Ssjmonkeydbankai

🙏

Dank voor jullie begrip doet me goed om het verhaal tenminste kwijt te kunnen 🙏

Dank 🙏

Hoi Kolino, dank voor je reactie echter is het wel zo dat we potjes hadden voor dit soort gebeurtenissen maar die was zo goed als op na de tweede amputatie wat ook vrij snel achter elkaar gebeurt was. We hebben meer onkosten gehad op dat moment zoals een vakantie die ik net afgelost had en een nieuwe bank die binnen kwam dus we hadden nog geen euro meer te besteden op dat moment en er was al geleend bij mijn vader hiervoor. Het punt ook met onze dierenarts is dat we direct mogen afrekenen. Er gaat niks op factuur of in termijnen die betaald kunnen worden, nee het is echt bij ons meteen aftikken zelfs voor spoed(helemaal voor spoed) Hun reden daarvoor is omdat ze slechte ervaringen hebben met factuurtjes of in termijnen die betaald kunnen worden, kortom belachelijk ik weet het maar het is nou eenmaal zo. Ik heb Nami voordat ik de daad heb gedaan een 10-15 minuten daarvoor een volle spuit met novacam gegeven dit was dus een flinke overdosis aan Novacam want dit was minstens 5 keer zoveel als dat we normaal aan der gaven. Ik heb het zo pijnloos als maar wat gedaan en het was binnen 1 seconde gebeurt, echter brak ik wel op het moment dat ik het gedaan had. En de gedachte dat ik het over mijn hart heb kunnen krijgen om dit bij ons kleine lieve babytje te doen die we al vanaf dat kleine vrolijke snuitje hadden. Ik zal hier altijd mee moeten leven ik weet het, de meeste mensen zeggen me dat het beter voor haar geweest is en dat zij dit ook gedaan zouden hebben. Echter heeft het voor mij tijd nodig denk ik om het een plek te geven. Ook het koppelen voor Zoro dit zal misschien wel weer in de toekomst gaan gebeuren echter willen we nog wel even een beetje wachten we merken namelijk dat Zoro ook opbloeit omdat we hem zoveel aandacht geven de laatste dagen. En Nami is ook nog steeds vers voor ons morgen word ze gecremeerd, dus we willen dit eerst allemaal achter de rug hebben voordat we gaan nadenken over volgende stappen. En met het pootje amputeren, ja we weten dat het een tol eist op zijn lichaampje omdat ie nog maar 1 pootje heeft alleen er zaten ook heel veel risico’s aan de pinnen als we die hadden laten doen. En het was nog maar de vraag of dit succesvol geweest zou zijn. Onze dierenarts zei meteen ons advies is inslapen bij Zoro, echter was dat voor ons niet eens bespreekbaar omdat Nami dan haar maatje zou verliezen en we dit niet over ons hart konden krijgen. We vonden namelijk niet dat we het recht hadden om zijn leven van hem af te nemen, dit was niet aan ons. En dan is het best wel typisch dat ik dat zeg want nu heb ik Nami haar leventje van haar afgenomen om haar uit der lijden te verlossen omdat ik het gevoel had dat we geen keus hadden en ik wilde dat ze geen pijn meer had 😣

Dat vinden we een beetje lastig aangezien de stress tijd met de koppeling/scheiden etc dan weer opnieuw begint. Voor nu geven we hem in ieder geval extra veel aandacht aangezien ook die band goed opgebouwd moet worden omdat hij ook echt al heel veel sht in zijn net 1 jarig leventje over zich heen heeft gehad. Zo’n band als Nami hebben we tot nu nog niet met hem kunnen krijgen(wat sws al lastig is want we hadden Nami als baby’tje)En op het moment dat het een koppeltje is dan is het sws al lastiger omdat ze meer aandacht voor elkaar hebben dan dat ze afhankelijk zijn van onze (mensen)aandacht. Echter gaan we wel ons best doen en zien we wel wat de toekomst brengt we hebben in ieder