Ga naar inhoud

Hormoon bommetje


Stamper2011

Aanbevolen berichten

Hallo allemaal,

Onze Lizzy heeft sinds vanochtend vroeg ineens behoorlijk veel last van haar hormonen. Nou heeft ze daar wel vaker last van maar het is nog nooit eerder zo extreem geweest als vandaag. Stamper krijgt geen seconden rust. Ze probeert constant op hem te rijden, wat hij echt verschrikkelijk vind en waar hij doodmoe van word. Zelfs even rustig eten, drinken of op zijn toilet zitten zit er voor hem niet in. Het heeft inmiddels al voor de nodige vechtpartijen gezorgd.

Nou is het zo dat wij met Lin op den duur tegen precies hetzelfde aanliepen, zij wist ook van geen ophouden. Haar hebben wij toen laten helpen. Vervolgens heeft ze het nooit weer gedaan. Echt lang plezier hebben wij daar toen alleen niet van gehad omdat ze enkele maanden later is overleden aan een hevige gasaanval.

Als het niet anders kan, zullen wij Lizzy ook laten helpen. Wij kunnen daar alleen nou al tegenop zien. Zo'n ingreep is immers niet zonder gevaar. Je weet niet hoe ze reageert op de narcose en hoe het na de ingreep zal gaan. Daar komt bij dat je zo weer 150 euro verder bent. Gezien wij momenteel de ene financiele tegenvaller hebben na de andere, zitten we daar niet echt om te springen. Maar als het niet anders kan... Zo'n hormoon bommetje in huis is ook niks. Ik heb het behoorlijk met Stamper te doen maar voor haar zelf en voor ons is het natuurlijk ook niet leuk. Naast het feit dat ze steeds op stamper wil rijden, moet ze uit pure frustratie werkelijk alles slopen, laat ze overal stinkende keutels achter, plast ineens op plekken waar het niet hoort, moet ineens overal graven en lijkt totaal geen rust te kunnen vinden. Ook dit herkennen wij terug van Lin toen zij zoveel last van haar hormonen had. Dit gedrag was toen ook over na castratie. Al met al zou je dus denken dat er niks anders op zit dan Lizzy ook te laten helpen. Toch vraag ik mij nog steeds af of we het niet nog wat langer aan moeten zien en of dit gedrag echt niet uit zichzelf over zal gaan. Lizzy is inmiddels 8 maanden oud. Heeft al een aantal maanden last van haar hormonen maar tot nu toe was het voor iedereen nog wel leefbaar, tot nou.

Hoelang zien jullie vervelend hormonaal gedrag aan voordat jullie besluiten om een voedster te laten helpen? Kan dit ook een tijdelijke fase zijn? Of zal het vanaf nou waarschijnlijk van kwaad tot erger gaan? Ik moet zeggen dat ik het opnieuw best een lastig dilemma vind. Je laat toch een gezond konijntje een zware operatie onder gaan, wat niet geheel zonder gevaar is en wat bovendien aardig wat extra kosten met zich mee brengt. Ik ben benieuwt naar jullie ervaringen.

aangepast door Stamper2011
Link naar reactie
Delen op andere sites

  • Reacties 95
  • Aangemaakt
  • Laatste reactie

Beste reacties in dit topic

Beste reacties in dit topic

ik had hier ook zo een voedster zitten, rijden op me ex-eam, slopen, graven op dingen waar niet op kon graven (frustratie na mijn idee). en erg dominant. en nog niet te spreken over het sproeien en overal keutelen tijdens loslopen.

nadat ze ook begon te bijten (ik zat op bank ze sprong zelf op schoot en beet zo in me been etc) heb ik toch besloten haar te laten helpen. het was inderdaad een lastig besluit en een heftige periode, ik ga er niet om liegen, mijn konijntje had de pech ze een onsteking opliep, maar gelukkig komt dat niet altijd voor hoor, het was gewoon echt pech ze zat gewoon zelf teveel aan haar wont en knaagde het dan open (dus ook beetje haar eigen schuld, maar ja wist zij veel..)

nu dat alles achter de rug is ben ik wel blij ik het heb gedaan, ze is helemaal gezond nu en al het vervelende gedrag is verdwenen.

