Een heel bang konijntje.

[KnijntjeSnuitje]

Hoi!

 

Ik vroeg me af of iemand hier evaring heeft met hele bange konijntjes.

Mijn rechter konijntje browny is altijd vaak bang. Ze is verder helemaal niet agressief tegen mij of tegen knijntje (de madagascar nhd aan de linker kant). Ze is echt een schatje.

Ik denk dat browny een traumatisch moment heeft gehad in haar nest toen ze klein was. Ze mist namelijk een klein topje van haar oor. Misschien was er een moment van paniek en dat haar moeder haar in der oor gebeten heeft.

Voor mij en voor knijntje is ze dus absoluut geen probleem, ze doet geen vlieg kwaad. Maar voor haar is zo vaak bang zijn niet leuk natuurlijk. Als ze bv hun konijnenkorrel krijgen wordt Knijntje heel enhousiast en rent heen en weer, en Browny begind te piepen terwijl Knijntje haar geeneens aanraakt. En ze rent bv soms weg als ik in de buurt ben.

Ik probeer haar dus een beetje met rust te laten. Als ze hun konijnenkorrel krijgen aai ik haar een paar keer, dat boeit haar dan toch niet omdat ze lekker zit te smullen.

Ik pak haar ook weinig op want elke keer opnieuw lijkt ze bang te zijn.

 

Ik heb het beste voor mijn konijntjes voor. En alhoewel ik heel makkelijk ben met browny, ik zou voor haar graag willen dat ze niet zo angstig is.

Heeft iemand van u daar misschien evervaring mee?

 

Bijvoorbaad dank

 

Peter.

[KnijntjeSnuitje]

Normaal gesproken kunnen ze het overigens goed met elkaar vinden. Ze liggen regelmatig tegen elkaar aan en wassen elkaar. Helaas is Knijntje nooit zo close met haar geworden als hij was met mijn vorige konijn Snuitje <3. Maar ze zijn overduidelijk vriendjes en kunnen goed met elkaar opschieten.

Ze hebben trouwens een groot hok met een ren er aan vast dus ze hebben plaats zat als ze even geen zin in elkaar hebben.

 

[Evee]

Geduld

 

Ik heb een Nederlandse Hangoordwerg die ook heel angstig is. Eigenlijk zonder reden, hij komt gewoon bij een goede fokker vandaan en heeft netjes tot 8 weken bij zijn moeder gezeten en daarna zelfs nog een aantal weken met zijn broertjes samen voor hij verhuisd is. Ik denk dat hij het soort konijntje is die een soort socialisatietijd had moeten hebben, zoals je ook wel bij honden en katten ziet Daar heb je toch van die lijstjes voor (die ook weer erg overdreven zijn hoor, van in week 9 moet je puppy een man met baard zien etc, haha) Joris kende voor hij bij mij kwam eigenlijk alleen het verblijf waarin hij zat en zijn vorige eigenaar. Hij heeft echt wel tijd nodig om aan nieuwe dingen te wennen, dan bedoel ik aan nieuwe mensen, een nieuwe omgeving, nieuwe huisgenoten (in ons huishouden zijn dat katten, honden en andere konijnen). Bij hem kost dat allemaal wat meer tijd en moet ik ook opletten dat ik het stapje voor stapje toe.

 

Toen hij bij mij kwam wonen kwam hij eerst in huis: daar lopen katten. Ook heb ik hem laten castreren: dierenartsbezoek, medicijnen, pijn. Allemaal niet zo goed voor het vertrouwen. Toen ik hem probeerde te koppelen nadat hij gecastreerd was, sprong hij zodra één van mijn andere konijnen in zijn buurt kwamen panisch op en vloog alle kanten op. Mijn konijnen hadden echt zo iets van "wat voor idioot beest is dat nou weer!", ze snapten er niets van. Uiteindelijk heb ik hem een tijdje in een ren in de ren van mijn eigen konijnen gehuisvest, zodat ze door gaas kennis konden maken. Normaal is dat geen koppelmethode die je kiest, maar Joris heeft echt tijd nodig om te wennen aan veranderingen. En het bleek een succes, bij de volgende koppelpoging klikte het zonder problemen.

 

Afgelopen winter is Joris samen met de bejaarde Binky naar binnen verhuisd, ook toen moest hij wennen en schrok hij van de geluiden. 's nachts werd ik wakker van zijn gestamp. Na een tijdje ging dat ook weer over. Inmiddels is hij er echt helemaal thuis.

 

Ik probeer hem rust en ritme te geven. Eten op vaste tijden, ik kondig mijzelf aan voor ik hun verblijf binnen stap (binky is blind, dus voor haar ook wel prettig om te weten dat ik er aan kom). Ook het schoonmaken doe ik op een vaste manier (niet het hele hok in 1x omgooien, dan raakt hij in paniek). Elk stapje naar tam worden / een vertrouwd gevoel is goed, hoe klein het ook is. En hij is nu al aardig tam hoor! Hij wordt morgen 4 jaar oud. Alleen optillen vind hij echt niets, en acties waarbij je hem in bedwang moet houden zoals nagels knippen of medicijnen toedienen. Maar ik kan hem wel aanraken als hij gewoon op 4 pootjes zit, hij eet uit mijn hand, rent lekker om mijn benen heen. Uiteindelijk komt het helemaal goed, dat weet ik zeker. Maar ja, bij hem duurt iets wat een ander konijn in een paar dagen accepteert een paar maanden. Dat is nou eenmaal niet anders, ieder dier is verschillend.

[KnijntjeSnuitje]

Dank u voor uw reactie.