geval nieuwe spulletjes voor hem gekocht zoals een krabpaal en een nieuw mandje. Echter hebben we daar dan weer een dubbel gevoel bij, het mandje daar maakt ie gretig gebruik van alleen de krabpaal niet. Nou onze Nami die had het wel geweten hoor die had dat hele rieten krabpaaltje aan stukken gescheurd met er tandjes 🤣Echter hebben we in de tijd dat ze bij elkaar zaten ook echt van alles voor ze gekocht wat ze naderhand gesloopt of vervuild hadden. Om maar een voorbeeld te noemen een dure zandbak waar de urine gewoon door het hout heen getrokken was en ging stinken. Of een lig kubus waar ze het wol vanaf hadden getrokken en ook helemaal onder geplast hadden. Een grootte tunnel waar het ijzer eruit stak, of een behoorlijk duur fluffie kleed helemaal onder geplast wat we niet meer weg kregen zonder dat het kleed kapot ging 😅Vandaar dat we de laatste tijd een beetje terughoudend waren met vooral nieuwe (dure) dingen voor ze te kopen omdat ze toch alles sloopte en onder plasten. Maar nu balen we er gewoon van dat we haar der krabpaaltje niet hebben kunnen geven 😅

Hoi Leden ik wil even mijn verhaal kwijt over onze konijnen. Het is een heel erg lang verhaal maar ik wil jullie even meenemen in de stress tijd van september 2022 tot nu het heden van de konijnen van ons. We hebben in September een lief klein leeuwenkop konijntje genomen genaamd Nami waar ik eerst op tegen was tegenover mijn vriendin maar omdat ik een nieuwe tv met speakers en versterkers aanschafde, heeft ze het toch voor elkaar gekregen dat we een deal hadden gesloten dat zij een konijn mocht uitkiezen en uiteindelijk is het onze Nami geworden. Nou zo gezegd zo gedaan we hebben flink geïnvesteerd in spullen en van alles voor der gekocht het was echt een klein snoepie en voor ons was het net een klein hondje hoe ze altijd binkies maakte en kwam aanrennen als ze zag dat we thuis waren of dat we wakker werden🤣 Het kwam zelfs tot het punt dat ze op een gegeven moment nog meer met mij had dan met mijn vriendin dit merkte we omdat ze me vriendin wel is sloeg met der boksende pootjes en mij op mijn neus likte met er kleine tongetje omdat ze altijd stiekem snackies enzo van me kreeg😅 We kregen er toen ze een weekje of 6-8 oud was en hadden echt een hele goede band met elkaar. Omdat mijn vriendin en ik soms wel is niet thuis waren besloten we om toch een vriendje voor der te zoeken uit het asiel(wat we bij nader inzien eigenlijk niet hadden moeten doen maar daar kom ik later nog op) We lazen namelijk dat het zielig was overal om een konijn alleen te laten terwijl Nami zich eigenlijk prima alleen kon vermaken en niet zielig stil zat maar altijd wel ergens mee bezig was. Nou dus we hadden een vriendje voor der gevonden genaamd Zoro een gecastreerd rammetje uit het Knaagdierencentrum in ijmuiden. Zoro is een schuw lief konijntje dat toen 6 maandjes oud was en Nami was toen 5 maanden oud. Echter Zoro had al wel een behoorlijk verleden we denken namelijk dat ie mishandeld is door de vorige eigenaar want hij is in een schoenendoos in het bos achter gelaten en is eigenlijk tot op heden voor elk geluidje wel bang. Nou de koppeling heeft ongeveer 1 week geduurd en daarna was het succes toen mochten ze bij elkaar. Een aantal weken later is het nog wel is misgegaan dus hebben we opnieuw moeten koppelen omdat Nami wat ouder werd denken we en opnieuw de rangorde bepaald moest worden, maar goed dat was toen ook weer een succes uiteindelijk. Nami haar persoonlijkheid begon heel erg te veranderen merkte we wel na de