ze heeft niet meer gebeten, ze sproeit niet meer, rijd niet meer op me ex-ram, en ze keuteld nu netjes in haar wc en niet meer door de hele kamer.

wel is het natuuurlijk zo dat bij elk konijntje anders is, sommige merken weinig verandering. en mijn verhaal met het pech van ontsteking kwam volgens me dierenarts niet vaak voor, was gewoon echt pech hebben, en nadat we haar verplicht jasje aangetrokken hebben zodat ze er niet bij kon , ging het prima aangezien ze er niet meer aan kon zitten.

in elk geval veel succes met je keuze, het is natuurlijk balen als je al konijntje kwijt bent geraakt na zoiets, maar als daar veel tijd tussen gezeten heeft denk ik niet het door de steralisatie/catratie kwam.

groetjes

Link naar reactie
Delen op andere sites

Bedankt voor het delen van jouw ervaring.

Ik ben mij ervan bewust dat het niet door de castratie/ steralisatie komt dat Lin enkele maanden na de ingreep is overleden.

Dat heeft er alleen wel voor gezorgd dat ik zoiets heb van ik laat alleen een voedster helpen als het echt niet anders kan. Ik zou zo'n ingreep zelf niet laten doen puur ter voorkoming van eventuele baarmoederproblemen in de toekomst. Persoonlijk ben ik banger voor gas/ verstoppingen.

Fijn om te lezen dat jouw voedster inmiddels weer helemaal opgeknapt is en dat het zo goed uitgepakt heeft/ dat alle vervelende hormonale gedragingen nou weg zijn. Ik heb zelf ook het idee dat alles moeten slopen en steeds moeten graven, voortkomt uit pure frustratie. Ze lijkt zich totaal geen raad te weten met die vervelende hormonen. Ik heb haar zojuist even opgesloten in haar hok zodat Stamper even kan bijkomen. Ze gunt hem geen seconden rust, hij word er stapel gek van. Misschien dat ik toch maar een afspraak voor haar moet maken. Bij Lin heeft het toen wel heel goed uitgepakt. Ik blijf dit soort dingen alleen behoorlijk spannend vinden, want wat als ze niet uit de narcose komt of er ontstaan na de ingreep complicaties? Ik moet er niet aan denken om nog een konijn te verliezen. Ik vind het gewoon behoorlijk spannend. Ergens hoop ik dan ook dat het uiteindelijk toch niet nodig blijkt te zijn om haar te laten helpen, maar als het zo doorgaat zit er waarschijnlijk niks anders op.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Rond de 8 maanden zitten ze ook te puberen. Dus het kan best zijn dat ze met een paar weekjes weer normaal doet. Alleen in het voorjaar kun je waarschijnlijk dit gedrag weer gaan verwachten. Je zou het even af kunnen wachten en als blijkt dat ze echt alleen maar de hormonen in haar bol heeft, haar dan laten helpen. Sommige voedsters zijn echt compleet dol van de hormonen en dan bijna continu en dat is ook zielig.

Alleen kunnen een paar weekjes wel erg lang vallen natuurlijk, voor jullie allemaal.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Ik denk dat ik even afwacht hoe het de komende dagen/ week zal gaan. Blijft ze niks anders doen dan continu op Stamper rijden, dan denk ik dat we haar toch maar moeten laten helpen. Lijkt het vervelende hormonale gedrag toch wat af te nemen, dan kunnen we het wat langer afwachten. Ik zou het voor stamper er zielig vinden als hij wekenlang vrijwel constant seksueel word lastig gevallen. Hij word er nou al stapel gek van. Zelfs even rustig eten, drinken, slapen, op zijn toilet zitten zit er voor hem op deze manier niet in. Lizzy weet echt van geen ophouden. Ik wil ook niet dat er steeds ruzies/ vechtpartijen ontstaan, straks komt het nog zover dat ik ze niet langer samen kan houden. Stamper is een schat van een konijn die eigenlijk alles wel best vind, maar als er iets is wat je niet bij hem moet doen, is dat steeds op hem rijden. Dat vindt hij wel zo erg. Zo nu en dan vliegen de plukken haar in het rond en gaat het er best heftig aan toe. Dat terwijl ze normaal altijd zo'n leuk en heerlijk klef stelletje zijn. Als Stamper al dat rijden niet erg zou vinden, was het wat makkelijker geweest om te zeggen van ik zie het een aantal weken aan en dan zien we wel waar het schip strand.

