Overbezorgd

[pakyakker]

Ik moet toch even wat kwijt en ik geef het even een eigen topic.

Ik ben de laatste maand ofzo constant bang dat Vlekje ziek wordt of iets heeft terwijl het eigenlijk gewoon goed gaat. Ze graaft lekker eet veel hooi maar er is gewoon constant dat gevoel. Ik ben zo bang dat ze weer last krijgt van gasbuik of een verstopping. Ik ben ook zo bang om haar kwijt te raken. Ze is echt een heel bijzonder konijn voor mij omdat we letterlijk echt beste vriendjes zijn. Ik kan zo lekker met haar knuffelen en ik word daar zo gelukkig van. Alleen is de laatste tijd ook dat ik daar minder kan genieten omdat ik constant bang ben dat ze wat heeft. Ik wil gewoon genieten van mijn konijntje en niet dit.

Ik vroeg mij af of andere dit herkennen of dit ook hebben meegemaakt. Want zoals het nu is beheerst Vlekje een beetje mijn leven qua angst. Ik hoor graag jullie tips. Laatst zei @Eefje ook al dat ze zich wel zorgen maakt maar ze weet dan dat haar konijnen een mooi leven hadden gehad en dat is het belangrijkst. Weet niet meer exact de woorden. Dat vond ik een mooie maar toch met ook dat ik mijn achterhoofd blijft ik zo angstig.

 

Sinds vandaag spot ik wel weer kleinere keuteltjes maar ik ga dan maar prozyme combineren met lijnzaad brokjes die ik pas na 2 uur geeft als ze de prozyme heeft gehad. Dat heeft mijn angst nog meer een boost gegeven. Ik heb een drukke week voor de boeg en ben 3.5 dagen niet thuis. Dus dan kan ik haar niet controleren om het zo maar te noemen en moet ik het overlaten aan iemand anders.

 

Ik moet dit even kwijt omdat dit echt al weken heel erg speelt bij mij. Ik heb er gewoon hoofdpijn van. Want je wilt het beste voor je dier maar ervan genieten is minstens zo belangrijk.

[mystique]

Ik herken dit. Écht ziekelijke bezorgdheid. Tot in het maniakale àlles onder controle willen houden. Alles moet op exact dié manier uitgevoerd worden of het gaat mis en dan is dat mijn fout. Zo ging dat bij mij. En het begint telkens onschuldig, maar hoe ouder de dieren worden en hoe groter de zorgen, hoe erger het wordt. En ik besef dat het niet goed, of nodig, is om zo te denken, maar het is sterker dan mezelf. 

Ik heb er ook niet meteen een oplossing voor. Het enige dat ik kan zeggen is dat ik, door ouder worden, steeds beter kan relativeren en loslaten en aanvaarden dat nare dingen nu eenmaal gebeuren zonder dat iémand er schuld aan heeft.

Wel toch één tip: probeer toch ook van mooie momenten te genieten. Je bent gaan voeren, ren is schoon, nijn stelt het prima. Je controleert één keer goéd en grondig en dan laat je het los. Dan ga je naar school, werken, slapen of hobby en dan leef je even voor jezelf en niet voor je nijn. Jíj verdient ook aandacht, liefde en zorg. 

[Lienappelsien]

Ik snap het wel hoor. Vlekje heeft zo vaak problemen gehad. En dan ging het heel eventjes goed en dan was ze weer flink ziek. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het dan de korte tijden dat het met Vlekje goed ging het ook bijna niet durfde te hopen voor je dat dat zo bleef. Maar nu doet ze het echt al een tijd heel goed hè 😃 Het kost gewoon tijd om dan het vertrouwen weer terug te krijgen.

 

Konijnen zijn verder ook gewoon heel kwetsbare dieren, waardoor je als er 1 niet fit is, of flink ziek, je meteen in de stress schiet. Je kan het vaak niet even aankijken, dus je moet toch alert zijn. En op de een of andere manier komt het vaak in vlagen. Soms kom ik een jaar (bijna) niet bij de dierenarts, zijn ze kerngezond, en soms heb ik er ongeveer een abonnement... 

 

Het scheelt wel dat ik meerdere konijnen heb. Nu alleen 1 koppel, maar ik heb een aantal jaar 6 konijnen gehad. Met 6 heb je natuurlijk een grotere kans dat er 1 ziek wordt dan wanneer je maar 1 konijn hebt, maar tegelijkertijd heb je dan nog andere konijnen die niet ziek zijn en waar alles gewoon z’n gangetje door blijft gaan. Dat vond ik altijd prettig, je verliest dan niet het vertrouwen in het hebben van/zorgen voor konijnen. Alleen die ene was dan ziek (of 2). Maar de 2 keren dat ik driekwart jaar een konijn had die echt ernstig ziek was en veel medische zorg nodig had verzorgde ik de andere konijnen een beetje op de automatische piloot. Nog wel heel goed hoor! Maar ik kon er ook wel minder van genieten en mijn aandacht was dan ook gefocust op het ene konijn. 