Ja ik heb heel veel geduld voor haar. Ze is nu bijna 2 jaar oud, en ik heb haar al dus bijna zo lang. Ze is echt een schatje, maar ik vind voor haar zelf het zo vervelend dat ze zo bang is. Ze is verder heel tam en lief, ze eet wel iets lekkers uit mijn hand en dergelijke.

Als ze sochtends konijnen korrels krijgt zit ze te wachten, en knijntje rent wild heen en weer omdat hij trek heeft, en dan begint zij geluiden te maken/te piepen terwijl hij haar nauwelijks aan raakt.

 

Tsja... Ik he zelf een paniek stoornis dus ik weet wat het is om bang te zijn voor iets dat niet nodig is. In het verleden heb ik ook een hond gehad die gekrabt is op z'n neus (toen hij jong was) door een kat die een belletje om had, en elke keer als hij een belletje hoorde werd hij wild.

 

Wellicht is het het beste voor haar als ik haar lekker haar gangetje laat gaan. Een paar aaien als ze komt eten zodat ze niet vervreemd van mij raakt. Dat doe ik nu ook. Maar ik zou haar graag gelukkiger/minder bang willen maken.

[Huiself]

Hoi! Toch wat extra vragen om te kijken of ik je nog tips kan geven. Maakt Browny echt een hoog piepend geluid zonder knor? Ik probeer even het type geluid te ontdekken (wat nogal lastig is zo via een scherm, haha). Piept ze alleen als ze eten krijgt of ook op andere momenten? Is Browny ook gesteriliseerd?

Ik zou haar in ieder geval extra schuilplekken geven waar ze zich kan verstoppen zodat ze een veiliger gevoel heeft. Mijn Hailey is ook wat angstiger, dus ik pak haar nooit op tenzij het moet. Als ik in de buurt ben dan ze kijkt me altijd wantrouwend aan tenzij ik eten heb ;-).
 

[KnijntjeSnuitje]

Hoi! Ja het is een beetje moeilijk uit te leggen via het scherm :P. Het is niet de hele hoge piep dat ze pijn heeft, en het is ook niet grommen. Ik denk dat je het inderdaad knorren kan noemen. M'n vorige konijn maakte hetzelfde geluid als zij op Knijntje sprong en ik haar van hem afhaalde. Zij ging toen altijd bang en rustig stil ziten.

Browny doet het over het algemeen alleen bij het eten omdat Knijntje dan heel druk wordt. Druk heen en weer rennen, springen, op z'n achterpoten staan. Maar ze heeft het ook op andere momenten gedaan. Ze is niet gesteriliseerd.

 

Browny kijkt mij ook altijd wantrouwend aan als ik in de buurt ben. Als ze boven zit gaat ze alvast bij de trap staan zodat ze snel naar beneden kan als ik te dichtbij kom.

 

Een extra schuilplek die wat groter is is misschien wel een idee voor haar. Ik zal van de week is kijken op ze onbewerkt hout bij de bouwmarkt hebben.

[Huiself]

Dat is zeker verhelderend. Ik vermoed nu inmiddels dat dit geluid niet voort hoeft te komen uit pure angst, maar misschien ook opwinding/frustratie kan zijn alleen dan op een hele andere manier dan haar vriendje. Zeker omdat ze dit vooral doet als ze eten krijgt. Vrouwen uiten zich soms anders dan mannen, maar dat is natuurlijk lastig om vanuit hier te beoordelen.

Mijn voedster Loena reageerde op die manier namelijk ook op eten. Al 'knorrend' hobbelde ze heen en weer en begon dan zelfs te stampen met de achterpoten omdat ze gefrustreerd was dat ze het niet snel genoeg kreeg. Normaal gesproken zou je dan denken dat ze het uit angst zou doen, maar dat was bij haar niet zo. Zeker toen Loena nog niet was gesterilisseerd waren die knorrige geluiden alleen maar heftiger. Vrouwen en hormonen ;-).

Dat ze daarnaast nog af en toe wat afstand houdt of weg loopt kan bij haar karakter passen. Ieder konijn verschilt daarin. Misschien heb ik het mis, maar dat kun je zelf het beste beoordelen  

[KnijntjeSnuitje]

Ja, het zou kunnen dat ik haar geknor verkeerd opvat. Zoals ik al zei, ik moest mijn vorige konijn Snuitje soms van Knijntje afhalen. Zij begon dan ook te krorren en ging er dood stil bij zitten wat ik aan zag als angst omdat ik me erbij bemoeide. (Knijntje kreeg 2 "kale" plekken op z'n rug door haar dus ik moest me er wel mee bemoeien. Gelukkig duurde dat maar een paar weken. Ik denk dat het te maken had met dominantie.) 

 

Het is mij zoiezo wel duidelijk dat Browny angstig is. Maar het zou inderdaad kunnen dat het geknor door frustratie of irritatie komt want Knijntje doet "lekker gek" als ze hun knabbels krijgen. (Wij zullen vrouwen helaas nooit begrijpen :P)

 

Ik ga toch een extra "huisje" voor ze maken, dat kan nooit kwaad natuurlijk

 

Ik heb me de laatste jaren inderdaad verbaasd over het karakter van konijnen. Ze zijn allemaal een wereld van verschil. Snuitje was altijd stoer/dapper, als er iets nieuws was, probeerde zij het altijd als eerste uit. Knijntje is een beetje een "stoner", hij is altijd relaxed and chill en op z'n tijd doet ie lekker gek :P. En Browny is een angsthaasje. Het enige dat ze gemeen hebben is dat ze allemaal net zo leuk/lief/mooi/schattig etc zijn