Is het bij binnenkonijntjes ook zo dat ze vooral in het voorjaar last hebben van vervelende hormonen of is het dan vaak het hele jaar door? Zij krijgen immers niet zoveel mee van de verschillende seizoenen en weersomstandigheden.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Vanaf gistermorgen zes uur tot gisteravond half twaalf, heeft mevrouw vrijwel niks anders gedaan dan op Stamper rijden. Af en toe was het heel even rusten en dan begon de ellende weer. Gisteravond ging het er op den duur zo ongelofelijk heftig aan toe, dat ons huis te klein was. Stamper was er zo ongelofelijk klaar mee. Ik was bovendien bang dat er gewonden zouden vallen. Vervolgens heb ik Lizzy voor de nacht maar opgesloten in het hok en heb ik Stamper gewoon in de ren laten lopen. Kon iedereen even weer tot rust komen. Vanaf het moment dat Lizzy vanochtend weer uit het hok mocht, doet ze opnieuw niks anders dan rijden, rijden en nog eens rijden. Vervolgens is het weer vechten, vliegen ze weer door de woonkamer heen en is het huis opnieuw te klein. Dit is echt niet leuk meer en dit gaan wij ook niet lang volhouden. Haar hormonale gedrag is zo ongelofelijk extreem. Ze weet gewoon niet van ophouden. Als dit zo doorgaat, is de keuze snel gemaakt. Het is voor ons allemaal compleet onleefbaar op deze manier. Dit gaat veel verder dan alleen een beetje puberen.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Inmiddels hebben wij de keuze gemaakt om Lizzy te laten helpen, het is zo niet leuk meer. Gisteren is ze opnieuw van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat alleen maar bezig geweest met op Stamper rijden. Ze bijt zich helemaal goed vast, klemt zich vervolgens ook nog eens goed om hem heen. Daarna is het rijden, rijden en nog eens rijden en is ze met geen mogelijkheid meer van Stamper af te krijgen. Stamper weer gek natuurlijk. Zelfs voor ons is het lastig om haar weer van stamper af te krijgen. Is het ook nog eens opletten dat wij zelf niet gebeten worden. Van het lieve konijntje dat ze altijd was is op het moment niet veel over. Ik heb ze gisteren meerdere keren noodgedwongen uit elkaar moeten halen en ook vannacht heeft ze apart gezeten. Zo nu en dan proberen we het alleen toch maar weer gezien Lizzy gek word in haar hok. Ze is zoveel meer ruimte gewend. Ik heb inmiddels een noodoplossing bedacht zodat beide konijntjes tot de castratie voldoende ruimte hebben maar Lizzy Stamper niet steeds meer kan terroriseren. Misschien dat ze dan ook weer aan hooi eten en slapen toekomen want zelfs dat zit er momenteel niet in. Zelfs met dingen die Lizzy normaal gesproken erg leuk vind en waarmee zij zich normaal gesproken altijd uren kan vermaken, is zij niet meer af te leiden. Ze heeft alleen maar oog voor Stamper en is nog maar met 1 ding bezig. Zodra ze haar hok uit mag stormt ze meteen op hem af, gaat dat staartje weer omhoog en begint de ellende weer, net zolang totdat wij het zo zat zijn dat ze weer apart word gezet. Het is dus echt geen doen meer zo. Ik ben zodoende bang dat er niks anders op zit dan ze tot de castratie uit elkaar te houden. Ik weet niet of ze na de castratie wel meteen weer samen kunnen of dat het beter is om haar dan ook nog een tijdje apart te zetten. Ik zou het jammer vinden als ik ze straks opnieuw moet koppelen, maar waarschijnlijk is dat niet anders.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Komt me bekend voor, onze Bo was een heel rustig lief en super zindelijk knuffelkonijn en veranderde ook ineens in een hormoonbommetje. Ze zat toen nog wel alleen, omdat ze het absoluut niet kan vinden met onze twee buitenkonijnen en we pas een vriendje wilden na haar castratie, omdat bij onze andere konijnen de rangorde flink is verschoven na de castratie van de voedster.