 

Mooi gezegd, @mystique

[pakyakker]

Vorig jaar was ook een vreselijk jaar voor Vlekje en mij inderdaad. Daar is het dus ook allemaal begonnen. Verder heeft ze nooit wat gehad en had ik ook nooit zorgen om haar. Sinds oktober 2020 toen ze gewoon maanden gekwakkeld heeft is het allemaal begonnen. Ze doet het nu sinds eind januari, toen de laatste opname is geweest, echt weer hartstikke goed. Dat is gewoon het stomme. Ze functioneert prima en is echt hartstikke blij. Ze graaft, dat is altijd een goede gaardmeter hoe het met haar gaat. Maar toch vreet ik mijzelf op van zorgen, ik denk dat het ook nog wel erger is dan toen ze ziek was. Denk dat het nu ook komt door de hele keutel situatie en ik zo bang ben dat ze een verstopping krijgt. Heb haar ook net gewogen, gewicht was ook prima ze is in een maand van 2.72 naar 2.68 gegaan dus dat is ook helemaal goed.

Een huisdier moet gewoon het grootste deel genieten zijn en een klein beetje zorgen. Bij mij is het nu het grootste deel zorgen en maar een klein beetje genieten.

Ik vreet mijzelf op. Konden ze maar gewoon praten en vertellen hoe het ging, dat scheelt ook al een hoop zorgen.

[Lienappelsien]

Ja vervelend is dat. 

 

Je schrijft dat het graven een goede graadmeter is bij Vlekje. Dus ze vertelt nu dat het goed met haar gaat. 🙂 

 

Heb je er wel het vertrouwen in dat je steeds goed gehandeld hebt? Want dat heb je wel gedaan. Dus mocht ze weer iets krijgen mag je er vanuit gaan dat je weer goed handelt. 

 

Maar als ik het zo lees ben je vooral bang dat ze weer ziek wordt. Je hebt daar alleen geen controle over. Zoals Mystique zei is het proberen het een beetje los te laten het enige wat je kan doen. Dat is lastig en is een proces. En tegelijkertijd kan je er dus vanuit gaan dat áls ze een keer ziek jij het goed aanpakt. Dat vind ik vaak ook rust geven, je doet alles wat je kan. Meer mag je niet van jezelf verwachten/eisen. 

 

En ze doet het nu al bijna een half jaar goed en is blij. Probeer haar positiviteit een beetje over te nemen. 

[Miekmoek]

Ik snap je heel goed! Je wil zo'n beestje ook gewoon echt niet kwijt en met je ervaring van vorig jaar en sommige verhalen op dit forum helpen natuurlijk niet om je angst onder controle te houden. 

 

Misschien kan je een keer een brief aan jezelf schrijven? Dat helpt meestal goed om echt je angst te doorgronden en erboven te komen. Aan jezelf vertellen waarvoor je precies bang bent, en vooral daarna jezelf schrijven dat het eigenlijk niet hoeft. Juist omdat Vlekje een prachtbaasje heeft die haar goed verzorgd en dat ze een heel mooi leven heeft! Misschien helpt dit allemaal om voor jezelf op te schrijven en in moeilijke tijden terug te lezen.. 

[mystique]

Wat @Miekmoek voorstelt (wat de anderen voorstellen ook, hoor😊), de brief schrijven, vind ik ook een goed idee en mocht je het moeilijk vinden om over jezelf te schrijven, bedenk dan wat je tegen een vriend(in) in dezelfde situatie zou zeggen. We zijn vaak heel wat aardiger tegen anderen dan tegen onszelf. 

[pakyakker]

Goed idee. Ik ga die brief maar proberen te schrijven ik denk dat dat wel helpt.

Leren loslaten en dingen niet kunnen controleren is wel iets wat mij altijd al achtervolgt. Zou erg fijn zijn als ik dat een beetje kan loslaten, vooral bij Vlekje.

Bedankt allemaal. Ik weet nu in ieder geval dat ik niet de enige ben.

[paniekvogeltje]

Oh, dit herken ik zo goed. Ik heb daarnaast last van angststoornissen en bij problemen met mijn konijn kan ik helemaal veranderen in een huilend hoopje ellende. Bang dat ze sterft, bang dat ik de dood van mijn huisdier niet aan kan, het niet kan relativeren naar 'Ze heeft een mooie tijd bij je gehad. Veel beter dan bij het gezin waarvan je haar hebt overgenomen omdat de kinderen er niet meer naar omkeken.' 

[Jamesthebunnybutler]

Ik herken dit ook. Ik heb er nooit last van gehad, tot ik James heel plotseling verloor en daarna de hele tijd toestand had met Dunya. Op een gegeven moment raak je totaal je vertrouwen en de controle kwijt als je een tijdje aan het tobben bent. Ik moet zeggen dat ik het nu iets beter los kan laten doordat ik probeer te accepteren dat ik een konijn heb dat anders is dan andere konijnen, ook qua eetgedrag. Het blijft altijd wel in mijn achterhoofd en de verzorging durf ik nog niet uit handen te geven, dus ik app mijn vriend op de tijd dat Dunya haar medicatie moet krijgen en bijgevoerd moet worden als ik wat later thuis ben. En dan nog wil ik het zelf in de hand hebben.

Het is makkelijk om te zeggen dat je het los moet laten, dat is hartstikke moeilijk. Er is alleen niets anders dat je kan doen, anders krijg je echt geen rusti en blijf je angstig. De gedachte dat mijn konijn ieder moment door kan gaan en dat ik dan alles gedaan heb, geeft me ergens wat rust. Ik heb een paar maanden gehad dat ik zodra ik wakker werd buikpijn had van de spanning of er wel of niet gegeten zou gaan worden die dag en dat is echt een drama. Dat hou je ook niet vol. Echte tips heb ik niet voor je helaas, ik hoop dat het je lukt om het een beetje los te laten. In de zomer heeft ieder konijnenbaasje wel wat meer spanning, dus nu kan ik het me voorstellen dat je extra angstig bent.