koppeling. Ze werd ook overal bang voor en begon net als Zoro overal voor te stampen en te grommen en met er pootjes te slaan. Toen waren ze dus succesvol een koppeltje maar in de tijd erna hebben we meerdere malen gehad dat we bij de dierenarts hebben gezeten, dwang moesten voeden omdat ze niet aten een van de twee of soms zelfs beide. We hebben ze vaak medicijnen voor de misselijkheid of pijnstilling moeten geven omdat ze geslepen tandjes of vastzittende keuteltjes in de buik hadden. En met zoro was dit wel te doen maar met Nami was dit altijd echt drama Nami heeft mij heel vaak flinke diepe krassen met der achterpootjes in mijn armen gezet (zijn nu allemaal littekens)en ging altijd helemaal tekeer op momenten dat we haar moesten dwangvoeden of medicijnen moesten geven. We wilden Nami ook laten castreren dus de baarmoeder eruit laten halen zodat ze geen ziektes kon krijgen en wat minder agressief was, alleen op het moment dat ze mee ging naar de dierenarts hebben we de afspraak moeten annuleren. Want we kwamen aan en ze had al 12 uur lang niet gegeten, dus toen kon de afspraak niet doorgaan en uiteindelijk is dit verwaterd en is dit niet meer gebeurt. Dit ook vanwege de onkosten die we steeds moesten betalen omdat we constant bij de dierenarts zaten. Nou dus een tijd brak aan dat het lente werd, ik moest Zoro dwangvoeden want hij at weer niet. Maar op het moment dat ik hem ging dwangvoeden ging die zo tekeer in me handen, dat ie zichzelf zo hard heeft afgezet dat ze achter pootje gebroken was 😣 Dus wij de dierenarts gebeld en we konden daar dezelfde middag nog terrecht. We hebben foto’s laten maken en idd pootje gebroken dus we kregen 3 opties, de eerste was in laten slapen(wat we absoluut niet gingen doen),de tweede keuze was amputeren en de derde keuze was pinnen in het beentje. Alleen dit was wel 3 keer zo duur als amputeren. Dus wij hebben dit met elkaar besproken en zijn uiteindelijk tot de optie amputeren gekomen. Want met de bijkomende kosten van zalf,medicijnen rompertjes,controles,antibiotica kuurtjes ben je zo makkelijk meer dan 1000€ kwijt dus kun je nagaan als we die pinnen optie gedaan hadden. De volgende dag is zijn pootje geamputeerd en dat is goed gegaan. We moesten hem elke dag 2 keer novacam geven en we moesten zijn wond insmeren met zalf. Ze moesten vanaf nu af aan ook gescheiden van elkaar(voorlopig) leven totdat zoro ze wond geheeld was. Dus ik heb hekjes tussen het grootte hek in geplaatst zodat het gebied nu 50/50 was voor ieder van het konijn. Maar ze konden elkaar nog wel likken,ruiken en samen tijdens eten zien. Op een van de vele controles kregen we te horen dat Zoro zijn wond geïnfecteerd was ,dus hij heb meerdere malen een antibiotica kuur gekregen wat ook weer aansloeg op de factuurteller als dat 2-3 keer per week moest. Maar goed dat heb je voor dat beesie over natuurlijk. Alles verliep dus een beetje zijn gangetje en Zoro ze wond was bijna geheeld. De hechtingen waren eruit gehaald, wel nog insmeren en novacam en pakkie aanhouden, Maar toen kwam het dus ons Nami vond het wel is nodig om over het hekkie dat we tussen ze in hadden gemaakt te springen. En dat ging 10/20 keer goed tot op een dag dat ik bij haar hokkie aankwam om ze eten te geven, en toen kwam ik erachter dat mevrouw haar pootje er ook heel raar uitzag. Dus ik zo kijken en wat bleek ? Dat mevrouw haar pootje ook gebroken had en een bloednageltje had 🥴 Mijn vriendin en ik konden het haast niet geloven en stonden echt perplex we dachten van hoe kan dit ? Waar halen we het