Maar goed, mevrouw begon ineens overal van die stinkende keutels neer te leggen en mijn vriends voeten waren 'hot item'; achterna rennen, omheen draaien, bijten, rijden en als ik op de bank zat hetzelfde met mijn arm. Gelukkig zou ze een week later gecastreerd worden. En na de castratie hadden we direct ons zindelijke lieve knuffelkonijntje terug.

Bij ons was het dus een wereld van verschil. En mbt dat castreren, ik heb ooit een konijn met baarmoederkanker gehad en dat is niet leuk... Daarnaast is onze dierenarts erg konijnkundig en toen ik er eens naar vroeg, kreeg ik te horen dat het eigenlijk nooit fout ging en ze erg voorzichtig zijn met narcose e.d. en dat ik me echt geen zorgen hoefde te maken. Dus heb ik onze andere voedster laten castreren. Die kreeg direct een rompertje mee zodat haar vriendje niet aan haar wond kon likken. Mevrouw was de eerste paar uur duf en rende 's avonds alweer vrolijk rond en at. Ze heeft zelf nooit pijnstillers gekregen, want dat was echt een gevecht, echt niet leuk... Bij Bo heb ik dus de week voor haar castratie vaak een beetje appelmoes uit een spuitje gegeven en bij haar was dat hele spuitje geen probleem. Alhoewel ze het echt niet leuk vond. Dus heb ik de tweede dag haar pijnstillers vermengd met een theelepeltje appelmoes en op een schoteltje gegeven, dat was smullen ;-)

Bo is de eerste dag een beetje gaar geweest, maar at zelf weer hooi 's avonds en de volgende dag weer brokjes. Toen rende ze ook weer wat rond, de dag daarna leek er niets meer aan de hand.

Dus ik vond het wel wat eng, maar zou het zo weer laten doen. Althans bij onze dierenarts..

Link naar reactie
Delen op andere sites

Wat fijn om te lezen dat jullie na de ingreep meteen jullie lieve zindelijke knuffelkonijntje weer terug hadden, dat voor en na de castratie een wereld van verschil was en dat alles zo voorspoedig is verlopen. Hopelijk zal dat hier net zo gaan.

Ik weet van onze dierenarts dat dit een ingreep is die zij met regelmaat uitvoeren, dat het nog nooit mis is gegaan, dat konijntjes er vaak al snel weer bovenop zijn en dat zij ook erg voorzichtig zijn met narcose en dergelijke. Ik hoef er gelukkig niet aan te twijfelen of ze daar in goede handen zal zijn. Ze zijn erg konijnkundig en weten precies wat ze doen. Toch blijf ik het erg spannend vinden omdat ze toch onder narcose moet en het best een pittige ingreep is. Het is toch altijd afwachten hoe het loopt.

Ik heb vanochtend meteen om 9 uur naar de dierenartspraktijk gebeld om een afspraak voor haar te maken, dan hebben we het maar weer gehad. Hoef ik mij er niet steeds meer druk om te maken en kunnen beide konijntjes hopelijk snel weer vreedzaam samen leven. Als ze niet zo extreem veel last had gehad van haar hormonen, had ik het wat langer aangezien maar gezien ik ze nou al niet eens meer normaal samen kan houden. Lizzy weet gewoon niet van ophouden en lijkt maar geen rust te kunnen vinden. Ik denk dat dit voor ons allemaal het beste is. Aankomende woensdag zal ze geholpen worden. Spannend!!! Ik ben nou al super zenuwachtig en zal blij zijn als het allemaal weer achter de rug is.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dat gaat inderdaad snel. Veel sneller dan verwacht. Ik denk alleen dat dit voor ons allemaal het beste is. Het speelt inmiddels al een aantal maanden, het is nou alleen zo erg dat het echt geen doen meer is. De situatie is voor ons allemaal compleet onleefbaar geworden. We zijn nou zelfs al op het punt beland dat ik beide konijntjes niet eens meer verantwoord samen kan houden. Op zo'n moment vraag je je toch af wat nou het beste is, het nog een aantal weken, misschien wel maanden aanzien in de hoop dat die vervelende hormonen op den duur toch weer wat af zullen nemen, of haar nou meteen laten helpen, zodat ze daarna weer vreedzaam samen kan leven met haar vriendje en die vervelende hormonen vergoed verleden tijd zijn. Persoonlijk denk ik dat de kan op herhaling zolang lizzy niet geholpen is, ook behoorlijk groot is. Toen Lin eenmaal op dit punt was beland, was er ook geen houden meer aan. Dit tot haar castratie want daarna was het klaar en was ze weer het lieve konijntje dat ze daarvoor ook altijd was. Die ervaring speelt natuurlijk ook mee. Daar komt bij dat ze bij ons in de woonkamer leeft. Wij krijgen zodoende zelf ook geen rust meer. Naast al het rijden, doet ze niks anders dan seksueel gefrustreerd rond rennen, overal stinkende keutels achter laten, bij de muren omhoog sproeien, overal plassen, alles slopen uit pure frustratie en ga zo maar door. Daar word je echt niet vrolijk van.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hier ook zo'n hormoonbommetje in huis gehad, namelijk Gijsje. Zij veranderde ook rond de 8 maanden door haar hormonen. Gijsje was altijd heel lief, knuffelig, zindelijk maar toen ze last van haar hormonen kreeg werd haar hoknijd erger (ze begon te bijten als je haar wilde voeren), ze was niet meer zindelijk en ze liep de hele dag te zoemen door het huis en rende dan ook vaak rondjes om je heen.

