga naar 2 koppeltjes. 1 binnen en 1 buiten. Maar soms denk ik ook wel, misschien is allemaal buiten wel beter, meer ruimte in huis. Maarja..... het is ook weer zo gezellig bij het thuiskomen. Ze liggen nu op het moment lepeltje lepeltje met elkaar en daar kan ik gewoon van genieten. Dat zie ik weet niet als ze buiten zouden wonen omdat het gordijn inmiddels dicht is. 

Buiten wonen ook de iets minder tamme konijnen, die het prima vinden om lekker op zichzelf te zijn. Behalve Joep dan, die is wel zo nu en dan in voor een kroelpartijtje, maar die begint inmiddels wel een oude opa te worden met z'n 9,5 jaar. 

 

Maar binnen woont mijn Rex Boris, en die kan er zo heerlijk voor gaan zitten om geaaid te worden. En aangezien hij zo lekker zacht is, is dat heerlijk om te doen. 

[Newby1981]

Ik twijfel soms heel erg of ik wil verder gaan met konijnen houden. In tijden dat het slecht gaat met 1 van mijn konijnen (zoals nu) denk ik serieus van "dit wil ik niet meer". 

De stress, zorgen en angst spelen mij dan echt parten. En natuurlijk speelt het financiele aspect ook mee.

 

Ook altijd de zorgen als je weg gaat of weg bent, of alles wel goed gaat. Je bent minder flexibel vind ik toch. Een kat een (lange) dag thuis laten gaat wel maar bij konijnen is dat toch een ander verhaal.

 

Toch vraag ik me af hoe ik het moet gaan doen mocht ik geen konijnen meer willen in de toekomst. Je hebt er altijd 2 dus tenzij ze niet op mysterieuze wijze samen sterven moet je opnieuw koppelen en zo blijf je bezig. Ik heb wel eens gehoord over 'leenkonijnen' maar dat gaat 'm niet worden. Ik weet nu al dat ik z'n leenkonijn uiteindelijk niet kan terug brengen naar de opvang. 

 

Ik vind dit best moeilijk en maak me hier soms wel zorgen om.