geld vandaan voor een tweede operatie ? Maar goed wij dus naar de dierenarts en idd pootje was ook gebroken… F*ck om het maar zo even te zeggen dacht ik, echt ongelooflijk dit moet ons weer gebeuren. Maar goed we kregen dus weer de 3 zelfde opties als die we voor Zoro kregen en ook hieruit besloten we dat we het pootje lieten amputeren. Dan gingen we het geld maar bij mijn pa lenen want we kunnen niet Zoro wel doen maar Nami niet. Nou de volgende dag dus Nami was geopereerd alles was goed verlopen, maar toen kwam het moeilijkste natuurlijk we moesten bij nami precies alles gaan doen wat we ook elke dag bij Zoro moesten doen. De wond insmeren,medicijnen geven ,pakkie aan. Gelukkig at ze redelijk snel dus hoefde geen dwangvoeding meer te geven. Nami was echt een felle tante ik zei afentoe tegen mijn vriendin het tis net een kat. Ze heeft zelfs der eigen wond van de operatie open getrokken, waar we op een gegeven moment gaas met tape en zalf over heen hebben moeten leggen. Dit omdat de dierenarts zei dat het geen zin heeft om haar te hechten omdat ze het toch open blijft trekken😅 Maar goed dit hebben we weken lang volgehouden met veel discipline geduld en liefde en inmiddels was Zoro ze wond hersteld en meneer mocht eindelijk zijn pakkie uit. Maar omdat Nami natuurlijk nog steeds met der wond zat konden we het hekkie er niet tussen uit gaan halen, pas als zij ook hersteld was. Echter heeft Zoro een paar keer lopen grommen door het hekkie tegen Nami in die tijd en is die vanaf ze huis 2 of 3 keer naar de andere kant toe gesprongen naar het deel van Nami. Nou dit is dus een aantal keer gebeurd maar nu kom ik dus bij mijn punt waarom ik dit hele verhaal met jullie wil delen, waar ik ook mee zit, ik vaak twijfel of ik de juiste keuze heb gemaakt ik zit met mezelf in de knoop. In de hell nacht(want zo noem ik het)van zondag op maandag om 2 uur snachts zag ik Nami in een hoekje uitgestrekt op de grond liggen. Ze kroop piepend/gillend over de grond heen en ze kon niet bewegen. Ik tilde der op en zag dat der staart weg was en ze een bloeddoorlopen oog had, ook bekeek ik der andere pootje en ik zag dat haar andere pootje ook gebroken was 😣 Dus ik roep mijn vriendin die lag te slapen en zeg kom hier er is iets met Nami dus ze rende snel uit bed en ik zeg wat er aan de hand was ze zegt nieeeet(want we weten allebei wat het betekent als der andere pootje ook gebroken was) En tot onze verbazing wie zit er in de tunnel op Nami haar helft ??? Zoro dus ik leg Nami op tafel bij mijn vriendin in de armen, en ik pak zoro heb mezelf moeten beheersen om niet kwaad te worden op het beesie maar heb gezegd hoe kom jij daar nou weer terrecht ? Dus tijdens het oppakken zie ik gewoon Nami’s staart onder hem vandaan vliegen 😣 Dus ik heb hem terug gezet op zijn kant van de kooi en ben toen weer naar Nami gegaan. Die bij mijn vriendin nog steeds lag te piepen en het hartje ging als een gek tekeer en ze lag heel zwaar te ademen. Dus wij de spoed post bellen en toen kregen we voordat we al iemand spraken meteen te horen deze service kost 275€ + de gebruikelijke kosten etc etc dus ga maar rekenen dan zitten we zo weer op 5-600€. Ik zeg al tegen mijn vriendin nah dit kan niet dit kan niet we hebben dat niet en kunnen ook niks meer lenen. Maar ondertussen was onze Nami wel heel erg aan het lijden, je merkte echt aan der dat ze heel veel pijn had. Dus mijn vriendin dan moeten we tot morgen wachten op de dierenarts, en toen heb ik gezegd maar Des dat red ze waarschijnlijk niet eens. Ze heeft pijn