Voor mij was de keuze toen ook snel gemaakt om haar te laten castreren.

Sowieso raadde onze dierenarts het aan, omdat de kans redelijk aanwezig is dat je konijntje anders baarmoederkanker zal ontwikkelen.

Ik vond het best een heftige ingreep, en toen we Gijsje terugkregen van de dierenarts was het een heel zielig hoopje. Nou bleek achteraf dat die dierenarts ook helemaal niet konijnkundig was. We kregen Gijsje mee toen ze nog helemaal niets had gegeten. De assistente zei dat ze Gijsje niet goed gedwangvoerd kregen (ze vond het een boos konijn!) en dat we het thuis maar moesten proberen. Het is welgeteld twee keer gelukt om een beetje dwangvoer bij haar naar binnen te krijgen, maar ze is daarin absoluut geen makkelijke. Ook hadden we geen pijnstilling meegekregen. Via verhalen van dit forum kwam ik erachter dat we die beter wel hadden kunnen hebben. Toen ik dat wist ben ik 's ochtends vroeg meteen naar de dierenarts terug gegaan om pijnstilling te halen (moesten hier nog extra voor betalen ook…).

Aan het eind van die middag (dus de dag na de ingreep) begon ze eindelijk uit zichzelf hooi te eten. Ik denk dat dit ook veel met de pijnstilling te maken had.

Ik vertel je dit omdat ik nog meer slechte ervaringen bij deze dierenarts heb gehad (ben overgestapt naar een wel konijnkundige dierenarts inmiddels), maar zelfs met deze onkundige dierenarts heeft Gijsje het gered! Dus bij zo'n goede dierenarts als dat jij zit, zal jouw Lizzy het toch zeker wel redden!

Het gaat naar mijn idee ook niet vaak fout, en ik zou daar ook zeker niet te veel aan denken. Ik zou zorgen dat je haar favoriete groenten in huis hebt en dat je pijnstilling meevraagt als je haar ophaalt.

Maar aangezien je al eerder een castratie bij een voedster hebt meegemaakt, denk ik dat je wel weet wat je kunt doen om haar te helpen :)

Gijsje is trouwens weer helemaal 'de oude' geworden na de castratie! Ze was vrijwel direct weer zindelijk, knuffelig en alles wat ze was voor ze last kreeg van haar hormonen! Ik denk ook dat we haar heel erg hebben geholpen ermee, want voor het konijn zelf is het natuurlijk ook niet fijn als het zo'n last heeft van haar hormonen.

Ze is alleen maar ten goede veranderd dus, maar ze was ook nog steeds Gijsje. Nog steeds beetje last van hoknijd en verder was haar karakter ook nog gewoon Gijsje :)

Als je je dus misschien zorgen maakt dat je konijn totaal veranderd (dat had ik een beetje, is mijn Gijsje nog wel Gijsje na de castratie…), daar hoef je je geen zorgen over te maken. Alleen het gedrag wat ze nu vertoont door haar homonen zal wel verdwijnen!

