Op 3 april hebben we onverwachts afscheid moeten nemen van ons lieve meisje Roos. Het is me door het verdriet niet eerder gelukt een berichtje te posten, maar ik vind dat ze dit wel verdient.
Je was al een aantal maanden aan het kwakkelen. We konden er onze vinger niet op leggen wat het nou was: je was namelijk je vrolijke, aanhankelijke zelf en kwam nog elke dag spelen en met ons knuffelen, urenlang. Maar je viel met enkele regelmaat om, het lopen ging niet meer zo goed en je wilde je brokken niet meer. En met 6 jaar was je ook nog niet echt heel oud. De dierenarts kon het ook niet goed ontdekken, en aangezien je je brokjes niet wilde, zat er niets anders op dan jou te dwangvoeren. En dit deden we met liefde, voor de afgelopen vijf maanden. Want je bleef jezelf en je hooi en groenvoer wilde je wel.
Maar doordat je je brokjes niet goed at, viel je wel af. Toch maar weer terug naar de dierenarts 1,5 week geleden. Na een röntgenfoto bleek dat je nierstenen had. Gelukkig maar in één nier. De pijnstilling werd wat opgehoogd en de dierenarts gaf aan dat de kans klein was dat je nog zelfstandig brokjes ging eten. Maar verder was je nog vrolijk, levendig en knuffelig. Daarom spraken wij af met de dierenarts dat wij voor je bleven zorgen zoals we dat al maanden deden en dat we extra goed op je zouden letten. Want als je toch ineens veel pijn zou krijgen en je zou terug gaan trekken, dan zouden we terugkomen.
Ineens 5 dagen later, afgelopen maandag 3 april, kwamen we bij jou in de ochtend en kon je niet meer lopen. Je achterpootjes deden niets meer. Dit was gek, want zondagavond hebben we nog zitten spelen en knuffelen. Bij de dierenarts verslechterde je alleen maar. Na een aantal uur kon je alleen nog maar je hoofdje bewegen. Ook moest je niets meer van ons hebben, terwijl je normaal het liefste in ons kroop. Een infuus en een prik pijnstilling mochten niet baten, je werd alleen maar slapper en je had erg veel pijn. Dit brak ons hart. De dierenarts gaf aan dat het vooruitzicht niet hoopvol was en dat we ons moesten gaan klaarmaken om afscheid van je te nemen. Gelukkig hebben we hier nog even de tijd voor gehad.
Lieve, lieve Roos. Wat mis ik jou. Met jouw heengaan is er een stukje van mijn hart met je meegegaan. Je was zo bijzonder, elke avond en ochtend knuffelen, samen ontbijten, spelen, bedelen als we kookten en ons begroetten als we weer thuis kwamen. Het is leeg en stil in huis zonder jou. We zullen jou nooit vergeten!