nu, er moet nu iets gebeuren dus ik moet het zelf doen 😣 Mijn vriendin zegt nee dat ga je jezelf echt nooit vergeven, en je zal er echt mee gaan zitten. Maar ik zeg ja maar het kan niet anders, het beesie heeft pijn. Ik moet het wel doen we kunnen niet tot morgen wachten want waarschijnlijk overlijd ze al in de nacht dan met veel pijn van tevoren. Ik heb mijn vriendin nog afscheid van Nami laten nemen, die der hand likte want mijn vriendin was aan het huilen. Ik denk dat Nami het al aan voelde komen. Ik heb haar zelf ook gerust proberen te stellen, echter dit lukte niet zo goed. Want ik was eigenlijk altijd de boeman omdat ik haar altijd dwangvoede en medicijnen gaf etc. De relatie was heel erg veranderd met de tijd en daar baal ik van zeker op dat moment. Ik heb haar nog een kus gegeven en een knuffel en een behoorlijke spuit met novacam gegeven zodat ze tenminste niks van de daad voelde, en toen is mijn vriendin naar de auto gegaan terwijl ik der uit der lijden heb verlost 😭 Toen het was gebeurd heb ik nog met haar in me armen gezeten terwijl de tranen van mijn wangen afrolden. Ik heb der daarna bij Zoro neergelegd zodat hij ook weet dat ze er niet meer is. Toen ben ik naar mijn vriendin in de auto gegaan die ondertussen aan het bellen was met haar moeder en toen heb ik verteld dat het klaar was en het was goed. Ik zit nu de laatste dagen toch echt wel met wat vragen, ik voel me depressief op sommige momenten dat ik ons lieve kleine Nami uit haar lijden heb verlost. En ik vraag me af of jullie vinden dat ik het goed heb gedaan ? Sommige mensen die ik spreek die zeggen dat zij het niet gekund hadden alleen dan heb ik zo van ja maar dat weet je niet als je niet in een soort zelfde situatie hebt gestaan en sommige mensen zeggen dat ik het goed heb gedaan, en dat ze precies hetzelfde zouden hebben gedaan want het beesie was aan het lijden. Ik hoop gewoon dat ze het nu beter heeft, en dat ze zoveel snoepies kan eten als dat ze zelf wil want daar was ze gek op. Het was echt een beesie met een hele sterke persoonlijkheid. En ik denk ook eerlijk gezegd dat de keuze dat we een vriendje voor haar moesten vinden echt persoonlijk voor iedereen verschillend moet zijn. Dit aangezien ik het idee had dat ze gelukkiger was voordat ze wist dat er überhaupt andere konijnen bestonden 😢 Ik snap ook niet zo goed wat er voorgevallen is tussen Zoro en Nami. Ik weet wel dat ze elkaar om de beurt wel is kaal probeerde te plukken, maar dan ook afentoe de beste maatjes waren die naast elkaar lagen te knuffelen. Nami zou best wel is over het hekkie heen hebben geprobeerd te springen omdat ze bang was voor Zoro die op haar liep te jagen. En vandaar dat ze der andere pootje ook gebroken had en een bloeddoorlopen oog had. We zullen het waarschijnlijk nooit weten ☹️Voor Zoro zorgen we nu goed ik probeer veel met hem te praten en neem het hem niet kwalijk echter missen mijn vriendin en ik Nami wel heel erg ze was ons eerste kleine poepie die we van baby af aan opgevoed hebben. Dus om haar op zo een manier van het leven te nemen is best wel naar ookal heeft ze er niks van gevoeld 🥺 We hebben afscheid van Nami genomen en wouden er eerst begraven met een bloemetje haar favoriete speeltje en haar lievelingsnoepjes en hooi. Echter hebben we toch besloten om een individuele crematie van het beesie te laten doen zodat we haar as in een urn terug krijgen en dat altijd bij ons kunnen blijven houden. Dankjewel voor het lezen als je het tot hier gehaald hebt want ik snap het dat mijn verhaal erg lang is🙏