Maar verder was Gijsje dus nog gewoon Gijsje.

En ruim een week geleden heb ik ram Guus laten castreren, en die sproeit nu niet meer (gelukkig!) en is iets minder druk, maar verder ook nog gewoon dezelfde Guus!

Goed dat je deze beslissing hebt gemaakt! Het is natuurlijk wel spannend, maar dat zal het altijd blijven… Of je nu nog een poos afwacht of het deze week laat doen…

Heel veel sterkte alvast en het komt goed!!! Heb vertrouwen! :yes:

Link naar reactie
Delen op andere sites

Bedankt voor je lieve reactie en geruststellende woorden.

Wat raar zeg zoals het allemaal is gelopen toen jouw voedster geholpen werd.

Daar ben je mooi klaar mee, zo'n dierenartspraktijk.

Gelukkig heb je inmiddels een dierenarts gevonden die wel konijn kundig is.

Ik ging eerst ook met mijn konijnen naar een andere dierenarts. Dat is alleen ook bijzonder slecht bevallen.

Zo kreeg ik daar de laatste keer dat ik daar met Lin (mijn vorige voedster) ben geweest, te horen dat haar gebit er keurig uit zag.

2/3 weken later constateerde onze huidige dierenarts dat zij enorme haken op haar kiezen had met als gevolg een hevige gasaanval waaraan ze helaas is overleden. Als die andere dierenarts beter zijn werk had gedaan, enorme haken ontstaan namelijk niet in 2/3 weken, was ze er nou misschien nog wel geweest. Dat geeft wel aan hoe belangrijk een konijn kundige dierenarts is.

Gelukkig hebben wij nou een dierenarts, met veel kennis en ervaring wat betreft de behandeling van konijnen en weten wij zeker dat onze konijnen daar in goede handen zijn.

Wat fijn dat Gijsje na haar castratie vrijwel direct weer zindelijk was, knuffelig, eigenlijk alles wat ze was voordat ze last kreeg van die vervelende hormonen. Bij mijn vorige voedster was dat net zo. Ik hoop dat het bij Lizzy net zo zal gaan. Ik mis namelijk de 'oude' Lizzy, het konijntje dat ze was voordat ze zoveel last kreeg van die vervelende hormonen. Ik had toen ook zo'n heerlijk lief, klef en verliefd stelletje. Onafscheidelijk, alles samen doen, lekker knus tegen elkaar aan liggen, elkaar steeds opnieuw wassen. Daar is nou niks meer van over, maar hopelijk komt dat wel snel weer.

Morgen is de grote dag, word ze geholpen. Ik heb inmiddels alles in huis wat ze lekker vind, op verse wilgentakken na maar indien nodig heb ik die snel genoeg in huis. Verder heb ik verschillende medicijnen en dwangvoeding in huis, voor de zekerheid wil ik alleen nog wel extra pijnstilling meevragen voor je weet het maar nooit.

Het enige waar ik nou nog tegenaan loop is dat ik niet weet of ik haar na de ingreep meteen weer bij haar vriendje kan zetten of niet. Bij Lin heb ik dat toen wel gedaan, dit leverde toen totaal geen problemen op. Stamper is een hele lieve, zorgzame en rustige ram die absoluut niet de behoefte heeft om te rijden en die vrijwel alles wel best vind zolang er maar niet op hem gereden word.

Ik weet niet hoe groot de kans is dat Lizzy na de ingreep weer op hem wil gaan rijden? Bij Lin was die drang na de ingreep meteen weg. Misschien moet ik het maar gewoon proberen en dan kijken hoe het uitpakt. Normaal gesproken kan Lizzy er altijd wel erg van genieten om lekker door stamper vertroetelt te worden. Ik hoop dat zowel de ingreep als het herstel daarna voorspoedig zal gaan en zal blij zijn als dit alles weer achter de rug is. Willen jullie voor haar duimen morgen? Waarschijnlijk zal het een behoorlijk zenuwslopend dagje worden. Dit soort dingen blijven inderdaad altijd spannend.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Bedankt! Zelf vind ik het ook niet meer konijnwaardig op deze manier. Een beetje last van de hormonen oké, maar als het zo ongelofelijk extreem word dat iedereen er last van heeft en de situatie compleet onleefbaar word, dan is het toch wel een ander verhaal. Ze is gewoon echt met niks anders meer bezig.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Jaaa het is spannend, maar het is de beste oplossing!

Zo is de situatie echt niet leuk meer en de kans is zoooooo groot dat ze in korte tijd weer helemaal de oude wordt :)

Ik denk zelf dat je Lin wel bij Stamper kunt zetten morgen.

Je zegt dat Stamper (waarschijnlijk) niet op Lin zal gaan rijden, en voedsters komen toch wel wat zwakjes terug na zo'n ingreep dus ik denk dat Lin zelf ook niet op Stamper zal gaan rijden. Weet niet of ze meteen dezelfde dag al helemaal van haar hormonen af is. Gijsje was zo zwakjes dat dat niet te zien was. Toen Gijsje weer aansterkte was ze wel meteen weer 'de oude Gijsje' zeg maar. Dus ik heb niet kunnen zien hoe die overgang precies verliep. Voor mijn gevoel was Gijsje wel direct de oude na haar castratie. Het gedrag dat ze vertoonde door de hormonen heb ik nooit meer terug gezien.

Toch denk ik dat Lin alleen al vanwege hoe ze zich morgen zal voelen, geen zin zal hebben om op Stamper te rijden… maar je weet natuurlijk nooit!

Als dit je grootste dilemma is, zou ik even de voor en tegens afwegen als ik jou was.

Bijvoorbeeld:

De grootste reden om haar wel bij Stamper te zetten, is dat ze waarschijnlijk sneller opknapt wanneer haar vriendje in de buurt is.

Het lijkt mij dat ze dan ook weer sneller zal eten enzo en ze zal zich meteen weer 'thuis' voelen.

De grootste reden om haar niet meteen bij Stamper te zetten, zou in mijn ogen het rijden zijn.

Doe wat voor jou gevoel het beste is om te doen. Als dat is dat je Lin direct weer bij Stamper laat, zou ik goed in de gaten houden dat ze niet op elkaar gaan rijden. Als Lin toch op Stamper gaat rijden, kun je ze altijd nog apart zetten toch?

Heel veel sterkte en succes morgen!

Ik zal aan Lin denken en duimen voor haar!!!

(Wauw, ik zie zojuist dat dit mijn 250ste bericht is! Als dat geen gelukt brengt :P haha!)

aangepast door Eefje91
(Dit is mijn 250ste bericht! hihihi)
Link naar reactie
Delen op andere sites

Bedankt voor jullie lieve reacties!

Eefje91: Ik las het al inderdaad. Dat kan gebeuren. Waarschijnlijk is het ook een beetje mijn eigen schuld omdat ik het ook over Lin heb gehad. Ik begrijp zodoende de verwarring wel. Maar Lin is er dus helaas niet meer. Was ze er nog maar geweest. Ik mis haar nog elke dag. Maar het is niet anders.

Waarschijnlijk is de kans erg groot inderdaad dat Lizzy zich morgen knap ellendig voelt en dat ze daardoor totaal niet de behoefte heeft om te gaan rijden. Ik denk dat ik ze na de ingreep maar gewoon weer samen zet en dan zal ik wel zien hoe het gaat.

Indien nodig heb ik ze snel genoeg weer uit elkaar.

Kan ik in hun toiletjes trouwens gewoon hennepvezel laten zitten? Ik weet niet meer hoe ik dat toen met Lin heb gedaan.

Ik weet wel dat wij voor stamper toen oude handdoeken hebben gebruikt, maar dat was niet echt een succes.

CynthiatB: Ik zal jullie zeker op de hoogte houden. Lief dat je morgen aan ons zal denken.

Lizzy haar lunchpakketje ligt inmiddels al klaar. Ze krijgt morgen verschillende soorten groenten en brokjes mee.

Hopelijk zal ze na de ingreep vrij snel weer uit zichzelf wat gaan eten.

Nog even en dan is het zover. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant totaal niet.

Het is zo spannend! Maar het komt vast goed.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gast
Dit topic is nu gesloten voor nieuwe reacties.

×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

Onze website website maakt gebruik van cookies. Meer informatie hierover lees je bij onze privacy policy Privacybeleid .